Δεν υπάρχει απασχόληση, επάγγελμα πού να μη μπορεί να «μεταμορφωθεί» — έστω και για λίγο μόνο — με στόχο όχι τη μεγαλύτερη απόδοση ή την καλύτερη, οργάνωση αλλά τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ίδια προσπάθεια για «εσωτερικοποίηση» όλων των σχέσεων μας είναι απαραίτητη γιατί είμαστε ελεύθερες ανθρώπινες υπάρξεις που καταντήσαμε (χωρίς τις περισσότερες φορές να το ξέρουμε) φυλακισμένοι στα συστήματα τα όποια προοδευτικά κάνουν τον κόσμο μας απάνθρωπο. Και αν στην πίστη μας υπάρχει κάποιο νόημα, αυτό πρέπει να είναι συνδεδεμένο με τη ζωή και όλα τα συνακόλουθα της. Χιλιάδες άνθρωποι νομίζουν ότι οι απαραίτητες αλλαγές έρχονται μόνο απ’ έξω με την επανάσταση και την αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες. Στο χέρι τους είναι να αποδείξουν οι χριστιανοί ότι στην πραγματικότητα καθετί ξεκινάει από μέσα — από την πίστη και τη ζωή σύμφωνα με την πίστη αυτή. Η Εκκλησία όταν μπήκε στον Ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο, δεν κατάγγειλε τη δουλεία, δεν ξεσήκωσε σε επανάσταση. Αυτή ή ίδια ή πίστη της, ή νέα θεώρηση του ανθρώπου και της ζωής είναι κείνη πού προοδευτικά καταργεί τη δουλεία. Ένας «άγιος» — και άγιος εδώ σημαίνει, πολύ άπλά, κάθε άνθρωπος πού παίρνει πάντοτε στα σοβαρά την πίστη του — θα κάνει πολύ περισσότερα για την αλλαγή του κόσμου παρά χιλιάδες τυπωμένα προγράμματα. Ό άγιος είναι ο μόνος αληθινός επαναστάτης σ’ αυτόν τον κόσμο.
Μία τελευταία γενική παρατήρηση: ή Μεγάλη Σαρακοστή είναι ευκαιρία για έλεγχο στα λόγια μας. Ό κόσμος μας είναι υπερβολικά βερμπαλιστικός και εμείς συνέχεια πλημμυρίζουμε από λόγια πού έχουν χάσει το νόημα τους και συνεπώς τη δύναμη τους. Ο Χριστιανισμός αποκαλύπτει την ιερότητα του λόγου — ένα αληθινά θείο δώρο στον άνθρωπο. Γι αυτό ακριβώς η ομιλία μας είναι προικισμένη με τεράστια δύναμη είτε θετική είτε αρνητική. Γι’ αυτό επίσης και θα κριθούμε για τα λόγια μας: «λέγω δε υμίν ότι πάν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως. Εκ γάρ τών λόγων σου δικαιωθήση και εκ τών λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12,36-37).