Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 31 Μαρτίου 2013 (Β´ Νηστειών)

Αποστολικό Ανάγνωσμα

(Εβρ. α´ 10 – β´ 3)
Κατ᾿ ρχάς σύ, Κύριε, τν γν θεμελίωσας, κα ργα τν χειρν σού εσιν ο ορανοί· ατο πολονται, σ δ διαμένεις· κα πάντες ς μάτιον παλαιωθήσονται, κα σε περιβόλαιον λίξεις ατούς, κα λλαγήσονται· σ δ ατς ε, κα τ τη σου οκ κλείψουσι». Πρς τίνα δ τν γγέλων ερηκέ ποτε· «Κάθου κ δεξιν μου ως ν θ τος χθρούς σου ποπόδιον τν ποδν σου»;

Οχ πάντες εσ λειτουργικ πνεύματα ες διακονίαν ποστελλόμενα δι τος μέλλοντας κληρονομεν σωτηρίαν;
Δι
τοτο δε περισσοτέρως μς προσέχειν τος κουσθεσι, μή ποτε παραρρυμεν. Ε γρ δι᾿ γγέλων λαληθες λόγος γένετο βέβαιος, κα πσα παράβασις κα παρακο λαβεν νδικον μισθαποδοσίαν, πς μες κφευξόμεθα τηλικαύτης μελήσαντες σωτηρίας; τις ρχν λαβοσα λαλεσθαι δι το Κυρίου, π τν κουσάντων ες μς βεβαιώθη.

Απόδοση στη νεοελληνική
ρχικά σύ, Κύριε, στερέωσες τ γ κι ργο δικό σου εναι ο ορανοί. Ατο θ ξαφανιστον, ν σ αώνια παραμένεις. Τ πάντα θ παλιώσουνε σν ροχο. Σν μανδύα θ τος τυλίξεις, κα θ’ λλάξουν. ᾿Εσ μως παραμένεις πάντα διος, τ χρόνια σου ποτ δν θ τελειώσουν. Σ κανέναν π’ τος γγέλους δν επε ποτ Θεός· «Κάθισε στ δεξιά μου, σότου ποτάξω τος χθρούς σου κάτω π τ πόδια σου». Δν εναι, λοιπόν, λοι ο γγελοι πνεύματα πο πηρετον τν Θε κι ποστέλλονται π’ ατν γι ν βοηθήσουν σους μέλλουν ν σωθον;
Γι’ α
τ κι μες πρέπει ν μένουμε πι σταθερο στς λήθειες πο κούσαμε, γι ν μν ξεστρατίσουμε ποτέ. Γιατί, ν λόγος πο δόθηκε λλοτε μέσω γγέλων, ποδείχτηκε ληθινός, κι σοι τν παρέβηκαν δν πάκουσαν σ’ ατν δέχτηκαν τν τιμωρία πο τος πρεπε, πς εναι δυνατν μες ν ξεφύγουμε, ν δν δώσουμε τν προσοχ πο ταιριάζει σ μι τόσο σπουδαία σωτηρία; Τ σωτηρία ατή, πο ρχισε ν διακηρύττει Κύριος, μς τ βεβαίωσαν σοι κουσαν τν λόγο του.
Ευαγγελικό Ανάγνωσμα

(Μαρκ. β´ 1-12)

Τ καιρ κείν, εσλθεν ᾿Ιησος ες Καπερναομ, κα κούσθη τι ες οκόν στι. Κα εθέως συνήχθησαν πολλοί, στε μηκέτι χωρεν μηδ τ πρς τν θύραν· κα λάλει ατος τν λόγον. Κα ρχονται πρς ατν, παραλυτικν φέροντες, αρόμενον π τεσσάρων· Κα μ δυνάμενοι προσεγγίσαι ατ δι τν χλον, πεστέγασαν τν στέγην που ν, κα ξορύξαντες χαλσι τν κράβαττον, φ᾿ παραλυτικς κατέκειτο. ᾿Ιδν δ ᾿Ιησος τν πίστιν ατν λέγει τ παραλυτικ· τέκνον, φέωνταί σοι α μαρτίαι σου. Ησαν δέ τινες τν γραμματέων κε καθήμενοι κα διαλογιζόμενοι ν τας καρδίαις ατν· τί οτος οτω λαλε βλασφημίας; Τίς δύναται φιέναι μαρτίας ε μ ες Θεός;
Κα
εθέως πιγνος ᾿Ιησος τ πνεύματι ατο τι οτως ατο διαλογίζονται ν αυτος, επεν ατος· τί τατα διαλογίζεσθε ν τας καρδίαις μν; Τί στιν εκοπώτερον, επεν τ παραλυτικ, φέωνταί σου α μαρτίαι, επεν, γειρε κα ρον τν κράβαττόν σου κα περιπάτει; Ινα δ εδτε τι ξουσίαν χει υἱὸς το νθρώπου φιέναι π τς γς μαρτίας λέγει τ παραλυτικ· σο λέγω, γειρε κα ρον τν κράβαττόν σου κα παγε ες τν οκόν σου. Κα γέρθη εθέως, κα ρας τν κράβαττον ξλθεν ναντίον πάντων, στε ξίστασθαι πάντας κα δοξάζειν τν Θεν λέγοντας τι οδέποτε οτως εδομεν.
Απόδοση στη νεοελληνική
Τόν καιρό κενο, μπκε πάλι ᾿Ιησος στν Καπερναομ κα διαδόθηκε τι βρίσκεται σ κάποιο σπίτι. ᾿Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, στε δν πρχε χρος οτε κι ξω π τν πόρτα· κα τος κήρυττε τ μήνυμά του. Ερχονται τότε μερικο πρς ατόν, φέρνοντας ναν παράλυτο, πο τν βάσταζαν τέσσερα τομα. Κι πειδ δν μποροσαν ν τν φέρουν κοντ στν ᾿Ιησο ξαιτίας το πλήθους, βγαλαν τ στέγη πάνω π κε πο ταν ᾿Ιησος, καναν να νοιγμα κα κατέβασαν τ κρεβάτι, πάνω στ ποο ταν ξαπλωμένος παράλυτος. Οταν εδε ᾿Ιησος τν πίστη τους, επε στν παράλυτο· «Παιδί μου, σο συγχωρονται ο μαρτίες». Κάθονταν μως κε μερικο γραμματες κα συλλογίζονταν μέσα τους· «Μ πς μιλάει ατς τσι, προσβάλλοντας τν Θεό; Ποιός μπορε ν συγχωρε μαρτίες; Μόνον νας, Θεός».᾿Αμέσως κατάλαβε ᾿Ιησος τι ατ σκέφτονται κα τος λέει· «Γιατί κάνετε ατς τς σκέψεις στ μυαλό σας; Τί εναι εκολότερο ν π στν παράλυτο· “σο συγχωρονται ο μαρτίες” ν το π, “σήκω, πάρε τ κρεβάτι σου κα περπάτα”; Γι ν μάθετε λοιπν τι *Υἱὸς το ᾿Ανθρώπου χει τν ξουσία ν συγχωρε πάνω στ γ μαρτίες»λέει στν παράλυτο· «Σ’ σένα τ λέω, σήκω, πάρε τ κρεβάτι σου κα πήγαινε στ σπίτι σου». ᾿Εκενος σηκώθηκε μέσως, πρε τ κρεβάτι του κα μπροστ σ’ λους βγκε ξω, τσι πο λοι θαύμαζαν κα δόξαζαν τν Θεό· «Τέτοια πράγματα», λεγαν, «ποτ μέχρι τώρα δν χουμε δε