Το ευχαριστώ του αετού
Στα μέρη της Κωνσταντινουπόλεως, ένα πλοίο ταξίδευε εκτελώντας την συγκοινωνία στα κοντινά νησιά. Εκεί που περνούσε από μια ακροθαλασσιά, άκουσαν οι ναύτες και οι επιβάτες του πλοίου κραυγές σπαρακτικές, κραυγές πτηνού που ευρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο.
Τράβηξαν τότε το πλοιάριο προς την ξηρά και βγήκαν έξι άνθρωποι, και έσπευσαν προς το μέρος όπου τους ωδηγούσε η κραυγή. Όταν έφθασαν εκεί, αντίκρυσαν έναν αετό μεγάλο κι ένα φίδι να είναι κουλουριασμένο γύρω του και να τον περισφίγγη, και το κεφάλι του φιδιού να κοιτάζη απειλητικά τον αετό. Οι κραυγές του πτηνού ήταν γοερές, τι να κάνουν όμως οι άνθρωποι εκείνοι; Πώς να τα βάλουν με ένα τεράστιο φίδι; Επέστρεψαν γρήγορα στο πλοιάριο και διηγήθηκαν, τι είδαν.
Ανάμεσα στους επιβάτες του πλοίου, που άκουσαν την διήγηση, ήταν και ένας σιδηρουργός, που είχε μαζί του και τα σύνεργά του. Πήραν, λοιπόν, οι άνθρωποι εκείνο το εργαλείο, που ο σιδηρουργός χρησιμοποιούσε σαν τανάλια για να βγάζη από την φωτιά τα πυρακτωμένα σίδερα, και έτρεξαν να ελευθερώσουν τον αετό, χωρίς να τον βλάψουν.
Έπιασαν με την τανάλια το κορμί του φιδιού κάπου στην μέση και το έσφιξαν, ώσπου παρέλυσε το φίδι και άρχισε να ξεδιπλώνεται, κτυπώντας με την ουρά του το εργαλείο.
Σφίγγοντας ακόμη περισσότερο, τελικά οι άνθρωποι σκότωσαν το φίδι, που δεν είχε προλάβει να δαγκώση τον αετό. Ο αποκαμωμένος αετός σιγά – σιγά περπάτησε λίγο, μέχρι που ανέκτησε πλήρως τις δυνάμεις του, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε ήσυχα προς τον ορίζοντα. Οι άνθρωποι επέστρεψαν στο πλοίο και συνέχισαν το ταξίδι τους. Τώρα όμως έβλεπαν επάνω από το πλοίο τον αετό να τους συνοδεύη για αρκετή ώρα.
Και, κάποια στιγμή, τον είδαν να βουτάη στην θάλασσα, να πιάνη ένα μεγάλο ψάρι, «λάβρακα παμμεγέθη», όπως λέγει η διήγηση, και, αφού ζυγιάστηκε επάνω από το καράβι, ο αετός άφησε το ψάρι να πέση στο κατάστρωμα, ως ευχαριστία για την λύτρωσι, που του έγινε, και πέταξε μακριά.
(ΠΑΛΑΙΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ)
Μη δως ύπνον σοις όμμασι, μηδέ επινυστάξης
σοις βλεφάροις, ίνα σώζη ώσπερ δορκάς
εκ βρόχων και ώσπερ όρνεον εκ παγίδος.
(ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 6:4- 5)
Ένα άλογο υποδεικνύει το θέλημα του Θεού
Όταν ο Άγιος Αμβρόσιος εξελέγη πανηγυρικά από τον Κλήρο και τον λαό Επίσκοπος του Μεδιολάνου, καταλήφθηκε από φόβο και τρόμο απέναντι σ’ αυτήν την τόσο ξαφνική και μεγάλη τιμή, που του έγινε. Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλος ο τρόμος του, ώστε πήδησε σ’ ένα άλογο, που βρήκε μπροστά του, και ξεκίνησε να φύγη από την πόλι.
Το άλογο υπάκουσε στις διαταγές του και διήνυσε κάμποση απόσταση. κάποια στιγμή ο Άγιος καβαλλάρης και το υποζύγιο πέρασαν μπροστά από μερικούς τάφους Αγίων.
Τότε το άλογο σταμάτησε απότομα. Μάταια ο Άγιος Αμβρόσιος το παρακινούσε να προχωρήση. Εκείνο στεκόταν στο ίδιο σημείο αμετάπειστο και δεν εννοούσε να κάνη ούτε βήμα. Στο μεταξύ οι πιστοί, είχαν διαπιστώσει την φυγή του, τον ακολούθησαν και τον πρόφθασαν εκεί στα μνήματα.
Άρχισαν δε να τον παρακαλούν να γυρίση πίσω και τότε – ώ του θαύματος – το άλογο έκανε μόνο του μεταβολή, τους ακολούθησε και ξαναγύρισαν στη πόλι. Και ο Άγιος πεπεισμένος πλέον ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού, δέχθηκε να τον ενθρονίσουν Επίσκοπό τους.
(ΑΝΕΚΔΟΤΑ, ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ)
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος» ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
