Μιλώντας χτες μ’ένα φίλο σκεφτόμασταν το πόσο επιφανειακοί είμαστε πολλές φορές. Εστιάζουμε σ’αυτά που δεν έχουμε, σ’αυτά που (νομίζουμε ότι) μας λείπουν. Κι εκεί κολλάμε. “Γιατί ο άλλος να’χει αυτό κι όχι εγώ; Γιατί να μου λείπει εμένα αυτό που ο άλλος έχει“; Και πάει λέγοντας…
Καλή μου ψυχή, αξίζει να μάθουμε τον εαυτό μας. Αυτογνωσία. Να ξεχωρίσουμε τα χαρίσματά μας και από αυτά να ξεκινήσουμε. Να ξεκινήσουμε το εσωτερικό ταξίδι προς το ανηφορικό μονοπάτι της καρδιά μας. Προς την αυτογνωσία.
Ο άνθρωπος που γνωρίζει (ή που προσπαθεί) ποιος είναι, συνήθως έχει τη δυνατότητα να γίνει ταπεινός. Μπορεί ν’αγαπήσει. Μπορεί να χαίρεται για τους άλλους. Να μοιράζεται, να χαμογελά. Όλα αυτά, επειδή ξέρει το δικό του οικοδόμημα. Τον εαυτό του.
Πριν βιαστούμε, λοιπόν, την επόμενη φορά να ζηλέψουμε κάποιον ή να παραπονεθούμε, ας αναρωτηθούμε: “Γιατί δεν κοιτάζω τον εαυτό μου; Έχω κι εγώ χαρίσματα απ’το Θεό δοσμένα! Γιατί δεν προσπαθώ σήμερα να τ’αυξήσω“;
Αυτό το ταξίδι έχει πολλή χαρά. Κι έχει χαρά, γιατί (αν το καλοσκεφτείς) εμπεριέχει τρεις σπουδαίες αρετές: αγάπη, ταπείνωση και υπομονή.
Σου εύχομαι, καλή μου ψυχή, να’χεις καλό ταξίδι! Καλό ταξίδι προς το κέντρο της καρδιάς!