Η σύγχρονη οικογένεια διέρχεται κρίση γιατί εξακολουθεί να στηρίζεται στο εξουσιαστικό ¨εγώ¨. Στο εξουσιαστικό ¨θέλω¨. Και αν στην παραδοσιακή οικογένεια, εξαιτίας του παραδοσιακού καθεστώτος, θεωρούνταν αυτονόητη η εξουσία του ανδρικού ¨εγώ¨ και του ανδρικού ¨θέλω¨, σήμερα θεωρείται αυτονόητη η εξουσία και του γυναικείου ¨εγώ¨ και του γυναικείου ¨θέλω¨. Γι αυτό και τα πάντα σήμερα διέπονται από το δικαίωμα της κτητικότητας. Με δυσκολία προσέρχεται κανείς στο γάμο και την οικογένεια πρόθυμος να παραιτηθεί από τα ¨θέλω¨ του ¨εγώ¨ του, χάριν των ¨θέλουμε¨ του ¨εμείς¨. Και για αυτό οι συγκρούσεις, οι ρήξεις, τα προβλήματα, , το διαζύγιο.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο αν η σχέση του ζευγαριού είναι σχέση εξουσίας ή σχέση αγάπης. Ή καλύτερα, αν το κάθε ζευγάρι προσπαθεί να μειώσει τις εξουσιαστικές τάσεις, απαιτήσεις, εγωισμούς, ατομικές επιθυμίες και να αυξήσει την αγάπη που νοστιμίζει τα μικρά ¨θέλω¨ και μεταποιεί τα δύο ¨εγώ¨ σε ¨εμείς¨.
Γιατί δεν είναι κακό κανείς να έχει συναίσθηση του ¨εγώ¨ του μέσα στην σχέση, όπως πολλοί εσφαλμένα νομίζουν. Να έχει αυτοεκτίμηση. Να ξέρει τα χαρίσματα του. Να έχει συνείδηση της ετερότητάς του, δηλαδή του ότι είναι διαφορετικός από τον άλλο. Να μπορεί να συνεισφέρει το ¨εγώ¨ του στην σχέση. Να προσφέρει ασφάλεια. Να δώσει. Δεν είναι κακό να έχει κανείς θέλω μέσα στην σχέση. Να είναι ειλικρινείς. Να εκφράζει τις επιθυμίες του. Να μην κρατά μέσα του αυτό που τον απασχολεί, αυτό που ονειρεύεται, αυτό που τον γεμίζει, από τα πιο απλά, όπως είναι το φαγητό, μια εκδρομή, μια συζήτηση, μια ταινία στην τηλεόραση, ακόμα και η σαρκική επαφή, μέχρι τα πιο μακροπρόθεσμα, που είναι τα όνειρα για το μέλλον της σχέσης και της οικογένειας, το πόσα παιδιά επιθυμεί, και κυρίως, τι είδους ανατροφή και παιδεία θα τους προσφέρει, η πορεία των παιδιών προς την ελευθερία και ανεξαρτησία, η σχέση με τον Θεό, η λειτουργία του ζευγαριού ως προς την κοινωνία, με έναν λόγο η καταξίωση του ¨εμείς¨, που συνεπάγεται και την καταξίωση των δύο ¨εγώ¨. Το ¨εγώ¨ και τα ¨θέλω¨ είναι ευλογημένα από τον Θεό, εφόσον συγκροτούν την σχέση και στα πλαίσιά της. Όταν όμως μετατρέπονται σε εξουσιαστικές επιθυμίες, στην ουσία γίνονται μηχανισμοί που λειτουργούν διαλυτικά ως προς την αγάπη. Η εξουσία είναι άχρηστη όταν υπάρχει αληθινή αγάπη. Όσο αγαπάς, τόσο μειώνεται η ανάγκη να εξουσιάζεις. Και όταν μάλιστα υπάρχει η ανταπόκριση στην αγάπη, τόσο σβήνει η εξουσία. Γιατί όταν όλα λειτουργούν σε ένα πλαίσιο γνήσιας ελευθερίας, τότε πραγματικά ο άνθρωπος γίνεται μικρός θεός, κατ’ εικόνα του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος υμών Ιησού Χριστού. Γιατί αγαπά και ελευθερώνεται.
Εδώ είναι το μυστικό για μια γνήσια σχέση, που δεν θα σκοτώνεται καθώς θα περνά ο χρόνος, ούτε θα γίνεται ολοένα και πιο συμβατική. Σε αυτό το σημείο έγκειται το μυστήριο του γάμου, όπως το βλέπει η εκκλησία και προσεύχεται για τα μέλη της να το ζήσουν. Να διασώζεται το ¨εμείς¨, όχι υποχρεωτικά, εξουσιαστικά, αλλά από αγάπη. Και αυτό είναι δύσκολο αν δεν υπάρχει, παράλληλα, η σχέση με τον Θεό. Η βίωση της αγάπης στην εκκλησία. Η βίωση της ελευθερίας που η πίστη παρέχει. Αυτός που αγαπά αληθινά τον Θεό, αγαπά τον πλησίον του. Αγαπά πρωτίστως τον σύντροφό του στην οικογένεια. Δεν θέλει να του επιβληθεί, αλλά προσφέρεται. Και ο άλλος, ακόμα και αν είναι δύσκολος, δύστροπος και λιγότερο πιστός, αργά ή γρήγορα θα μαλακώσει. Θα καταλάβει ότι η αγάπη είναι αυτή που δίνει οικειότητα. Και ότι η ευτυχία δεν έγκειται στο να έχεις τον άλλο «κτήμα σου» αλλά «τρυφερά δικό σου».
Η παρουσία του Θεού στην ζωή του ζευγαριού βάζει αυτήν την ασφαλιστική δικλείδα της αγάπης που δίνει την υπομονή, ώστε να αντέξει το ζευγάρι την κτητικότητα και να περάσει στην οικειότητα της αγάπης. Να γίνει ο ένας «ο άνθρωπος του άλλου».
Από το βιβλίο του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού :
«η αγάπη είναι απλή μα θέλει κόπο», δρόμοι για την σύγχρονη οικογένεια…
Εκδόσεις Αρχονταρίκι