«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καί τοῖς γραμματεῦσι, καί κατακρινοῦσιν αὐτόν θανάτῳ».
Μ’ αὐτά τά λόγια ἀπό τό κατά Μάρκον εὐαγγέλιον πού διαβάσαμε σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Χριστός προετοιμάζει τούς μαθητές Του γιά ὅλα ὅσα πρόκειται νά συμβοῦν. Θά Τόν παραδώσουν στούς ἐθνικούς, συνεχίζει ὁ Κύριος, θά Τόν ἐμπαίξουν καί θά Τόν μαστιγώσουν, θά Τόν φτύσουν καί θά Τόν θανατώσουν καί τήν τρίτη ἡμέρα θά ἀναστηθῆ.Βρισκόμαστε λίγες μέρες πρίν τό πάθος τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστός θέλοντας νά ἁπαλύνει τήν λύπη τῶν μαθητῶν συνέπλεκε τήν μνήμη τοῦ πάθους μέ τήν προαγγελία τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ ἴδιος γνωρίζει καλά τί ἐ-πρόκειτο νά συμβεῖ. Ἀποδεικνύει ὅτι καί τόν χρόνο γνωρίζει καί ὅτι ἑκου-σίως ἔρχεται πρός τό πάθος.
Ἑρμηνεύοντας ὁ Βασίλειος Σελευκείας βάζει τόν Χριστό νά λέει: Θά μποροῦσα νά παραιτηθῶ ἀπό τό πάθος ἀλλάζοντας πορεία καί νά ἀποφύγω τήν θανάτωσή μου ἀπομακρυνόμενος ἀπό τόν τόπο τοῦ φόνου, ἀλλά ὁ καιρός ἀπαιτεῖ τόν Σταυρό, ἡ ἀνάγκη κυοφορεῖ τό πάθος, ἡ προθεσμία τῆς παρουσίας μου ἀναζητᾶ ἀφορμή γιά νά λήξει… Ὑπηρέτες δέ τοῦ πάθους μου εἶναι οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ Γραμματεῖς καί οἱ πρεσβύτεροι, οἱ ἐπικεφαλεῖς τοῦ Νόμου, αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἔχουν τήν τιμή νά θεωροῦνται διάδοχοι τοῦ Μωϋσῆ, συμπράττουν μέ τόν διάβολο. Οἱ μαθητές τοῦ Νομοθέτου γίνονται ὑπασπιστές τοῦ παρανόμου.Ὁ Χριστός γνωρίζει καί προετοιμάζει τούς μαθητές γιά τήν ἑκούσια πορεία Του πρός τό Πάθος. Ἀπό τήν ἄλλη οἱ μαθητές, ἐνῶ Τόν ἀκοῦν νά τούς λέει ὅλα, ὅσα πρόκειται νά ἀκολουθήσουν, φαίνεται νά μήν ἔχουν ἀντιληφθῆ τά λόγια τοῦ Κυρίου. Εἶναι μαζί Του τόσο καιρό, ἀλλά μᾶλλον δέν ἔχουν ἐννοήσει βαθύτερα τόν ρόλο τοῦ Χριστοῦ στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τόν πλησιάζουν λοιπόν καί Τοῦ ζητοῦν πρωτοκαθεδρίες, λέγοντας «δός ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καί εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου». Φαίνεται, πράγματι, ὅτι οἱ μαθητές εἶχαν ἄλλη ἄποψη γιά τό τί εἶναι «δόξα». Ἐκεῖνος τούς μιλάει γιά τόν Σταυρό πού θά ἀκολουθήσει, μά αὐτοί δέν μποροῦν ἀκόμη νά ἐννοήσουν ὅτι ὁ Σταυρός εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ δόξα τοῦ διδασκάλου. Καί εἶναι αὐτό ἕνα γεγονός, πού οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, ἄν παρατηρήσουμε πιό προσεκτικά τόν ἑαυτό μας, θά τό δοῦμε μέσα μας. Διότι ἔχουμε τήν αἴσθηση καί τήν ἀντίληψη τῆς κοσμικῆς δόξας. Διακατεχόμαστε ἀπό κοσμικό φρόνημα καί ἐπιζητοῦμε τήν εὐδαιμονία στήν ζωή μας μέ κάθε τρόπο. Θέλουμε νά γίνουμε μέτοχοι στήν Ἀνάσταση χωρίς νά ἔχουμε γίνει πρίν μέτοχοι καί στόν Σταυρό.
Σκεπτόμαστε μέ τέτοιο τρόπο, πού θά μποροῦσε καί σέ μᾶς ὁ Χριστός νά ἀποκριθῆ μέ τά ἴδια λόγια: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Ζοῦμε μέ αὐτάρκεια. Ἀρκούμαστε πολλές φορές στό ὅτι ἐπιτελοῦμε τά θρησκευτικά μας καθήκοντα ἀλλά ἡ καρδιά μας δέν εἶναι συντετριμμένη. Ἄλλες φορές προσευχόμαστε στό Θεό μέ αἴσθηση δικαιοσύνης. Οὐσιαστικά ἀπαιτοῦμε ἀπό τόν Θεό μέ θράσος καί Τοῦ ἐπιδεικνύουμε τά θελήματά μας. Θέλουμε τόν Χριστό στά μέτρα μας, νά μᾶς δίνει τήν Χάρη Του χωρίς νά κοπιάζου-με γιά νά τήν κερδίσουμε.
Ὁ Χριστός μυεῖ τούς μαθητές στό πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ, διορθώνει τήν ἐσφαλμένη προοπτική, πού ζητοῦν ἀπό τόν Χριστό δόξα μέ ἀν-θρώπινα κριτήρια, νομίζοντας ὅτι ἡ Βασιλεία Του εἶναι αἰσθητή. Τούς ὑποδεικνύει τήν πραγματική καί ἄφθαρτη δόξα, πού διέρχεται μέσα ἀπό τά πάθη Του καί τήν σταυρική θυσία. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σημειώνει, ὅτι ὁ Χριστός πειράσθηκε γιά νά βγοῦμε ἐμεῖς νικητές, ἀτιμάσθηκε γιά νά γνωρίσουμε ἐμεῖς τήν δόξα, γεύθηκε τόν θάνατο γιά νά σώσει τό ἀνθρώπινο γένος. Δέχεται ἑκούσια τόν θάνατο καί τόν πόνο καί πάσχει ἄδικα γιά νά θεραπεύσει δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου τήν δική μας πληγή.Καί τούς ὁδηγεῖ ἀκόμη πιό ψηλά λέγοντάς τους, ὅτι στόν κόσμο καί σύμφωνα μέ τόν νόμο τοῦ κόσμου, οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν καταδυναστεύουν καί καταπιέζουν τούς λαούς, γιά νά διατηρήσουν τήν ἐξουσία πού ἔχουν πάνω τους. Σέ ὅλους ἐμᾶς, ὅμως, πού Τόν ἀκολουθοῦμε, δίνει ἐντολή νά μήν ἰσχύει ὁ ἴδιος νόμος, ἀλλά πρῶτος εἶναι ἐκεῖνος πού βάζει τόν ἑαυτό του ὑποκάτω πάντων, ὑποκάτω πάσης τῆς κτίσεως.
Ὅλα αὐτά πού στήν θεωρία ἀκούγονται εὔκολα, εἶναι πολύ δύσκολα στήν ἐφαρμογή τους. Διότι κανείς μας δέν εἶναι διατεθειμένος νά βάλει τόν ἑαυτό του κάτω ἀπό τόν ἄλλον. Εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά συνειδητοποιήσουμε, ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ζωή πού ὁ Χριστός μᾶς φανέρωσε ἀπό τόν Πατέρα Του. Εἶναι ἀνάγκη νά ἀναζητήσουμε ἀληθινό νόημα ὕπαρξης στήν ζωή μας. Νά πείσουμε τόν Χριστό μέ τίς ἐπιλογές μας νά ’ρθεῖ στήν ζωή μας καί νά μᾶς ἀνακαινίσει. Νά Τόν πείσουμε μέ τήν ταπεινή μας στάση καί ζωή νά Τόν κάνουμε ἔνοικο. Νά μιμηθοῦμε τήν θυσία Του, ἡ ὁποία θά μᾶς ἐμπνέει καί θά μᾶς προκαλεῖ στεναγμούς πού θά καθαρίζουν τήν ψυχή καί τό σῶμα μας. Ἄς παρακαλέσουμε, ἀδελφοί, οἱ ἐντολές νά γίνουν ὁ μόνος νόμος στήν ζωή μας καί σέ ὁλόκληρη τήν αἰωνιότητα. Νά ἀποκτήσουμε τήν ἐπιθυμία καί τόν ζῆλο αὐτῆς τῆς θείας ζωῆς.
π.Σ.Π
