Ἐάν κάτσει κανείς νά σκεφτεῖ ὅλα αὐτά, καί ἐάν ἀναλογιστεῖ τό πῶς καί γιατί γυρίστηκε ἡ ὁποιαδήποτε ταινία μέ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, θά καταλάβει πολλά. Θά δεῖ πώς ἄσημοι ἤ μεγάλοι ἠθοποιοί, τολμοῦν νά ὑποδύονται τόν Χριστό, τήν Παναγία ἤ τούς Ἁγίους καί νά «παίζουν» τήν ζωή Του, χωρίς ἡ δική τους νά ἔχει καμία σχέση μέ Ἐκεῖνον καί τήν διδασκαλία Του. Ἕνα ὁλόκληρο συνεργεῖο καί ἐπιτελεῖο ἀνθρώπων, ἀσχολεῖται μέ τήν ζωή καί τήν θυσία τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, μήν καταλαβαίνοντας τί κάνουν. Καί καθώς ἡ πλειοψηφία ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων τῶν συνεργείων καί τῶν ἠθοποιῶν, ἀποτελεῖται ἀπό ἀλλόθρησκους, αἱρετικούς, ἤ καί ἄθεους, λογικό εἶναι ἄλλοι νά χλευάζουν, ἄλλοι ἐπάνω στά γυρίσματα νά διᾳκωμωδοῦν, ἄλλοι ἁπλᾶ νά μετροῦν ἐργατοῶρες, ζημιές ἤ κέρδη καί ἄλλοι μέ μιά τελείως στρεβλή καί παρανοϊκή εὐσέβεια νά θεωροῦν ἀνώτερους τούς ἑαυτούς των πού συμμετέχουν σέ μία τέτοια «θεάρεστη» ὑπερπαραγωγή, νομίζοντας ὅτι ζοῦν μέσα στίς Θεῖες Γραφές.
Καί νά ποῦμε καί τό χειρότερο; Ὁ κάθε σκηνοθέτης γύριζε καί γυρίζει τήν ταινία ὅπως ἐκεῖνος νομίζει καλύτερα, παραποιῶντας τίς Γραφές καί βάζοντας δικές του ἰδέες καί γεγονότα, τά ὁποῖα ἄλλα δέν ὑπάρχουν καί ἄλλα εἶναι τελείως ἀλλαγμένα. Δηλαδή προβάλλει μία δική του γραφή, ἕνα δικό του εὐαγγέλιο.
Γιά παράδειγμα, οἱ σκηνοθέτες ἀπέδιδαν ἑρμηνεῖες κατά τέτοιον τρόπο ὥστε νά φθάνουν π.χ. οἱ θεατές μέχρι καί νά θεωροῦν ἀθῷο τόν Ἰούδα ρίχνοντας ἔτσι εὐθῦνες στόν ἴδιο τόν Θεό πού δέν μερίμνησε γιά τήν σωτηρία του, ἀφοῦ παρουσιάζεται σέ ἀρκετά ἔργα νά μήν ἐνδιαφέρεται γιά τά χρήματα ἤ σέ κάποια ἄλλα σάν τό πρόσωπο τό ὁποῖο, δυστυχῶς, ἦταν γραφτό νά κάνει αὐτά πού κάνει.
Πολλοί κατέληγαν σέ βλασφημία ἀφοῦ μπλέκουν τά πρόσωπα διαστρεβλώνοντας ἔτσι τήν ζωή τῶν ἁγίων (πχ στήν Ἁγία Μαρία τήν Μαγδαληνή ἀποδίδεται ὁ ρόλος τῆς πόρνης πού ἔπλυνε τά πόδια τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε μπερδεύονται καί τά πρόσωπα πού βρίσκονται κάτω ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου).
Παραποιοῦν σύμβολα καί γεγονότα καθώς βλέπουμε σέ κάποιες ταινίες ἡ Ἀνάσταση νά γίνεται χωρίς νά καταλάβουν οἱ φρουροί τίποτε, σεισμός, σχῖσμα στό καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ καί ἀνάσταση νεκρῶν δέν ὑπάρχουν, καί σέ ἄλλες βλέπουμε τόν Κύριό μας ἀντί τοῦ Σταυροῦ, νά κουβαλάει ἕνα ὁριζόντιο κομμάτι ξύλου.
Ἄλλοι πάλι γιά νά δείξουν καί καλά τόν ζεστό ἀνθρώπινο χαρακτῆρα τοῦ Χριστοῦ τόν ἔδειχναν ἡμίγυμνο νά παίζει τόπι μέ τούς Ἀποστόλους!
Καί βεβαίως δέν ἀναφερόμαστε σέ ἀκρότητες ἄλλων ταινιῶν ὅπου στήν μανία του ὁ ἄνθρωπος νά λάβει ἄφεση ἁμαρτιῶν, προβάλλονται μονοφυσιτικές καί βλάσφημες ἰδέες, κατεβάζοντας τόν Θεό Δημιουργό στό πλέον ἐλεεινό ἐπίπεδo τοῦ δημιουργήματος. Εὐτυχῶς αὐτές οἱ τελευταῖες (γιά τήν ὥρα) δέν προβάλλονται κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος.
Μέσα ἀπό τίς ταινίες λοιπόν, (σέ ἄλλες λιγότερο καί σέ ἄλλες περισσότερο) παρουσιάζονται καί περνοῦν εἰκόνες καί μηνύματα πού εἶναι στρεβλά, ψεύτικα καί ἀνακριβῆ, τά ὁποῖα εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς τελείως ἀνθρωποπαθούς λογικῆς των σκηνοθετῶν. Ὅπως λοιπόν καταλαβαίνουμε, σαφῶς καί μπορεῖ κάποιος νά δεῖ αὐτές τίς καλογυρισμένες κατά τά ἄλλα ταινίες, βάζοντας ὅμως, στήν ἄκρη τά παραποιημένα γεγονότα καί κρατῶντας μόνο τίς ὡραῖες εἰκόνες, ἐξηγῶντας ταυτόχρονα καί στά παιδιά του κάποια πράγματα γιά νά ξέρουν καί αὐτά τήν ἀλήθεια.
Πέραν ὅμως, αὐτοῦ, ὑπάρχει καί κάτι ἄλλο. Ἐπειδή τά ὡραῖα σκηνικά καί οἱ ἀληθοφανεῖς εἰκόνες πού ταξιδεύουν σέ ἐκείνη τήν ἐποχή ἑλκύουν καί καθηλώνουν τόν τηλεθεατή ἐθίζοντάς τον στό νά θέλει νά βλέπει τήν ταινία, θά ἀναφέρω καί τό ἑξῆς: Προσωπικά, ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι ἔβλεπα τά Θεία Πάθη καθισμένος στόν καναπέ μου, πίνοντας καί τόν καφέ μου ἤ μασουλῶντας τό κουλουράκι μου, τότε πραγματικά ἔφριξα γιά τόν ἑαυτό μου. Παρακολουθοῦσα μέ ρᾴθυμο καί ἀσεβῆ τρόπο τά πάθη τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ἀσχέτως ἐάν δάκρυζα καί λυπόμουν. Κατάλαβα ὅτι ἔβλεπα ἁπλᾶ ἕναν ἥρωα μιᾶς ταινίας. Φανταστεῖτε οἰκογένειες πού ἔχουν ἀναθέσει τήν κατάνυξη τοῦ Θείου Πάθους στήν τηλεόραση καί μόνο, τί ἀποκομίζουν καί τί διδάσκονται τά παιδιά τους!
Ἐάν θέλουμε νά ζήσουμε πραγματικά τήν πορεία τοῦ Χριστοῦ στά Πάθη καί στήν Ἀνάσταση, ἐάν θέλουμε νά βηματίσουμε μαζί Του, νά εἴμαστε δίπλα Του καί σέ Ἐκεῖνον καί στήν Παναγία μας, τότε ὁ μόνος δρόμος εἶναι ἡ παρουσία μας στίς Ἀκολουθίες τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Ἐκεῖ, μέ τήν πρέπουσα σεμνή καί ταπεινή στάση μας, διαβάζοντας καί κατανοῶντας τά λόγια τῶν Ἀκολουθιῶν, ἀκούγοντας τόν θρῆνο τῆς Παναγίας Μητέρας Του καί βλέποντας μπροστά μας τήν Ἁγία Τράπεζα, πάνω στήν ὁποία ἀκουμπᾶ σέ κάθε Λειτουργία ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, καταλαβαίνουμε ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλο μέρος στό ὁποῖο θά μπορούσαμε νά εἴμαστε πιό κοντά Του. Τήν στιγμή πού βρισκόμαστε μπροστά στό Ἅγιο Θυσιαστήριο βρισκόμαστε καί μπροστά στόν Χριστό.
Ποῦ ἀλλοῦ, λοιπόν, θά μπορούσαμε νά βρισκόμαστε τίς Ἅγιες αὐτές ἡμέρες καί ποῦ ἀλλοῦ ἡ ψυχή μας θά συμβαδίσει μέ τόν Χριστό; Καί μέ τί δέος καί μέ ποιά συστολή καί ταπείνωση καρδιᾶς θά ζούσαμε τά Θεῖα Πάθη; Μέ τήν βολή τοῦ καναπέ, τήν ἀπόλαυση τοῦ καφέ καί τίς χαζοκουβέντες ἐνδιάμεσα τῶν … ἁγίων ταινιῶν;
Ἄραγε ποιός Χριστιανός παλαιότερα διανοοῦνταν τέτοιο Πάσχα καί σέ ποιόν νά τά ἔλεγες αὐτά καί νά μήν σέ περνοῦσε γιά τρελό; Ἄνθρωποι κουρασμένοι, βιοπαλαιστές πού δούλευαν ὅλη τήν ἡμέρα σέ ἐργοστάσια, τσαγκαράδικα καί μαγαζιά, ἔτρεχαν νά παραβρεθοῦν στίς Ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν γιά νά εἶναι κοντά στόν Χριστό. Ἐκεῖνοι οἱ ἀμόρφωτοι καί … παρακατιανοί πρόγονοί μας ἤξεραν ποῦ θά βροῦν τόν Χριστό, ἤξεραν πού θά Τόν συναντήσουν, ἤξεραν ποῦ θά ἀνταμώσουν τήν Μητέρα Του γιά νά κλάψουν μαζί Της καί συνάμα νά παρηγορηθοῦν ἀπό Ἐκείνη καί ἀπό τόν Γιό Της.
Εὔχομαι κι ἐλπίζω αὐτό τό Πάσχα καί κάθε Πάσχα, ὅλοι μας νά βρεθοῦμε ἐκεῖ πού πρέπει καί ὅπως πρέπει καί νά ἀνταμώσουμε τόν Χριστό, τήν Παναγία μας καί ὅλους τους Ἁγίους μας, πού διακαῶς μᾶς περιμένουν γιά τήν Ἀνάσταση.
Καλό Πάσχα!
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 140, Ἀπρίλιος 2014
