Τι δώρο να σου προσφέρουμε, Χριστέ μου; Το καθένα από τα όσα Εσύ δημιούργησες σου προσφέρει το αντίδωρο του ευχαριστώ του για το ότι έγινες άνθρωπος για μας και φανερώθηκες στον κόσμο μας. Οι Άγγελοι τον Ύμνο «Δόξα εν Υψίστοις». Οι ουρανοί το Αστέρι. Οι Μάγοι τα Δώρα τους. Οι βοσκοί τον θαυμασμό και την απορία τους. Η Γη το σπήλαιο. Η έρημος την φάτνη. Εμείς λοιπόν; Εμείς σου προσφέρουμε την Μητέρα Σου, την Παναγία Παρθένο. Θέλουμε όμως κι από σένα, τον Προαιώνιο Θεό, ένα δώρο ακόμη: το έλεός Σου για τον καθένα μας.
Χριστού τα Γενέθλια. Σ’ έναν κόσμο που οι λίγοι θα εξακολουθούν να πορεύονται όπως πορεύονταν. Με τα ρεβεγιόν τους. Με τα δώρα και τις διακοπές τους. Με τα πολλά στολίδια και τη χλιδή. Και οι πολλοί θα συμπιέζονται, στο όνομα ενός αβέβαιου μέλλοντος. Θα σκέπτονται και το ελάχιστο δώρο στα παιδιά τους. Θα στολίζουν το δέντρο με ό,τι υπάρχει από το παρελθόν και θα αναπολούν το πώς ήταν. Δεν θα κάνουν όνειρα, γιατί όταν το μόνο που σου μένει είναι η επιβίωση, τότε τι να ονειρευτείς; Βήμα-βήμα. Να αντέξουμε. Να συμμαζέψουμε εκεί που ανοιχτήκαμε. Να έχουμε την υγειά μας και να μη μας βρει τίποτε χειρότερο.
Χριστού τα Γενέθλια. Και τα παιδιά; Ίντερνετ και ξερό ψωμί. Facebook. Κινητό. Παρέα. Βόλτα. Κι από την άλλη, κλείσιμο στον εαυτό. Σκέψεις. Η χαρά περιορισμένη. Μόνο οι διακοπές από το σχολείο η παρηγοριά. Η αλλαγή στο ρυθμό της καθημερινότητας. Και η σκέψη ότι πάντα κάποιοι φταίνε που δεν είμαστε όπως ήμασταν. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν. Και κατόπιν, η επιστροφή στην μελαγχολία.
Χριστού τα Γενέθλια. Ναι, είναι δύσκολη η πορεία μας. Όμως, επιτέλους, ο Χριστός ήρθε. Ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε. Μας έδωσε δώρο τον εαυτό Του που έγινε άνθρωπος. Μας έδωσε την χαρά να ξέρουμε ότι όλα αυτά που μοιάζουν με θάνατο, δεν μπορούν να μας αγγίξουν γιατί Εκείνος μας αγαπά και μας στηρίζει όντας Ζωή και δίνοντας ζωή. Μας έδωσε την ομορφιά της συγχώρεσης για ό,τι κι αν έχουμε κάνει, μας πήρε την δύναμη του κακού και της αμαρτίας. Μπορεί αυτό να είναι απλωμένο παντού. Δεν νικά όμως τις καρδιές μας, όσο κι αν διαφημίζεται και δείχνει ακατανίκητο. Είμαστε νέοι άνθρωποι. Ο νέος, όταν το λέει η καρδιά του, θα παλέψει. Και με την πίστη για όπλο, θα εξέλθει νικών και ίνα νικήσει.
Χριστού τα Γενέθλια. Δεν θα αφήσουμε τα δώρα, γιατί υπάρχει κρίση. Μόνο που θα αλλάξουμε το περιεχόμενό τους. Στο Χριστό θα προσφέρουμε την απόγνωσή μας. Την αγωνία μας. Το φόβο μας για το αύριο. Την αίσθηση της ήττας. Την μοναξιά μας. Κι Εκείνος θα μας αντιπροσφέρει την Ελπίδα. Στο συνάνθρωπό μας θα προσφέρουμε το χαμόγελό μας. Την αλληλεγγύη της καρδιάς μας. Την αίσθηση ότι την κρίση μόνο όλοι μαζί μπορούμε να την ξεπεράσουμε. Χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό. Χωρίς ξενοφοβία. Χωρίς κλείσιμο στον εαυτό μας. Χωρίς μίσος. Κι ας μην μπορούν όλοι να το καταλάβουν. Στον εαυτό μας θα προσφέρουμε την χαμένη παιδικότητά μας. Την χαρά και τον αυθορμητισμό. Την αίσθηση ότι δεν τελείωσε ο κόσμος αν δεν υπάρχουν λεφτά. Με αλήθεια, αγάπη και ανάσταση έχει νόημα η ζωή. Όχι με ψέμα. Όχι με ταξίματα και υποσχέσεις. Όχι με καταναλωτισμό. Και ο καθένας μας θα παλέψει να δημιουργήσει. Με αγάπη αυτό που μπορεί και ανάλογα με τα χαρίσματά του. Τα οποία ξεχάσαμε ότι τα έχουμε. Δεν είναι ο πολιτισμός και η ύλη που μας κάνουν ζωντανούς ανθρώπους, αλλά η αγάπη και η ελευθερία που ο Θεός φύτεψε μέσα μας και πότισε με τη Γέννα του Χριστού.
«Εγώ είμαι πατέρας για σένα, εγώ αδελφός για σένα, εγώ ο αγαπημένος για σένα, εγώ το σπίτι σου, εγώ η τροφή σου, εγώ το ρούχο σου, εγώ η ρίζα για να αυξηθείς, εγώ θεμέλιο για να χτίσεις, κάθε τι το οποίο θέλεις εγώ· να μην έχεις ανάγκη από τίποτε. Εγώ θα σε υπηρετήσω· διότι ήλθα να υπηρετήσω, όχι να υπηρετηθώ. Εγώ είμαι και φίλος, και μέλος του σώματος και κεφαλή και αδελφός, και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ· αρκεί να διάκεισαι φιλικά προς εμένα. Εγώ έγινα πτωχός για σένα· έγινα και ζητιάνος για σένα· ανέβηκα επάνω στον Σταυρό για σένα· μπήκα στον τάφο για σένα · στον ουρανό για σένα παρακαλώ τον Πατέρα μου · κάτω στη γη με έστειλε ο Πατέρας για να φροντίσω για σένα και να μεταφέρω ό,τι σε απασχολεί στον Πατέρα. Όλα για μένα είσαι εσύ · και αδελφός και κληρονόμος μαζί μου της Βασιλείας του Πατρός και φίλος και μέλος του σώματος. Τι παραπάνω θέλεις;» Άγιος (Ιωάννης ο Χρυσόστομος).
Ας ρωτήσουμε λοιπόν τις καρδιές μας: Αλήθεια, τι παραπάνω να θέλουμε;
Χριστού τα Γενέθλια. Σ’ έναν κόσμο που οι λίγοι θα εξακολουθούν να πορεύονται όπως πορεύονταν. Με τα ρεβεγιόν τους. Με τα δώρα και τις διακοπές τους. Με τα πολλά στολίδια και τη χλιδή. Και οι πολλοί θα συμπιέζονται, στο όνομα ενός αβέβαιου μέλλοντος. Θα σκέπτονται και το ελάχιστο δώρο στα παιδιά τους. Θα στολίζουν το δέντρο με ό,τι υπάρχει από το παρελθόν και θα αναπολούν το πώς ήταν. Δεν θα κάνουν όνειρα, γιατί όταν το μόνο που σου μένει είναι η επιβίωση, τότε τι να ονειρευτείς; Βήμα-βήμα. Να αντέξουμε. Να συμμαζέψουμε εκεί που ανοιχτήκαμε. Να έχουμε την υγειά μας και να μη μας βρει τίποτε χειρότερο.
Χριστού τα Γενέθλια. Και τα παιδιά; Ίντερνετ και ξερό ψωμί. Facebook. Κινητό. Παρέα. Βόλτα. Κι από την άλλη, κλείσιμο στον εαυτό. Σκέψεις. Η χαρά περιορισμένη. Μόνο οι διακοπές από το σχολείο η παρηγοριά. Η αλλαγή στο ρυθμό της καθημερινότητας. Και η σκέψη ότι πάντα κάποιοι φταίνε που δεν είμαστε όπως ήμασταν. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν. Και κατόπιν, η επιστροφή στην μελαγχολία.
Χριστού τα Γενέθλια. Ναι, είναι δύσκολη η πορεία μας. Όμως, επιτέλους, ο Χριστός ήρθε. Ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε. Μας έδωσε δώρο τον εαυτό Του που έγινε άνθρωπος. Μας έδωσε την χαρά να ξέρουμε ότι όλα αυτά που μοιάζουν με θάνατο, δεν μπορούν να μας αγγίξουν γιατί Εκείνος μας αγαπά και μας στηρίζει όντας Ζωή και δίνοντας ζωή. Μας έδωσε την ομορφιά της συγχώρεσης για ό,τι κι αν έχουμε κάνει, μας πήρε την δύναμη του κακού και της αμαρτίας. Μπορεί αυτό να είναι απλωμένο παντού. Δεν νικά όμως τις καρδιές μας, όσο κι αν διαφημίζεται και δείχνει ακατανίκητο. Είμαστε νέοι άνθρωποι. Ο νέος, όταν το λέει η καρδιά του, θα παλέψει. Και με την πίστη για όπλο, θα εξέλθει νικών και ίνα νικήσει.
Χριστού τα Γενέθλια. Δεν θα αφήσουμε τα δώρα, γιατί υπάρχει κρίση. Μόνο που θα αλλάξουμε το περιεχόμενό τους. Στο Χριστό θα προσφέρουμε την απόγνωσή μας. Την αγωνία μας. Το φόβο μας για το αύριο. Την αίσθηση της ήττας. Την μοναξιά μας. Κι Εκείνος θα μας αντιπροσφέρει την Ελπίδα. Στο συνάνθρωπό μας θα προσφέρουμε το χαμόγελό μας. Την αλληλεγγύη της καρδιάς μας. Την αίσθηση ότι την κρίση μόνο όλοι μαζί μπορούμε να την ξεπεράσουμε. Χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό. Χωρίς ξενοφοβία. Χωρίς κλείσιμο στον εαυτό μας. Χωρίς μίσος. Κι ας μην μπορούν όλοι να το καταλάβουν. Στον εαυτό μας θα προσφέρουμε την χαμένη παιδικότητά μας. Την χαρά και τον αυθορμητισμό. Την αίσθηση ότι δεν τελείωσε ο κόσμος αν δεν υπάρχουν λεφτά. Με αλήθεια, αγάπη και ανάσταση έχει νόημα η ζωή. Όχι με ψέμα. Όχι με ταξίματα και υποσχέσεις. Όχι με καταναλωτισμό. Και ο καθένας μας θα παλέψει να δημιουργήσει. Με αγάπη αυτό που μπορεί και ανάλογα με τα χαρίσματά του. Τα οποία ξεχάσαμε ότι τα έχουμε. Δεν είναι ο πολιτισμός και η ύλη που μας κάνουν ζωντανούς ανθρώπους, αλλά η αγάπη και η ελευθερία που ο Θεός φύτεψε μέσα μας και πότισε με τη Γέννα του Χριστού.
«Εγώ είμαι πατέρας για σένα, εγώ αδελφός για σένα, εγώ ο αγαπημένος για σένα, εγώ το σπίτι σου, εγώ η τροφή σου, εγώ το ρούχο σου, εγώ η ρίζα για να αυξηθείς, εγώ θεμέλιο για να χτίσεις, κάθε τι το οποίο θέλεις εγώ· να μην έχεις ανάγκη από τίποτε. Εγώ θα σε υπηρετήσω· διότι ήλθα να υπηρετήσω, όχι να υπηρετηθώ. Εγώ είμαι και φίλος, και μέλος του σώματος και κεφαλή και αδελφός, και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ· αρκεί να διάκεισαι φιλικά προς εμένα. Εγώ έγινα πτωχός για σένα· έγινα και ζητιάνος για σένα· ανέβηκα επάνω στον Σταυρό για σένα· μπήκα στον τάφο για σένα · στον ουρανό για σένα παρακαλώ τον Πατέρα μου · κάτω στη γη με έστειλε ο Πατέρας για να φροντίσω για σένα και να μεταφέρω ό,τι σε απασχολεί στον Πατέρα. Όλα για μένα είσαι εσύ · και αδελφός και κληρονόμος μαζί μου της Βασιλείας του Πατρός και φίλος και μέλος του σώματος. Τι παραπάνω θέλεις;» Άγιος (Ιωάννης ο Χρυσόστομος).
Ας ρωτήσουμε λοιπόν τις καρδιές μας: Αλήθεια, τι παραπάνω να θέλουμε;
π. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ
