Περί σιωπής
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Υπάρχει σιωπή που αφουγκράζεται τον ουρανό, που ακούει την καρδιά των ανθρώπων, που ετοιμάζεται να εκφέρει λόγο ζωής.
Όπως και σιωπή που «σπάζει κόκκαλα», που αρνείται την κοινωνία, που εδραιώνει την απόσταση.
Είναι και η σιωπή του Θεού μπροστά στην κλήση του ανθρώπου για συμπαράσταση. Όμοια με του γιατρού που αναμένει τη θεραπεία μετά τη δυσκολία της αγωγής. Και ας εκλαμβάνεται ως αδιαφορία.
Ποιος μπορεί ν’ αντέξει τη σιωπή από οπουδήποτε και αν προέρχεται;
Θέλεις να ξέρεις το λόγο της, το μετά από το τώρα, το δύσκολο και επώδυνο.
Θέλεις να ξέρεις το λόγο της, το μετά από το τώρα, το δύσκολο και επώδυνο.
Όπως υπάρχουν πολλές μορφές δακρύων έτσι υπάρχουν και πολλές μορφές σιωπής. Η σιωπή της σοφίας που βλέπει την ουσία των φαινομένων, της πίστης που στηρίζεται στην εμπιστοσύνη, της υπομονής που εδραιώνεται στην ελπίδα. Όπως και η σιωπή του πόνου που καταργεί τα περιττά λόγια, της απογοήτευσης που βλέπει να γκρεμίζονται τα όνειρα, της αδικίας που μένει απορημένη στα γιατί.
Σιωπή ακόμα μπροστά στο μυστήριο του Θεού που έχει άλλη λογική ακατανόητη σε μας. Σιωπή μπροστά στο μυστήριο του θανάτου, που απορείς πώς συμβαίνει. Σιωπή μπροστά στο μυστήριο της δημιουργίας για την ομορφιά και το μεγαλείο της που αντανακλά την ομορφιά και το μεγαλείο του Δημιουργού της.
Τέλος, είναι και η σιωπή του μέλλοντος αιώνος όχι ως αποξένωση που χαρακτηρίζει την κόλαση, αλλά ως κοινωνία αγάπης όπως δύο ερωτευμένων που απολαμβάνουν στη σιγή την παρουσία ο ένας του άλλου. Όσοι έμαθαν να απολαμβάνουν τη σιωπή της προσευχής, της σχέσης, της πονεμένης αγάπης, δεν θα δυσκολευτούν να απολαύσουν τη γλώσσα του μέλλοντος αιώνος, τη σιγή του Παραδείσου.
Στον πληθωρισμό του σύγχρονου λόγου, που τις περισσότερες φορές είναι ανούσιος, άσχετος και κουραστικός, η Εκκλησία προβάλλει τη σιωπή, την ησυχία, που ετοιμάζει την καρδία για να δεχτεί το Λόγο της Ζωής. Τότε θεάται ο εαυτός μας και ο κόσμος μας μέσα από την ουσία της ύπαρξής μας και κατανοούμε το λόγο των γεγονότων, τα περιστατικά που ζήσαμε και αυτά που μας έρχονται.
Μια τέτοια σιωπή οδηγεί στη συνάντηση με τους ανθρώπους γύρω μας, που περιμένουν την καρδιά μας, τον εαυτό μας, το λόγο μας. Γιατί η σιωπή αυτή δεν είναι αγνωσία, αποξένωση, απόσταση, αλλά γνώση του αδελφού, κοινωνία, σχέση μαζί του. Τότε βιώνεται η παρουσία του ζώντος Θεού, με τα δώρα της αγάπης Του, τη χαρά και την ειρήνη Του.
