Τήν ἀνεπανάληπτη γιορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου γιορτάζει ὅλη ἡ χριστιανική οἰκουμένη.
Ὁ εὐσεβής λαός μας μέ αἰσθήματα ἀγάπης καί εὐλάβειας πρός τόν Ἐνανθρωπήσαντα Κύριό
μας κατακλύζει τούς ὁλοφώτεινους Ναούς μας καί ἀκούει μέ ἐνδιαφέρον τούς ἀνεπανάληπτους ὕμνους τῶν ἐμπνευσμένων ὑμνογράφων καί μάλιστα τό «ἡ Παρθένος σήμερον τόν ὑπερούσιον τίκτει» ἤ τό «Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός».
Καί οἱ πιό ἀδιάφοροι αὐτή τήν ἡμέρα δροσίζουν τή διψασμένη ψυχή τους, ἀφήνοντας γιά λίγο τή σκέψη τους νά ἀγκαλιάσει ἤ ἔστω νά προσεγγίσει τό «ξένον καί παράδοξον Μυστήριον», πού χώρισε τήν ἱστορία ὅλου τοῦ κόσμου σέ δυό περιόδους.
Θά εἶναι κρῖμα νά μήν ἔχει συνέπεια στή ζωή μας αὐτό τό γεγονός, αὐτή ἡ ἀνάμνηση, αὐτή ἡ πανορθόδοξη μεγάλη γιορτή.
Ὁ σύγχρονος ἀτομισμός καί τό προσωπικό τοῦ καθενός συμφέρον ἔχουν ψυχράνει τήν ἀγάπη τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλο.
Προφητικά ἡ Ἁγία Γραφή προλέγει καί περιγράφει, ἀλλά καί ἑρμηνεύει ὅτι «διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν».
Ἡ ἀνομία, ἡ παράβαση καί περιφρόνηση τοῦ θείου νόμου, ἡ χωρίς ἠθικούς φραγμούς ζωή τῶν πολλῶν δημιουργοῦν μιά παγερή ψυχική διάθεση στή ζωή τους.
Σ΄αὐτή τήν κρίσιμη ἐποχή ἡ ἀναφορά μας στόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ στή γῆ κρατάει τήν ἰσορροπία μας, θερμαίνει τήν καρδιά μας καί μᾶς κάνει πιό ἀνθρώπινους, μᾶς τροφοδοτεῖ τά αἰσθήματα τῆς φιλαλληλίας καί τῆς συμπάθειας πρός τόν συνάνθρωπό μας.
Ἡ σκέψη, ὅτι Ἐκεῖνος ὁ τέλειος Θεός ἦλθε στόν ἀτελῆ, ἀδύνατο καί εὔκολα παρασυρόμενο ἄνθρωπο, μᾶς ἐπιβάλλει τήν ἀνάγκη νά πιέσουμε τόν ἑαυτό μας καί νά ἀγαπήσουμε καί ἐμεῖς τόν συνάνθρωπό μας καί μάλιστα τή στιγμή πού εἶναι συναμαρτωλός, πού μᾶς μοιάζει στίς ἀδυναμίες καί στά σφάλματα.
Ἕνα ἄλλο μήνυμα πού μᾶς δίδει ἡ γιορτή των Χριστουγεννων εἶναι ἡ χωρίς ἀμφιβολία βεβαιότητα,ὅτι γιά ἕνα ἔργο σοβαρό καί μάλιστα αὐτό πού ἔχει σχέση μέ τήν ἀπαλλαγή τοῦ ἄλλου ἀπό τίς κακές συνήθειές του καί τήν ἀλλαγή τῆς ἄτακτης ζωῆς του εἶναι ἀνάγκη τό πλησίασμα του νά γίνει μέ ταπείνωση.
Ἐάν δέν ἔχει ὁ λόγος σου καί ἡ συμπεριφορά σου ὁλοφάνερη τήν ταπείνωσή σου, δέν σέ ἀκούει ὁ ἄλλος, οὔτε σέ ἀποδέχεται καί ἀπομακρύνεται ἀπό τήν πρώτη στιγμή μέ περιφρόνηση ἀπό κοντά σου.
Ἄν δέ σταθεῖς κοντά του, προσφωνώντας τον μέ τή γλυκιά λέξη «ἀδελφέ μου», ἄν δέν τοῦ δείξεις τήν κατανόησή σου γιά τίς πτώσεις του καί τίς ἀδυναμίες του, ἄν δέν εἶσαι ἐπιεικής στά σφάλματά του, δέν σέ ἀποδέχεται.
Ὁ Κύριός μας φόρεσε τή σάρκα μας. Πῆρε τή μορφή μας. Ἄφησε τήν οὐράνια δόξα του,γιά νά μπορεῖ νά εἰπεῖ «δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Κανένας δέ θά τόν πλησίαζε καί θά ἔμενε ὁ ἐρχομός του στή γῆ ἀνωφελής, ἐάν δέ γινόταν «τοῖς πᾶσι τά πάντα», ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί μέ τά λόγια του αὐτά σηματοδοτεῖ τήν πορεία μας καί φωτίζει τά βήματά μας.
Ἀδελφοί μου,
Ἐπ΄οὐδενί πρέπει νά προσπεράσουμε ἀπρόσεκτα ἤ τό χειρότερο ἀδιάφορα τόν Γεννηθέντα Κύριό μας.
Σήμερα περισσότερο ἀπό ἄλλη φορά ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν παρουσία Του.
Ὀργιζόμαστε, γιατί ἡ Δ.Ε.Η. θά σβήσει τό φῶς, ὅταν χρωστᾶμε καί δέν ἔχουμε νά πληρώσουμε, καί ἐπαναστατοῦμε, κάνοντας διαμαρτυρίες καί καλῶς πράττουμε, ὅμως γιατί ἀδιαφοροῦμε καί νωχελικά ἀντιμετωπίζουμε ἐκεῖνον πού σβήνει «τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ» μέσα στό σχολεῖο καί μέσα στήν κοινωνία;
Διψᾶμε γιά τήν ἀλήθεια καί κατηγοροῦμε ἐκείνους πού μᾶς λέγουν ψέματα. Γιατί, ὅμως, δέν πᾶμε κοντά σέ Ἐκεῖνον πού εἶναι ἡ ἀλήθεια καί μᾶς ἀναπαύει μέ τή στοργική ἀγάπη Του καί τόν στηρικτικό λόγο Του καί μᾶς μαθαίνει νά λέμε τήν ἀλήθεια, ἔστω καί ἄν εἶναι πικρή ἤ ἔστω
καί ἄν αὐτή μᾶς στοιχίζει μέ περιπέτειες μέσα στή ζωή μας;
Διαμαρτύρονται μερικοί γιά σπίτι πού δέν ἔχουν, γιατί, ὅμως, τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι πνευματική στέγη καί διαφυλάσσει τούς ἀνθρώπους στή δύσκολη στιγμή τῆς ζωῆς τους, τήν ἔχουν στήσει στά ἕξι μέτρα καί τή λιθοβολοῦν; Καί ἤδη ἔπαθαν μερικοί αὐτό πού συνέβη μέ ἕναν συνάνθρωπό μας ὁ ὁποῖος γκρέμισε τό σπίτι του στήν ἐποχή τοῦ Καλοκαιριοῦ, γιατί μποροῦσε νά κοιμηθεῖ
ἐλεύθερος στήν ὕπαιθρο, καί, ὅταν ἦλθε ὁ χειμώνας, τότε κατάλαβε τό μοιραῖο λάθος του, ἀλλά ἦταν ἀργά γιά νά τό διορθώσει.
Ἀδελφοί μου,
Στήν ἐποχή μας πού προσφέρει ἀπολαύσεις ἀλλά καί πολύ πόνο,
Πού προσφέρει ἐλπίδα, ἀλλά καί ἀπελπισία,
Πού παρέχει ἀνέσεις καί δημιουργεῖ ἄγχος,
Πού ζοῦμε σέ πολυάνθρωπες κοινωνίες, ἀλλά μᾶς βασανίζει ἡ μοναξιά,
Πού χαιρόμαστε τήν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καί ταυτόχρονα πικραινόμαστε ἀπό τήν ἠθική κατάπτωση,
Πού δοκιμάζουμε ἐνθουσιασμό καί μᾶς σημαδεύει ἡ ἀπαισιοδοξία,
Πού καμαρώνουμε γιά τή δημιουργία καί μᾶς πικραίνει ἡ καταστροφή,
Σ΄ αὐτή τήν ἐποχή γεννιέται ὁ Χριστός μας.
«Θεός ἐπί γῆς ὑψώθητε» σαλπίζει μελωδικότατα ἡ Ἐκκλησία μας καί καλεῖ ὅλους μας γιά μία καινούργια ζωή μέ μέτρο, μέ σύνεση, μέ ἠθικούς φραγμούς, μέ τή σωτήρια μετάνοια, πού ἀποκαθιστᾶ τίς σχέσεις μας μέ τόν συνάνθρωπο καί τόν Γεννηθέντα Θεάνθρωπο.
Ἐπικαλοῦμαι γιά ὅλους τή Χάρη Του, τήν Εὐλογία Του καί τή Δύναμή Του, γιατί μιά τέτοια ζωή καί ψυχική ἀναγέννηση δέν μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ χωρίς Ἐκείνου τή θαυματουργική ἐπέμβαση.
Ο Μονεμβασίας & Σπάρτης ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
