Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Αιγίδης
Για μια ακόμα φορά το Θείο δράμα έλαβε τέλος και η Ανάσταση του Κυρίου μας έγινε η αρχή για μια άλλη ζωή, την αιώνια και ατελεύτητη, τη ζωή στον Παράδεισο, τη ζωή για την οποία πλαστήκαμε. Ο Χριστός ανέβηκε στον Σταυρό, άνοιξε τα χέρια Του να αγκαλιάσει την όλη ανθρωπότητα για να έχουμε εμείς ξανά την δυνατότητα και την προοπτική του Παραδείσου.
Ο Αναστημένος Χριστός μας καλεί πλέον αδελφούς , φίλους και συνοδοιπόρους Του. Μας υπόσχεται πως θα είναι για πάντα, αιώνια κοντά μας. Ο συνηθισμένος χαιρετισμός του Αναστημένου Κυρίου μας είναι το « Ειρήνη υμίν» και το «χαίρετε!», δύο προτροπές που στην εποχή μας είναι επίκαιρες μα και πολύ αναγκαίες. Όταν η καθημερινότητά μας κατακλύζεται από το άγχος και την ταραχή και όταν στις ζωές των ανθρώπων κυριαρχεί η κατάθλιψη, το μήνυμα της Αναστάσεως είναι αυτό που χαρίζει την ελπίδα και το φως στην πολύπαθη ζωή μας με τις αμέτρητες δυσκολίες της.
Η χαρά της Αναστάσεως είναι το αντίδοτο στην θλίψη!
Η Χαρά της Αναστάσεως νικάει τις αγωνίες και το άγχος!
Η Χαρά της Αναστάσεως συνθλίβει την κατάθλιψη!
Η νίκη κατά του θανάτου, του έσχατου εχθρού, ανοίγει την προοπτική της νίκης κάθε δυσκολίας και εμποδίου της ζωής. Όταν ο άνθρωπος γνωρίζει και προ πάντων βιώνει ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος, τότε τα πάντα στον κόσμο αυτό σχετικοποιούνται. Οι αποτυχίες και οι συμφορές δεν μας προσδιορίζουν απόλυτα. Ακόμη και ο ίδιος ο Άδης παύει να είναι χώρος σκότους και γίνεται χώρος φωτός! Εκεί συναντιόμαστε όλοι οι θνητοί, όχι πια ως σκιές, αλλά ως συν-θριαμβευτές Αυτού που επάτησε τον θάνατο θανάτω.
Είναι πολύ θλιβερό εμείς οι Χριστιανοί να μένουμε ανυποψίαστοι και ασυγκίνητοι μπροστά στο καινό μνημείο.
Να μένουμε κολλημένοι στις μικρότητες και στις παραξενιές μας.
Να παραμένουμε αφιλάνθρωποι και σκληροί στους αδελφούς μας μετά από μια Ανάσταση.
Να συνεχίζουμε την άχαρή και άχρωμη ζωή μας, τη γεμάτη κακία και μικροψυχία , ενώ ο Χριστός Ανέστη!
Να είμαστε εγκλωβισμένοι στην ιδιωτική (δήθεν) πνευματική ζωή μας ενώ προοριζόμαστε είμαστε πλασμένοι για την Κοινωνία του Παραδείσου συντροφιά με τον Αναστάντα Κύριο μας.
Είναι ακόμα πιο θλιβερό η δική μου δυσκολία να παραμένει πιο πάνω από την Ανάστασή Του!
Το δικό μου σκοτάδι να είναι πιο δυνατό από το Φως της Αναστάσεώς Του!
Η δική μου θλίψη να νικάει την Χαρά της Αναστάσεως Του!
Κι αυτό εξαιτίας μίας αφρόνου φιλαυτίας που οδηγεί στην παράχρηση και κατάχρηση της ελευθερίας μας.
Κάπως έτσι ανεβάζουμε και πάλι τον Αναστημένο Κύριό μας στον δικό μας Γολγοθά και Του στήνουμε και πάλι Σταυρό για να ανέβει.
Και όμως ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Και ας μην το καταλάβαμε εμείς…
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ !!!
