Να ζυμωθείς με τον Θεό! Και όχι με ανθρώπους και τη γνώμη των ανθρώπων. Και να κάνεις αυτό που έκανε ο Χριστός. Ο οποίος μας έδειξε ότι έχει ακριβώς αυτό το ήθος που περιγράφω. Με αυτό το ήθος μάς φανερώθηκε. Ο θεάνθρωπος Χριστός φέρθηκε τόσο ανθρώπινα, με τόση κατανόηση και γι’ αυτό πήγαιναν κοντά Του οι άσωτοι. Και τους αγαπούσε, τους συγχωρούσε κι έλεγε στον καθένα «Πορεύου και μηκέτι αμάρτανε. Πορεύου εν ειρήνη». Είναι αμαρτία αυτό που έκανες. Το ξέρω, παιδί μου. Κι εσύ το ξέρεις, άλλωστε.Δεν είναι εκεί το κύριο θέμα, να βαφτίσουμε την πράξη «αμαρτία», μόνο και μόνο για να ησυχάσει κάποιος. «Ναι», μου λέει κάποιος, «αλλά στην περίπτωση των δύο νέων που έχουν σχέση δεν το ονομάσατε “αμαρτία”». Ο μεγάλος καημός μερικών ανθρώπων είναι να ονομάσουμε κάποια πράξη αμαρτία. Ωραία, λοιπόν. Την ονομάζουμε αμαρτία. Και μετά; Με τον τρόπο αυτόν μάλλον ενισχύουμε τις ενοχές και τις αντιστάσεις του ανθρώπου, παρά τη μετάνοια και τη συντριβή της κατάνυξης και επιστροφής.
Αυτό είναι το ζητούμενο; Το να πω την πράξη σου αμαρτωλή; Το θέμα είναι να μεταμορφώσεις τον άλλον. Αλλάζει κάποιος αν απλώς ονομάσεις τις πράξεις του αμαρτωλές; Και γιατί να μην προτιμήσεις να δεις τα πράγματα όπως τα είδε ο Χριστός; «Σου συγχωρούνται οι πολλές αμαρτίες γιατί αγάπησες πολύ. Και διότι, ακόμα κι όταν αμάρτανες, στην πραγματικότητα, αγάπη ζητούσες. Κι αυτό το ήξερα», λέει ο Χριστός, «και γι’ αυτό και σε περίμενα, γι’ αυτό και σε καταλάβαινα, γι’ αυτό και σε συμπαθούσα και σε συμπονούσα! Και τώρα σ’ αγκαλιάζω και δεν έχω πρόβλημα μαζί σου ούτε σε σιχαίνομαι».
Ας ξεπεράσουμε πλέον αυτή την αίσθηση της ενοχικής εμμονής με την αμαρτία και ας μετανοήσουμε. Να λοιπόν πώς κολλάει η μετάνοια σ’ αυτήν την παραβολή. Με κάνει και μετανιώνω αυτή η παραβολή, γιατί νιώθω την ανεπάρκειά μου, το έλλειμμα, τη φτώχεια και την αποτυχία μου στο θέμα αυτό.
Συμφωνούν μαζί μου -σχετικά μ’ αυτή τη φιλάνθρωπη στάση και επιείκεια- και κάποιοι φίλοι μου, κληρικοί και λαϊκοί. Και μου λένε: «Και εμείς το νιώθουμε πολύ έντονα στην καρδιά μας αυτό. Δεν είμαστε όπως θα ‘πρεπε να είμαστε. Δεν λειτουργούμε ως μια ανοιχτή αγκαλιά για τον κόσμο».
Κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς τους ανθρώπους του Θεού. Μα, ευτυχώς, ο Θεός έχει άλλο ήθος και φέρεται διαφορετικά. Γι’ αυτό και ηρεμούμε και Τον εμπιστευόμαστε.
Και όταν ακόμα το παιδί σου αργεί, να κοιμάσαι ήσυχος. Κάνε την προσευχούλα σου, αλλά να ξέρεις ότι και αν κοιμηθείς ήσυχος, είσαι καλός γονέας. Μην έχεις τύψεις και μη λες «α, αφού δεν κάθομαι να περιμένω άυπνος το παιδί μου δεν είμαι καλός γονιός». Οχι. Είσαι καλός, ακόμη και αν κοιμηθείς κάποια στιγμή. Γιατί; Διότι το εμπιστεύεσαι στον Θεό.
Λοιπόν, έλα να κάνουμε μια πνευματική άσκηση μαζί: Φέρε στο μυαλό σου ένα άτομο για του οποίου τη ζωή έχεις αγωνία ή περνά έναν κίνδυνο σε θέματα υγείας ή πνευματικής πορείας. Οτιδήποτε. Αυτό το άτομο τώρα τι σχέση έχει μαζί σου; Από εκεί που είσαι, μπορείς να του προσφέρεις κάτι; Οχι. Είναι μακριά σου και είσαι μακριά του. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι μια προσευχή για χάρη του. Ο Θεός, όμως, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, αυτό το άτομο που εσύ αγαπάς και νοιάζεσαι, το κυκλώνει. Το περικυκλώνει με την αγάπη Του, με το νοιάξιμό Του. Τώρα!
