«ἔστιν αἰσχύνη ἐπάγουσα ἁμαρτίαν, καὶ
ἔστιν αἰσχύνη δόξα καὶ χάρις.»
( Σοφ. Σειρ. 4,21 )
ἔστιν αἰσχύνη δόξα καὶ χάρις.»
( Σοφ. Σειρ. 4,21 )
Να όμως ότι δεν είναι τελείως ανοιχτός ο δρόμος προς τον
Πνευματικό, έπειτα από την αναγνώριση των σφαλμάτων
μας και τη συντριβή. Διότι τότε παρουσιάζεται ένα μεγάλο
εμπόδιο: η ντροπή. Αναγνωρίζουν πολλοί ότι έφτιαξαν,
λυπούνται για τη διαγωγή τους, αλλά διστάζουν να
και δεν επιχειρούν το σωτήριο λουτρό της Εξομολογήσεως.
Η ντροπή, μάλιστα, κυριαρχεί εντελώς στις περιπτώσεις
των σοβαρών και ειδικότερα των σαρκικών αμαρτημάτων.
Ο σατανάς , αφού δεν κατόρθωσε να εμποδίσει την αυτοκριτική,
αφού απέτυχε να συγκρατήσει τα δάκρυα, τώρα επιτίθεται
με τη ντροπή.
– Πώς να το πω; Πώς θα το ακούσει και πώς θα το
πάρει ο Ιερεύς; Θα χάσει κάθε ιδέα και κάθε εκτίμηση που
μου έχει. Θα εκτεθώ…
Αυτές είναι οι σκέψεις που έρχονται στο νου.
Σκέψεις όμως που οφείλονται σ’ ένα νοσηρό
εγωισμό και μία κακώς νοούμενη αξιοπρέπεια ,
την οποία υποδαυλίζει ο προαιώνιος εχθρός μας,
ο διάβολος, με σκοπό να παρεμποδίσει, με κάθε
θυσία, την απόφαση της μετανοίας που γεννήθηκε
μέσα μας.
Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που γίνεται μία
πάλη μέσα στην καρδιά του ανθρώπου:
Ένας γιγάντιος και τιτάνιος αγώνας.
Κάτι φωνάζει μέσα του να προχωρήσει στην
ηρωική απόφαση, να διώξει το δηλητήριο,
να λάβει τη συγχώρεση. Μα και ο διάβολος
συμμαχώντας με τον εγωισμό ,
κάνει απεγνωσμένη προσπάθεια.
Με μια άλλη φωνή σπέρνει τη ντροπή,
την «προστασία» της αξιοπρέπειας, του καλού
ονόματος. Έτσι, με το φόβο ότι δήθεν
θα εκτεθεί ο χριστιανός ενώπιον του Ιερέως,
ομολογώντας σοβαρότατα πολλές φορές αμαρτήματα,
τον αποτρέπει από τη σωτηρία.
Αν στη σκληρή αυτή μάχη νικήσουν οι δυνάμεις
του σκότους, ω τότε είναι φοβερό!
Ό,τι μέχρι τότε πέτυχε ο άνθρωπος, καταρρέει,
σωριάζεται σε ερείπια. Μάταια η αυτοκριτική, χαμένη
η λύπη. Μένει τώρα έρμαιος στα χέρια του ανθρωποκτόνου
διαβόλου. Η απώλεια και ο πνευματικός θάνατος της ψυχής
δεν είναι μακριά. Η καταστροφή είναι βέβαιη. Θα χαρεί ο
πονηρός και θα λυπηθεί ο άγγελος της μετανοίας.
Αξιοθρήνητος γίνεται τότε ο άνθρωπος!
Εσύ, όμως, αδελφέ, που έχεις την υπομονή να
διαβάζεις τις γραμμές αυτές, μη δώσεις την προτίμησή
σου στις δυνάμεις του κακού. Στην πάλη που γίνεται
μέσα σου, να ταχθείς με το ορθό και να δώσεις
ολόψυχα όλες τις δυνάμεις σου στην επικράτησή του.
Αν αισθανθείς το αίσθημα της ντροπής, σκέψου συνετά
και απόβαλέ το.
Βέβαια, μπορεί να ντρέπεσαι όταν το αμάρτημά σου
είναι βαρύ. Αλλά ανάγκη ντροπής έχει η αμαρτωλή
πράξη και όχι η ομολογία της! Να μείνεις με την
ντροπή και το αίσχος της βρωμερής πράξης σου,
δεν είναι σωστό. Θα πρέπει να ξεπλύνεις τη ντροπή
με την ειλικρινή ομολογία της. «Ου γαρ εστιν εκτός
αισχύνης, αισχύνης απαλλαγήναι», γράφει ο άγιος
Ιωάννης της Κλίμακος ( Λόγος δ΄ ) .
Για να ξεπλυθεί , δηλαδή, μια ντροπή,
μια αμαρτία, θα χρειαστεί να ομολογήσεις
την παρεκτροπή σου, πράγμα που ο κόσμος
το θεωρεί ντροπή. Με τη δεύτερη αυτή ντροπή,
μπορείς να ξεπλύνεις την πρώτη, την καθ’ αυτό
ντροπή.
Έπειτα, καλό είναι να γνωρίζεις , αγαπητέ μου,
ότι ο Πνευματικός δέχεται χιλιάδες ανθρώπων
για Εξομολόγηση. Τα αυτιά του ακούνε κάθε
μέρα πλήθος αμαρτιών, από τις βαρύτερες και
αισχρότερες , μέχρι τις ελαφρότερες και
ηπιότερες. Συνεχώς τον βομβαρδίζουν ομολογίες
σφαλμάτων. Ασφαλώς δε και το δικό σου αμάρτημα
θα το έχει πολλές φορές ακούσει από ομολογίες
άλλων. Βλέπεις, δεν είσαι μόνον εσύ.
Ο σατανάς έχει μεγάλο μερίδιο στη ζωή
και τις πράξεις πολλών ανθρώπων.
Μην τρομάζεις, λοιπόν, με αυτό που
ντρέπεσαι να πεις. Ο Πνευματικός ,
όχι μόνο δεν θα σε παρεξηγήσει,
αλλ’ επειδή σε αγαπά, θα σε
συγχαρεί για την ευθύτητα και ειλικρίνειά
σου, δείγματα της ολοκληρωτικής σου
μεταστροφής.
Ξέρει εκείνος ότι η ντροπή αρμόζει τη
στιγμή που διαπράττεται η αμαρτία.
Τότε είναι απαραίτητη κι όχι όταν
πρόκειται να αποκαταστήσεις τα πράγματα
και να απαλλαγείς από το φορτίο…
(συνεχίζεται)
Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΑΘΗΝΑ 2012
Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ
