Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)
Ποιά εἶναι ἡ μεγαλύτερη δόξα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου; Ποιό εἶναι τό μεγαλύτερο χάρισμα, πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός; Γιά ποιό πρᾶγμα θά ἔπρεπε νά τόν μακαρίζουμε καί νά τόν ζηλεύουμε;
Ἀπαντάει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:
«Δέν μακαρίζω τόν Παῦλο, τόσο γιά τό ὅτι ἡρπάγη στόν παράδεισο, ὅσο ἐπειδή φυλακίστηκε γιά τόν Χριστό! Δέν τόν μακαρίζω τόσο γιά τό ὅτι ἄκουσε λόγια ἄρρητα, ὅσο ἐπειδή ὑπέμεινε δεσμά γιά τόν Χριστό! Καί ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος τό βεβαιώνει γράφοντας στούς Ἐφεσίους. Δέν τούς λέει: ‘Σᾶς παρακαλῶ ἐγώ πού ἄκουσα λόγια ἄρρητα’. Ἀλλά τούς λέει: ‘Σᾶς παρακαλῶ ἐγώ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ’.»
Δέν ἦταν τόσο ἄξια τιμῆς τά χέρια τοῦ Παύλου, ὅταν θεράπευαν τόν χωλό στά Λύστρα, ὅσο ὅταν φοροῦσαν τίς ἁλυσίδες! Μή θαυμάζεις, πού δέν τόν ἔβλαψε τό δάγκωμα τοῦ φιδιοῦ μετά τό ναυάγιο στήν Μελίτη. Ἁπλῶς τό φίδι σεβάστηκε τίς ἁλυσίδες του! Γι’ αὐτό ἐπίσης γλίτωσαν ἀπό τά κύματα τῆς θάλασσας. Διότι καί ἡ θάλασσα σεβάστηκε τίς ἁλυσίδες του! Ἀφοῦ τότε τόν πήγαιναν δέσμιο στήν Ρώμη.»
Δέν μέ εὐφραίνει ὁ Παῦλος τόσο ὅταν κάνει θαύματα, ὅσο ὅταν πάσχει γιά τόν Χριστό! Ἅν μοῦ ἔλεγαν νά διαλέξω ἀνάμεσα στό χάρισμα νά ἀνιστῶ νεκρούς καί στήν δυνατότητα νά ἁλυσοδεθῶ γιά τόν Χριστό, ἐγώ θά διάλεγα τίς ἁλυσίδες!»
Σήμερα, δέν … κινδυνεύουμε νά μᾶς ἁλυσοδέσουν γιά τόν Χριστό! Δυστυχῶς (κατά τόν ἅγιο Χρυσόστομο), σήμερα εἶναι πολύ ἀπίθανο νά ἀξιωθοῦμε νά λάβουμε τέτοιο χάρισμα.
Βλέπομε ὅμως νά πληθαίνουν γύρω μας κάποιες «φυλακές», ὄχι σάν αὐτές πού δέχονται ἐγκληματίες καί καταδίκους. Πρόκειται γιά κάποια «κέντρα ἁλυσοδεσίματος»· «κέντρα», ὅπου οἱ ἄνθρωποι πηγαίνουν ἐλεύθερα, γιά νά μάθουν νά φορᾶνε μόνοι τους στόν ἑαυτό τους «ἁλυσίδες». Τέτοια «κέντρα» εἶναι τά ἰνστιτοῦτα ἀδυνατίσματος, τά κέντρα ἀποτοξίνωσης ναρκομανῶν, τά κέντρα ἀποτοξίνωσης ἀλκοολικῶν, καί – τώρα τελευταῖα – τά κέντρα ἀποτοξίνωσης τζογαδόρων!!! Σέ αὐτές τίς «φυλακές» πηγαίνουν ΕΚΟΥΣΙΑ πλῆθος ἀνθρώπων, πού κατάλαβαν ὅτι:
• ἡ πολλή «ἐλευθερία» … ὑποδουλώνει!
• ἡ ἀληθινή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ἀπαιτεῖ «ἁλυσίδες», γιά νά «δεθοῦν» τά σωματικά καί ψυχικά πάθη·
• τά πάθη εἶναι «ἀφεντικά», πού δέν διαφέρουν καί πολύ ἀπό τούς χειρότερους δικτάτορες.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πολύ πρίν ἀξιωθῆ νά τοῦ φορέσουν ἁλυσίδες γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνίστηκε σκληρά νά φορέσει ὀ ἴδιος στόν ἑαυτό του τίς «ἁλυσίδες» τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀγωνίστηκε νά ἁλυσοδέσει τά πάθη του. Τό ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος γράφοντας πρός τούς Κορινθίους: «Μέ σκληρές ἀσκήσεις ταλαιπωρῶ τό σῶμα μου καί τό κρατάω ὑπόδουλο, ἀπό φόβο μήπως ‐ ἐνῶ θά ἔχω κηρύξει στούς ἄλλους ‐ ἐγώ ὁ ἴδιος φανῶ ἀδόκιμος» (Α΄ Κορ. 9, 27).
Ἔχοντας λοιπόν ΑΓΑΠΗΣΕΙ τίς «ἁλυσίδες» τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀπόκτησε τήν μόνη ὑπαρκτή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: «τήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ». Καί γι’ αὐτό θεωροῦσε σάν μεγαλύτερη τιμή του καί δόξα του, κάθε κακοπάθεια καί κάθε ἁλυσοδέσιμο γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ.
Καί μᾶς παρακινεῖ κι ἐμᾶς, αὐτούς τούς κόπους καί αὐτά τά «δεσίματα» νά τά θεωροῦμε σάν τά μεγαλύτερα ΔΩΡΑ τοῦ Θεοῦ: «Σᾶς δόθηκε χάρισμα ἀπό τόν Χριστό, ὄχι μόνο τό νά πιστεύετε σ’ Αὐτόν, ἀλλά καί τό ΝΑ ΠΑΣΧΕΤΕ γι’ Αὑτόν» (Φιλιπ. 1, 29).
