Το Μέγα Ωρολόγιον, ως γνωστόν, είναι το βασικό βιβλίο της λειτουργικής ζωής στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Εκεί λοιπόν, στις εορτές, δύο φορές αναφέρεται η λέξη ΠΑΣΧΑ.
Μία φορά στην Κυριακή της Αναστάσεως και μία στην Γέννηση του Χριστού, σε όποια ημέρα και να συμπέσει η 25η Δεκεμβρίου. [Ο Ευαγγελισμός της Κυρίας Θεοτόκου δεν αναφέρεται ως Πάσχα].
Εφέτος όμως οι δύο Αναστάσεις συμπίμπτουν. Και έτσι η 25η Δεκεμβρίου είναι Κυριακή.
Αλλά αυτήν την Κυριακή δεν «προηγούνται τα Αναστάσιμα», όπως επιβάλλεται στις Κυριακάτικες Ακολουθίες με εορταζομένους αγίους.
Εφέτος, την Κυριακή, στις 25 Δεκεμβρίου, όλα τα Γράμματα στην Ακολουθία θα είναι των Χριστουγέννων.
Σκέπτομαι μήπως αυτή είναι η διπλή Πασκαλιά, γιά την οποία μιλούσε ο Άγιος ΠατροΚοσμάς, αν και δεν με αρέσουν οι «προφητείες» και θεωρώ «έσχατα» την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Φυσικά και σε άλλες περιπτώσεις η 25η Δεκεμβρίου είναι ημέρα Κυριακή.
Τρία σπήλαια μπροστά μας.
Το σπήλαιο που δέχθηκε τον νεκρό Ιησού, το σπήλαιο με την φάτνη και η παναγία γαστέρα της Κυρίας μου θεοτόκου.
Μέσα στην Εκκλησία, έχομε και άλλα σπήλαια, όπως το θυμιατό, είτε με τις αλυσίδες είτε το κατζί.
Υπάρχει και ένα άλλο σπήλαιο στον καθένα μας, που τις πιό πολλές φορές το αφήνουμε ανεξερεύνητο, με σκουπίδια, ακάθαρτο, βρώμικο.
Μπορεί η Θεία Γέννα στο σπήλαιο της Βηθλεέμ να είναι ένα συγκλονιστικό μυστήριο κραυγής ή μυστήριο σιωπής, αλλά εκείνη η Γέννησι, μπορούμε να πούμε πως εορτάζεται και σαν ιστορικό γεγονός, που αφήνει αδιάφορους τους συνανθρώπους μας.
Όμως η Γέννα του Χριστού στην δική μας καρδιά, που και αυτή ἐχει μορφή σπηλαιώδη, είναι το ζητούμενο.
Χρειάζεται να καθαριστεί, ή να γίνει Κάτι, που να προ(σ)καλέσει τον γλυκύν Ιησού, γιά να ρθει και να σκηνώσει εν ημίν και εν Υμίν.
Από την άπλα του Ουρανού, ήρθε ο Ιησούς στην γαστέρα της Παρθένου.
Ήρθε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, και τον χνώτισαν το γαϊδουράκι και το βόδι.
Η αλογία μας δηλαδή δεν είναι κακό πράγμα, μεταλάσσεται και γίνεται ευλογία. «Κτηνώδης εγενόμην παρά σοί, και σύ βοηθός μου κραταιός».
Αλλά και τα περιττώματα του σταύλου μεταποιούνται. Πήγε στον Όσιο Γεροπαΐσιο ένας παπαΣυμεών και τον λέει: Γέροντα, αμαρτάνω.
Δεν πειράζει, παιδί μου, απάντησε ο σοφός και πανέξυπνος Γέροντας. Και αυτό έγινε αρκετές φορές. Στο τελος, λέει ο παπάς: Γέροντα, σε λέω αμαρτάνω, και λες δεν πειράζει. Έ, παπά μου, το λουλούδι της αρετής γιά να ανθίσει θέλει πολλή κοπριά.
Άρα και η κοπριά βοηθάει.
Όμως υπάρχει μία προϋπόθεση, που όλα τα αλλοιώνει. Και ποιά είναι αυτή η προϋπόθεση; Μα η γλυκεία ταπείνωση.
Η ταπείνωση, που είναι το ένδυμα της θεότητος.
Η ταπείνωση, η εξουδένωση, η περιφρόνηση, που μέσα της κρύφτηκε ο Άναρχος Θεός μας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Και όποιος έχει αυτήν την αρετή, δεν χρειάζεται να καθαρίσει την φωλιά του, δηλαδή την σπηλαιώδη καρδιά του. Η ταπείνωση, η Αγία ταπείνωση. Και η ελεημοσύνη. Πολλή ελεημοσύνη και λίγη παραπάνω.
Το Μέγα Έλεος, ο Κύριος, σαρκώθηκε γιά να ελεήσει τον γένος των ανθρώπων, δηλαδή εμάς, εσένα και εμένα.
Και γιά αυτό αναστήθηκε. Γιά να σώσει και να αναστήσει εμάς, εσένα και εμένα, προσωπικά.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις αιώνα αιώνος. Αμήν.
Αδελφοί, Καλά Χριστούγεννα και Ευλογημένο τον επιόν Άγιο Δωδεκαήμερο.
