Ο Θεός αφήνει καί πεθαίνουν από την πείνα παιδιά;

Τό γράμμα τοῦ ἐφήβου τῆς Γ΄ Λυκείου Α.Κ. ἔχει ὥριμη­ σκέψη καί θέτει σπουδαῖα ἐρω­τήμα­τα. Ἀρχίζω ἀπό τό πρῶτο, πού λέει: «Ἀφοῦ ὁ Θεός φροντίζει καί γιά τά πετεινά τ᾿οὐ­ρανοῦ, γιατί ἀφήνει νά πεθαίνουν ἀπό τήν πείνα τόσα παιδιά στήν Ἀφρική, στήν Ἀσία, νά ὑπάρχουν τόσοι ἄστεγοι κ.τ.λ.;».

Καί γιά τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, πού δέν σπέρ­­νουν οὔ­τε θερίζουν οὔτε μαζεύουν σέ ἀπο­­θῆκες. Φροντί­ζει καί γιά ἐκεῖνα ἀκόμη τῶν ὁποίων ἡ τρο­φή εἶναι σπά­νια καί δυσεύρετη – ὅπως π.χ. τά κοράκια πού τρέφονται μέ ψοφίμια. Ὁ Θεός τρέ­­φει καί αὐτά. Πολύ περισσότερο φροντίζει γιά τούς ἀνθρώπους (Ματθ. στ´ 26-27 καί Λουκ. ιβ´ [12] 24-25). Ἡ ἀγαπητική μέριμνα τοῦ Θεοῦ ἐκτείνεται σ᾿ ὅλα αὐτά, καί διότι τά δημιουργήματα αὐτά δέν μποροῦν νά βοηθήσουν τό ἕνα τό ἄλλο· μόνο νά εἰδοποιηθοῦν μεταξύ τους μποροῦν, ὅταν ἐπι­σημάνουν κάποιο μέρος, ὅπου ὑπάρχει τροφή· π.χ. οἱ μέλισσες εἰδοποιοῦνται μετα­ξύ τους μ᾿ ἕναν πολύ ἔξυπνο τρόπο κ.λ.π.

Ο Θεός λοιπόν δέν ἀδιαφορεῖ γιά κανένα ἀπό τά πλάσματά του. Ὅμως ἡ ἀγάπη του ἐκτείνεται ἰδιαίτερα σ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Αὐτός, ὁ Κύριος νοιάζεται καί ἐνδιαφέρεται γιά σᾶς, μᾶς διδάσκει ὁ ἀπ. Πέτρος (βλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 7). Εἶναι δέ τόσο τό ἐνδιαφέρον τοῦ Κυρίου γιά τόν καθένα προσωπικά, ὥστε ἔχει γνώση καί τῶν ἐλαχίστων γεγονότων πού μᾶς συμβαίνουν, στά ὁποῖα ἐμεῖς δίνουμε ἐλάχιστη ἤ καί καμιά σημασία! Αὐτό μᾶς τό βεβαίωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μέ τόν λόγο του: Ἀκόμα καί οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς σας, γιά μιά ἀπό τίς ὁποῖες σεῖς μικρή ἤ καμιά φροντίδα δέν λαμβάνετε, καί τόν ἀριθμό τῶν ὁποίων ἀγνοεῖτε, ὅλες ἔχουν ἀριθμηθεῖ (βλ. Ματθ. ι΄ 30). Ἄν ὅμως ὁ Κύριος ἐνδιαφέρεται γιά τά ἀσήμαντα, πολύ περισσότερο ἐνδιαφέρεται γιά τά σημαντικά.

Ἡ ἀγαθή λοιπόν πρόνοια τοῦ Θεοῦ φροντίζει καί γιά τά πιό ἀσήμαν­τα τῆς ζωῆς μας. Ἀγκαλιάζει ὅλους. Μεριμνᾶ γιά ὅλες τίς χῶρες, γιά ὅλους τούς λαούς. Μάλιστα ὁ ἱερός Χρυσόστομος στήν ὁμιλία του «Πρός τούς λέγοντας ὅτι οἱ δαίμονες διοικοῦν τά ἀνθρώπινα» τονίζει: Οὔτε ὁ ἥλιος δέν εἶναι τόσο φωτεινός, τόσο λαμπρός, ὅσο σα­φής εἶναι ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ! Ὅμως ποιά εἶναι ἡ δική μας συμπε­ριφορά; Εἶναι συνήθως ἡ ἀδικία, ἡ κακότητα, τό συμφέρον, ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ μισανθρωπία, ἡ ἄρ­­νη­ση νά δώσουμε στόν ἄλλο ἀπό τά ἀγαθά μας. Λησμο­νοῦμε ὅτι ἔχουμε ὅλοι _ λευκοί, μαῦροι, κί­τρινοι _ κοινή καταγωγή, κοινή φύση. Μένουμε ὅμως ἀσυγκίνητοι, ἀνάλγητοι, ἄκαμπτοι μπροστά στή δυστυχία τῶν ἄλλων. Τό μόνο πού μᾶς ἐνδια­φέρει εἶναι πῶς θά αὐξήσουμε τά δικά μας κεφά­λαια _ ἀτομικά ἤ κρατικά. Ἡ ὅποια δυστυχία ὄχι μό­νο δέν μᾶς συγκινεῖ, ἀλλά καί ἀποτελεῖ εὐκαι­ρία το­κογλυφικῶν δανείων σ᾿ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, πού σημαίνει τελικά αὔξηση τῶν δικῶν μας κεφα­­λαίων. Μέ μιά φράση· Ἡ δική μας συμπεριφορά πρός τούς συνανθρώπους μας εἶναι ἐντελῶς ἀ­­­ντίθετη πρός τήν ἀπέραντη ἀγαπητική συμπερι­φορά τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.

Μέ τή συμπεριφορά ὅμως αὐτή ὅ,τι πρέπει νά συντελεῖ στήν ἀ­­­μοι­βαία φιλία καί ἀγάπη καί στή δημιουργία καλῶν καί εἰρηνικῶν σχέ­σεων, γίνεται ὄργανο ἁρπακτικότητος, ἐκμεταλλεύσεως· δηλα­δή κα­τα­στάσεων πού συντελοῦν στήν ψυχρότη­­τα, στή διάσταση ἤ καί σ᾿ αὐτόν ἀκόμη τόν πόλε­­­μο! Στόν ὁποῖο, προκειμένου νά ἐξοντώσουμε τόν ἀν­­­τί­­παλο _ ἀδελφό μας, χρησιμοποιοῦνται ὅπλα, πλοῖα, ἀεροπλάνα, βόμβες, πύραυλοι… Ὅλα ὅμως αὐτά φτωχαίνουν ἀκό­μη περισσότερο τούς φτω­χούς καί ἀδύνατους λαούς. Τούς βυθίζουν στήν πείνα καί στήν ἐξαθλίωση. Καί πλουτίζουν ἀκόμη περισσότερο τούς πλούσιους καί ἰσχυρούς, ἀφοῦ αὐτοί εἶναι οἱ κατασκευαστές καί οἱ ἔμποροι τῶν ὁπλικῶν συστημάτων…