Ξεκίνησαν ὅλα πολὺ ὄμορφα, χαρούμενα, μὲ ἐνθουσιασμό, μὲ ὄνειρα, μὲ ἀγάπη ἀληθινή. Καὶ ἦταν τόσο λαμπρὰ στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὑπέροχη ἱερὴ Ἀκολουθία, μὲ τὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τόσους συγγενεῖς καὶ φίλους καὶ γνωστούς, ποὺ συμμετεῖχαν εἰλικρινὰ στὴ χαρά τους, ποὺ τοὺς συνόδευαν μὲ θερμὲς εὐχὲς καὶ φαίνονταν ὅλοι νὰ λάμπουν στὴν πιὸ λαμπρὴ μέρα τῆς ζωῆς τους.
Ἔτσι ξεκίνησαν. Μὲ τὶς πιὸ καλὲς προϋποθέσεις, μὲ χρυσὲς ἐλπίδες, μὲ τὶς πιὸ αἰσιόδοξες προοπτικές. Καὶ προχώρησαν στὴν κοινή τους πορεία. Ὁ δρόμος τοὺς φαινόταν εὔκολος καὶ ἡ πορεία ἄνετη, ὄμορφη, ἀπολαυστική. Ἡ μέρα τῆς καινούργιας τους ζωῆς ἦταν ἡλιόλουστη. Ἀλλὰ δὲν ἄργησαν νὰ φανοῦν στὸν ὁρίζοντα τὰ πρῶτα σύννεφα, ποὺ στὴν ἀρχὴ δὲν τὰ πρόσεξαν καθόλου. Ὁ ἥλιος ἔλαμπε ψηλὰ καὶ τὰ μικρὰ σύννεφα δὲν φαίνονταν νὰ τὸν ἀπειλοῦν. Τὰ σύννεφα ὅμως σιγά-σιγὰ ἔγιναν περισσότερα, κάλυψαν μεγάλο μέρος τοῦ οὐρανοῦ καὶ σὲ λίγο σκέπασαν τὸν ἥλιο. Κάποιες μικρὲς διαφωνίες πρῶτα, κάποιες ἀτέλειες στοὺς χαρακτῆρες τους, ποὺ δὲν φαίνονταν ἀπὸ τὴν ἀρχή, μερικὲς ἐντάσεις ἀπρόσμενες σὲ ὧρες κόπου, χαλοῦσαν τὴν διάθεση καὶ πάγωναν τὶς καρδιές. Ἔτσι εἶναι· ὅταν ὁ ἥλιος κρυφτεῖ, παγώνει ἡ ἀτμόσφαιρα. Καὶ ἀρχίζουν οἱ ὑποψίες, τὰ παράπονα, οἱ διαμαρτυρίες, οἱ ἀπαιτήσεις, ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἐκτονώνουν τὴν πίεση τῶν προβλημάτων, ἀλλὰ τὴν φορτίζουν περισσότερο. Μέχρι ποὺ ξεσπᾶ ἡ καταιγίδα. Σκληρὲς ἀντιπαραθέσεις, λόγια πικρά, ἔντονοι διαπληκτισμοί. Κάποια στιγμὴ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δυὸ ἄνοιξε ἀπότομα τὴν πόρτα καὶ βγῆκε ἔξω μὲ φόρα, χωρὶς νὰ ξέρει ποῦ πηγαίνει. Ἔτσι, χωρὶς νὰ τὸ σκεφθεῖ, ἁπλὰ γιὰ μιὰ ἐκτόνωση, ἔφυγε νὰ πάει κάπου ἔξω νὰ ἡσυχάσει. Καὶ ὅταν μετὰ ἀπὸ ὧρες γύρισε στὸ σπίτι, δὲν εἶχαν τὸ κουράγιο νὰ κοιτάξει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο στὸ πρόσωπο. Κάτι εἶχε ραγίσει μέσα τους.
Κάπως ἔτσι συμβαίνουν τὰ πράγματα πολλὲς φορὲς ἀνάμεσα στοὺς συζύγους καὶ χαλοῦν οἱ καρδιές. Μὲ μικρότερες ἀφορμὲς στὴν ἀρχή, πού, ἂν δὲν προσέξουν, γίνονται μεγαλύτερες καὶ πιὸ πυκνὲς στὴ συνέχεια, τὰ πράγματα πηγαίνουν στὸ χειρότερο. Καὶ ἂν δὲν ὑπάρξει ἔγκαιρη, ὑπεύθυνη καὶ συνετὴ ἀντιμετώπιση, τότε τίποτε δὲν ἀποκλείει νὰ φθάσουν καὶ στὰ ἄκρα. Ἴσως ποτὲ δὲν εἶχαν βάλει στὸ νοῦ τους ὅτι θὰ ἀντιμετώπιζαν μιὰ τέτοια δυσάρεστη κατάσταση μεταξύ τους. Ἴσως ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ ἦλθε στὸ νοῦ τοῦ ἑνὸς ἡ σκέψη ὅτι δὲν μποροῦν πιὰ νὰ ζήσουν μαζί, νὰ τὴν ἀπέρριψε ἀσυζητητί. Ἀλλὰ ὅταν τὰ δυσάρεστα περιστατικὰ ἐπαναλήφθηκαν καὶ ἡ σκέψη γύρισε πάλι στὸ νοῦ, δὲν φάνηκε ὅσο τὴν πρώτη φορὰ ἐξωπραγματική. Καὶ στὴ συνέχεια καλλιεργήθηκε περισσότερο, μέχρι ποὺ ἔγινε ἐσωτερικὰ ἀποδεκτή. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα τὰ πράγματα προχωροῦν μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα. Σὲ κάποια ἑπόμενη ἔντονη στιγμὴ ἡ ὀλέθρια σκέψη ἐξωτερικεύεται σὰν ἀπόφαση μὲ ἀποτομία: «Δὲν ἀντέχω ἄλλο. Χωρίζουμε!» Ἡ βόμβα ἔπεσε. Θὰ ἀντέξει τὸ σπιτικό; Θὰ σταθεῖ ὄρθια ἡ οἰκογένεια; Θὰ καταλάβουν οἱ σύζυγοι ὅτι δὲν μποροῦν ἄλλο νὰ φέρονται μὲ ἐπιπολαιότητα, ὅτι πρέπει νὰ σταθοῦν ψύχραιμα καὶ σοβαρά, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν μαζὶ καὶ νὰ λύσουν τὸ πρόβλημα; Ἢ θὰ ἐπιμείνουν νὰ ρίχνουν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο τὴν εὐθύνη, νὰ ἐκτοξεύουν ἀπειλές, νὰ παριστάνουν ὅτι εἶναι ἕτοιμοι γιὰ ὅλα καὶ γι’ αὐτὸ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ ἐξέλιξη, ποὺ βέβαια θὰ προκαλέσει ἀνίατα τραύματα καὶ πληγὲς βαθιὲς στὶς ψυχές τους, θὰ τοὺς ἀπογοητεύσει γιὰ τὴ συνέχεια, θὰ τοὺς ὁδηγήσει σὲ ἐπιλογὲς λύσεων ποὺ θὰ περιπλέξουν τὸ πρόβλημα καὶ ἥλιο δὲν θὰ δοῦν ποτὲ στὴ ζωή τους; Καὶ ἂν ὑπάρχουν παιδιά; Τί θὰ γίνουν τὰ παιδιά, ποὺ οἱ λεπτὲς καὶ εὐαίσθητες ψυχές τους σαστίζουν, ἀπογοητεύονται καὶ μελαγχολοῦν καὶ μὲ μιὰ ἁπλὴ στενοχώρια μεταξὺ τῶν γονέων; Πῶς θὰ ἀντέξουν νὰ τοὺς δοῦν νὰ παίρνει ὁ καθένας τὸ δρόμο του καὶ νὰ μένουν τὰ ἴδια μετέωρα στὸ κενό, χωρὶς νὰ ξέρουν ποῦ ἀνήκουν, ποῦ νὰ ἀκουμπήσουν, ποιὸν νὰ ἐμπιστευθοῦν; Ποιὸς ἀναλαμβάνει νὰ πληρώσει ὄχι τὴ διατροφή τους ἀλλὰ τὴν ἀναπόφευκτη καταστροφή τους; Δὲν εἶναι λόγος τό: «Δὲν ἀντέχω ἄλλο. Χωρίζουμε!» Δὲν μποροῦν νὰ δώσουν τὴ λύση ὁ δικηγόρος, οἱ ἀγωγές, τὰ δικαστήρια. Τὸ διαζύγιο μόνο γιὰ ἕνα λόγο τὸ ἐπιτρέπει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ: μόνο ἂν ὑπάρχει συζυγικὴ ἀπιστία. Καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ δὲν τὸ ἐπιβάλλει· τὸ ἐπιτρέπει. Ὑπάρχουν σύζυγοι ποὺ ἔχουν ἀδικηθεῖ στὸ θέμα αὐτό. Ὅμως σήκωσαν μὲ ὑπομονὴ τὴν ἀδικία ποὺ τοὺς ἔγινε καὶ κέρδισαν τελικὰ τὸν σύντροφο τῆς ζωῆς τους, ποὺ γύρισε μετανοημένος στὸ σπίτι του. Δυστυχῶς οἱ νόμοι τῶν ἀνθρώπων καὶ γιὰ πολλοὺς ἄλλους λόγους ἐπιτρέπουν τὸ διαζύγιο, αὐτόματο, συναινετικὸ ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο. Ἔτσι φθάσαμε στὴν τραγικὴ κατάσταση τὰ διαζύγια νὰ αὐξάνονται μὲ ταχύτατους ρυθμοὺς στὴ σύγχρονη ἀπομακρυσμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ κοινωνία, ὅπου ἀπὸ τὸ νὰ στηθεῖ σωστὰ μιὰ οἰκογένεια εἶναι πολὺ πιὸ εὔκολο νὰ διαλυθεῖ. Ὅποιος δὲν σέβεται τὸν Θεό, οὔτε τὸν ἄνθρωπο σέβεται. Ὅποιος ἐγκαταλείπει τὸν Θεό, δὲν διστάζει νὰ ἐγκαταλείψει καὶ τὸν ἄνθρωπο, τὸν πιὸ δικό του ἄνθρωπο. Πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἡ τραγικὴ αὐτὴ κατάσταση, ποὺ ὁλοένα περισσότερο ἐπικρατεῖ καὶ στὴν κοινωνία τῆς πατρίδας μας, στὴν ὁποία ἄλλοτε ἐπικρατοῦσαν ἀρχές, πολύτιμες καὶ δοκιμασμένες παραδόσεις, ποὺ κρατοῦσαν ψηλά, ἀπρόσβλητη ἀπὸ τὶς θύελλες τὴν οἰκογένεια, καὶ τὰ σπίτια ἄντεχαν, ὅσοι καὶ ἂν ἦταν οἱ πειρασμοὶ ποὺ τὰ κτυποῦσαν; Θὰ ἐπανέλθουμε στὴν ἐξέταση τοῦ προβλήματος, γιὰ νὰ διατυπώσουμε κάποιες πολὺ πρακτικὲς καὶ βοηθητικὲς προτάσεις. ΟΣΩΤΗΡ2071
