Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 23 Ιουνίου 2013 (Της Πεντηκοστής)

Το Αποστολικό ανάγνωσμα Πράξεις Αποστόλων (β΄1-11)
ν ταις ημέραις εκείναις, ν τ συμπληροσθαι τν μέραν τς πεντηκοστς σαν παντες μοθυμαδν π τ ατό.
Κα
γένετο φνω κ το ορανο χος σπερ φερομένης πνος βιαίας, κα πλήρωσεν λον τν οκον ο σαν καθήμενοι· κα φθησαν ατος διαμεριζόμεναι γλσσαι σε πυρός, κάθισέ τε φ᾿ να καστον ατν, κα πλήσθησαν παντες Πνεύματος γίου, κα ρξαντο λαλεν τέραις γλώσσαις καθς τ Πνεμα δίδου ατος ποφθέγγεσθαι.
σαν δ ν ερουσαλμ κατοικοντες ουδαοι, νδρες ελαβες π παντς θνους τν π τν ορανόν· γενομένης δ τς φωνς ταύτης συνλθε τ πλθος κα συνεχύθη, τι κουον ες καστος τ δί διαλέκτ λαλούντων ατν. ξίσταντο δ πάντες κα θαύμαζον λέγοντες πρς λλήλους· οκ δο πάντες οτοί εσιν ο λαλοντες Γαλιλαοι; Κα πς μες κούομεν καστος τ δί διαλέκτ μν ν γεννήθημεν, Πάρθοι κα Μδοι κα λαμται, κα ο κατοικοντες τν Μεσοποταμίαν, ουδαίαν τε κα Καππαδοκίαν, Πόντον κα τν σίαν, Φρυγίαν τε κα Παμφυλίαν, Αγυπτον κα τ μέρη τς Λιβύης τς κατ Κυρήνην, κα ο πιδημοντες Ρωμαοι, ουδαοί τε κα προσήλυτοι, Κρτες κα ραβες, κούομεν λαλούντων ατν τας μετέραις γλώσσαις τ μεγαλεα το Θεο;
Απόδοση στη νεοελληνική:
Τις ημέρες
κείνες, όταν φθασε μέρα τς Πεντηκοστς, σαν λοι μαζ ες τ διο μέρος. Κα ξαφνα λθε π τν ορανν βοή, σν ν φυσ δυνατς νεμος, ποος γέμισε λο τ σπίτι που κάθοντο. Κα παρουσιάσθησαν γλσσες σν φλόγες φωτις ν διαμοιράζωνται ες ατος κα ν κάθεται ες τν καθένα μία, κα πληρώθησαν λοι π Πνεμα γιον κα ρχισαν ν μιλον λλας γλώσσας καθς τ Πνεμα τος δινε δύναμιν λόγου.
Κατοικο
σαν δ ες τν ερουσαλμ ουδαοι, νδρες ελαβες π κάθε θνος π τν ορανόν. ταν γινε βο ατή, μαζεύθηκε πλθος κα σαν λοι κατάπληκτοι, διότι καθένας τος κουε ν μιλον τν δικήν του γλσσαν. Κα ξεπλήσσοντο λοι κα θαύμαζαν κα λεγαν μεταξύ τους, «Δν εναι λοι ατο πο μιλον Γαλιλαοι; Πς συμβαίνει λοιπν ν τος κομε καθένας μας ες τν δικήν μας μητρικν γλσσαν; Πάρθοι κα Μδοι κα λαμται κα ο κατοικοντες τν Μεσοποταμίαν κα τν ουδαίαν κα τν Καππαδοκίαν, τν Πόντον κα τν σίαν, τν Φρυγίαν κα τν Παμφυλίαν, τν Αγυπτον κα τ μέρη τς Λιβύης, ποία κτείνεται πρς τν Κυρήνην, κα ο δ γκατεστημένοι Ρωμαοι κα ουδαοι κα προσήλυτοι, Κρτες κα ραβες, τος κομε ν μιλον στς δικές μας γλσσες δι τ μεγαλεα το Θεο».

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα

Κατά Ιωάννην (ζ΄ 37-52, η΄ 12)
Τ καιρ κείν, ν τ σχάτ μέρ τ μεγάλ τς ορτς εστήκει ησος κα κραξε λέγων· άν τις διψ, ρχέσθω πρός με κα πινέτω. πιστεύων ες μέ, καθς επεν γραφή, ποταμο κ τς κοιλίας ατο
ρεύσουσιν δατος ζντος. Τοτο δ επε περ το Πνεύματος ο μελλον λαμβάνειν ο πιστεύοντες ες ατόν· οπω γρ ν Πνεμα γιον, τι ησος οδέπω δοξάσθη.
Πολλο ον κ το χλου κούσαντες τν λόγον λεγον· οτός στιν ληθς προφήτης· λλοι λεγον· οτός στιν Χριστός· λλοι λεγον· μ γρ κ τς Γαλιλαίας Χριστς ρχεται; Οχ γραφ επεν τι κ το σπέρματος Δαυδ κα π Βηθλεμ τς κώμης, που ν Δαυδ, Χριστς ρχεται; Σχίσμα ον ν τ χλ γένετο διατόν. Τινς δ θελον ξ ατν πιάσαι ατόν, λλοδες πέβαλεν πατν τς χερας.
λθον ον ο πηρέται πρς τος ρχιερες κα Φαρισαίους, κα επον ατος κενοι· διατί οκ γάγετε ατόν; πεκρίθησαν ο πηρέται· οδέποτε οτως λάλησεν νθρωπος, ς οτος νθρωπος. πεκρίθησαν ον ατος ο Φαρισαοι· μ κα μες πεπλάνησθε; Μή τις κ τν ρχόντων πίστευσεν ες ατν κ τν Φαρισαίων; λλ χλος οτος μ γινώσκων τν νόμον πικατάρατοί εσι! Λέγει Νικόδημος πρς ατούς, λθν νυκτς πρς ατόν, ες ν ξ ατν· μ νόμος μν κρίνει τν νθρωπον, ἐὰν μ κούσ παρατο πρότερον κα γν τί ποιε; πεκρίθησαν κα επον ατ· μ κα σ κ τς Γαλιλαίας ε; ρεύνησον κα δε τι προφήτης κ τς Γαλιλαίας οκ γήγερται.
Πάλιν ον ατος ησος λάλησε λέγων· γώ εμι τ φς το κόσμου· κολουθν μο ο μ περιπατήσ ν τ σκοτί, λλξει τ φς τς ζως.
Απόδοση στη νεοελληνική:
Τόν καιρό κείνο, τν τελευταίαν μέραν τν μεγάλην τς ορτς, στάθηκε ησος κα φώναξε δυνατά, «Ἐὰν κανες διψ, ς λθ σμ κα ς πι. κενος πο πιστεύει σμέ, καθς επε γραφή, «Θ τρέξουν π τν κοιλιά του ποταμο νερο ζωντανο». Ατ τ επε δι τ Πνεμα, τ ποον θ παιρναν κενοι πο θ πίστευαν σατόν· διότι δν εχε δοθ κόμη Πνεμα γιον, πειδ ησος δν εχε κόμη δοξασθ.
Πολλο π τ πλθος, ταν κουσαν ατά, λεγαν, «Ατς εναι πραγματικ Προφήτης», λλοι λεγαν, «Ατς εναι Χριστός», λλοι λεγαν, «Μήπως Χριστς ρχεται π τν Γαλιλαίαν; Δν επε γραφ τι Χριστς ρχεται π τ σπέρμα το Δαυΐδ κα π τν κωμόπολιν Βηθλεμ που το Δαυΐδ;». γινε λοιπν διχασμς γιατν μεταξ το πλήθους. Μερικο θελαν ν τν πιάσουν λλ κανες δν βαλε χέρι πάνω του.
Τότε πέστρεψαν ο πηρέται πρς τος ρχιερες κα τος Φαρισαίους, ο ποοι τος επαν, «Γιατ δν τν φέρατε;». πεκρίθησαν ο πηρέται, «Κανες νθρωπος δν μίλησε ποτ πως μιλε ατς νθρωπος». Ο Φαρισαοι τος πεκρίθησαν, «Μήπως κα σες χετε πλανηθ; πίστεψε σατν κανες π τος ρχοντας τος Φαρισαίους; σο γι’ ατν τν χλον, πο δν ξέρει τν νόμον εναι καταραμένος». Λέγει ες ατος Νικόδημος, ποος εχε λθει ες ατν τν νύχτα κα ποος το νας π ατούς, «Καταδικάζει νθρωπον, νόμος μας ἐὰν δν τν κούσ προηγουμένως κα μάθ τί κανε;». πεκρίθησαν ες ατόν, «Μήπως κα σ εσαι π τν Γαλιλαίαν; ρεύνησε κα θ δς, τι δν χει λθει προφήτης π τν Γαλιλαίαν».
Πάλιν
ησος τος μίλησε κα επε, «γ εμαι τ φς το κόσμου. κενος πο μ κολουθε δν θ περπατήσ ες τ σκοτάδι λλ θ χ τ φς τς ζως».