“Ήρθε μια μητέρα τις προάλλες και μου είπε : “Γιατί το κάνει αυτό ο Θεός ; Γιατί δεν δίνει δουλειά στο παιδί μου ;”, λες και το παιδί της είναι το μόνο που δεν έχει δουλειά.
Έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι σε μια ώρα κρίσης, είτε προσωπικής είτε συλλογικής, αυτό που μας ζητάει κυρίως ο Θεός είναι αυτού του είδους η στροφή στον ίδιο ; Αν εγώ δεν αγαπώ τον Θεό και παραταύτα του ζητώ διάφορα, συχνά δεν τα δίνει, ακριβώς για να καταλάβω ότι αυτό που ζητώ είναι πολύ λίγο, και ότι είναι το περισσόν αυτό που θα έπρεπε να αναζητώ, και στο οποίο τελικώς βρίσκω μέσα και το λίγο αυτό που ζητούσα πριν. Αν δεν βρεις την αξία της κλήσης της αγάπης του Θεού, το για ποιό λόγο σε καλεί και για το που σε προορίζει, είναι πολύ πιθανόν να μην βρεις και αυτό το λίγο που ζητάς.
Βέβαια, ο Θεός προνοεί, και προνοεί και γiα τα απειροελάχιστα, αλλά προνοεί διότι θέλει να μου δείξει την κλήση την εκλεκτή που μου απευθύνει.
Αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα. Είναι σαν να σου λέει : “κάτι περισσότερο ζήτα από αυτό που ζητάς” και δεν σου δίνει το ελάχιστο για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Κι όταν εσύ πεις : “δεν θέλω το λίγο, θέλω το πολύ”, σου λέει “πάρε και το λίγο τώρα”
“Θέλω να γίνω καλά”. Όλοι όσοι είναι άρρωστοι το λένε. Είναι ένα φυσιολογικό ανθρώπινο αίτημα. Αλλά, πίσω από το να γίνω καλά, δεν πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο ;
Θυμηθείτε την παραβολή των δέκα λεπρών. Και οι δέκα, αναρωτιέται ο Χριστός δεν καθαρίσθηκαν ;Οι άλλοι εννέα που είναι ; Δεν σημαίνει ότι είχε ανάγκη ο Χριστός να του του πουν ευχαριστώ, άλλωστε το ήξερε αν θα του το πουν ή όχι, παραδόξως όμως τους θεράπευσε.
Σημαίνει ότι αυτό που ήθελε με την θεραπεία ήταν η ΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.
Δεν ήθελε απλά να τους θεραπεύσει, ήθελε και να τους αγιάσει κιόλας, κι αυτό μόνο μέσα από μια αμφίδρομη σχέση αγαπητικής αμοιβαιότητας μπορεί να γίνει.
Αυτοί θεραπεύτηκαν και έφυγαν.(!!!)
Και ο ένας μόνο γύρισε και έγινε απόστολος. Αυτή η έλλειψη αμοιβαιότητας είναι το παράπονο του Θεού το μεγάλο.
Η ιστορία της αγάπης Του για τον άνθρωπο δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς την ελεύθερη ανταπόκριση του ανθρώπου. Δεν σταματά ποτέ βέβαια αυτή η αγάπη -ακόμη και η λεγόμενη “κρίση”- του Θεού δεν είναι τίποτε διαφορετικό από την αγάπη Του αυτή, που συγκαταβαίνει όμως στην ανθρώπινη ελευθερία.
Ένα όμοιο παράπονο έχουν και οι άνθρωποι του Θεού. Θυμάμαι τον π. Πορφύριο και τον π. Παίσιο να το λένε επανειλημμένως : “Ω, να ρθει κι ένας να με ρωτήσει για τα πνευματικά. Όλοι θέλουν την καλή δουλειά, την καλή σύζυγο κτλ”. Μας έλεγε ο π. Πορφύριος όταν ήμασταν φοιτητές : “Βρε παιδιά, γίνετε εσείς καλοί και θα σας τα δώσει όλα ο Θεός”. Αυτό όμως δεν το καταλαβαίνουμε και πάσχουμε.
Σε πιέζει ένα πρόβλημα. Μην πεις : “Θεέ μου, λύσε μου το πρόβλημα”, αλλά πες : “Φώτισόν μου το σκότος, Κύριε,Κύριε,ελέησον με”. Κι αφού το πεις αυτό, θα καταλάβεις πότε θα πεις, αν τελικά χρειαστεί να το πεις, και δύο λεξούλες, “βοήθησε και σε αυτό, αν θες”.
Εμείς καταβυθιζόμαστε στο πρόβλημα και γίνεται ο Θεός πρόβλημα, και μεις γινόμαστε πρόβλημα κι η σχέση με τον Θεό γίνεται πρόβλημα, κι η σχέση με τον εαυτό μας γίνεται πρόβλημα, γιατί μένουμε σε αυτά”
