Καθώς επιτηρούσα το ωριαίο της Β Λυκείου, έψαχνα με τον νου μου ανάμεσα στους μαθητές των γύρω θρανίων. Ποιος απ’ αυτούς θέλει, σιωπηλά, να μας φωνάζει πως μ’ όλες τις γνώσεις που του δίνουν τα βιβλία που φέρνει στη σχολική τσάντα του, δεν κατορθώνει να λύσει την πιο μεγάλη, την πιο ουσιαστική απορία του;
Θα’ ναι ο Ιάκωβος. Διαρκώς διαμαρτύρεται περιγράφοντας με τα πιο σκοτεινά χρώματα την κοινωνική αδικία και αθλιότητα που προκαλεί η εκμετάλλευση των αδυνάτων από κάποιους δυνατούς… Ίσως να’ ναι κι η Έλλη. Πριν ένα μήνα εκδηλώθηκε η ανίατη ασθένεια της μητέρας της, και από τότε τη βλέπουμε σχεδόν πάντα μελαγχολική.
Δεν αποκλείεται καθόλου να’ ναι κι ο Νικόλας με τα τρία αδέλφια. Όπως έλεγε τις προάλλες, θέλει να δουλεύει τ’ απογεύματα, γιατί τον τελευταίο καιρό ακούει συνεχώς τους γονείς του να παραπονιούνται πως, ενώ οι λογαριασμοί και τ’ άλλα έξοδα τρέχουν ασταμάτητα, σταμάτησε ο μισθός του πατέρα του.
Ποιου παιδιού να’ ναι αυτή η τσάντα; …Αυτήν την απορία σκεπτόμουν φοβερά προβληματισμένος, μέχρι που σηκώθηκε από τη θέση του ο Λεωνίδας. Είναι ο μοναχογιός του πλούσιου βιομηχάνου της πόλης μας. Διαθέτει σε όλα τις πιο χλιδάτες μάρκες, κυκλοφορεί με το καλύτερο μηχανάκι κι έχει πάντα καλό χαρτζιλίκι.
Μπορεί έτσι όπως συνηθίζει, να λέει, να κάνει δικούς του “κάποιους απαγορευμένους καρπούς”, όμως δεν μπορεί να χαμογελάσει ποτέ. Ο Λεωνίδας πήρε την τσάντα δίνοντάς μου την κόλλα του διαγωνίσματος και μαζί κάποια βοήθεια στον μεγάλο προβληματισμό μου: Ποιος μαθητής μου βασανίζεται απ’ αυτή την τραγική απορία;
Κάποιος που απογοητευμένος από ανυπέρβλητες δυσκολίες, με θολά, δακρυσμένα μάτια βλέπει ευτελισμένο το πολύτιμο δώρο της ζωής;
Η….μάλλον κάποιος τολμηρός, που δημοσιεύει με ειλικρίνεια το φοβερό βίωμα του ανθρώπου που ζει χωρίς Θεό; Η ψυχή εύκολα τότε παγιδεύεται απ’ τον εχθρό, πέφτει στην αμαρτία, πληγώνεται, κι αν δεν αναζητήσει θεραπεία, κινδυνεύει. Ο άνθρωπος είναι σαν νεκρός, δεν βλέπει, δεν ακούει… δεν αισθάνεται…Δε βλέπει τον συνάνθρωπο δίπλα του σαν αδελφό. Ούτε του Θεού την παρουσία δεν μπορεί να αισθανθεί.
Χωρισμένη η ψυχή απ’ την ψυχή της, που είναι ο Θεός, ζει έναν θάνατο αλλιώτικο· “πνευματικό” τον ονομάζει η Εκκλησία μας. Αισθάνεται φυλακισμένη η ψυχή στο παγερό μνήμα της μοναξιάς της κι απεγνωσμένα ρωτά: “ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;” Υπάρχει. Μας τη χάρισε η αγάπη του Θεού στέλνοντας στο νεκρωμένο απ’ την αμαρτία κόσμο μας τον Μονάκριβο Υιό Του, “ἵνα ζήσωμεν δι’ αὐτοῦ” Α Ιω. δ, 9).
Το βεβαιώνει ο Ίδιος: Εκείνος που πιστεύει σε μένα κι εφαρμόζει το λόγο μου δεν θα δοκιμάσει ποτέ τον πνευματικό θάνατο (Ιω. ια, 26). Κι ύστερα, πάνω στον Σταυρό απλώνει τις παλάμες του και γεφυρώνει το χάσμα που άνοιξε η αμαρτία ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο. Με τον θάνατό Του θανατώνει τον θάνατο. Με την Ανάστασή Του μας χαρίζει ζωή. “ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;”, ρωτάς.
Κι ακούς την παντοκρατορική φωνή Του: “Ἐγώ εἰμι η Ανάστασις καί ἡ Ζωή” (Ιω. ια, 25). Η δύναμη της Ανάστασης και η πηγή της ζωής. Σου απλώνω το χέρι και περιμένω το δικό σου, την απόφαση σου δηλαδή να σηκωθείς από την όποια πτώση του. Να μεταβάλεις κάθε λανθασμένο τρόπο σκέψης και πράξης. Σου απλώνω το χέρι και περιμένω το δικό σου, για να σε αναστήσω και να σου χαρίσω τη ζωή που μεταγγίζει στην ύπαρξή σου το Σώμα μου και το Αίμα μου.
Τη ζωή που αξίζει να τη ζεις και να τη χαίρεσαι, όσο δύσκολη κι αν είναι. Τη ζωή που υπάρχει αδιάκοπα πριν και μετά το θάνατο. “ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;”,ρωτάς. Υπάρχει… Είναι ο αναστημένος Χριστός. ” Εκείνος που με την πίστη είναι ενωμένος μαζί Του και τον έχει δικό Του, έχει τη ζωή (Α Ιω. ε, 12)”. Την αληθινή, την αιώνια ζωή…
