ΟΤΑΝ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ… Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ» . Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι τέλεια ὑγεία δὲν ἔχει κανένας. Ὅλο καὶ κάτι ἔχουμε ὅλοι μας. Πλήρως καὶ τελείως ὑγιὴς δὲν ὑπάρχει κανένας. Καὶ ὅσοι εἶναι ἔξω ἀπὸ τὰ νοσοκομεῖα νοσοῦν καὶ ὅσοι εἶναι ἐντός, ἀκόμη περισσότερο. Μάλιστα οἱ ἀσθένειες ποικίλουν κατὰ περίπτωση. Ἀσθένειες σώματος καὶ ἀσθένειες ψυχῆς. Ἀσθένειες ἰάσιμες καὶ ἀνίατες. Ἀσθένειες ἔκτακτες καὶ ἀρρώστιες γιὰ μία ζωή. Ἀρρωστήματα κρυφὰ καὶ λανθάνοντα, ἀλλὰ καὶ φανερά. Κληρονομικὰ καὶ ἐπίκτητα. Διαπιστωμένα καὶ σπάνια, ἄγνωστα. Παλαιὰ ποὺ ξαναγυρίζουν, ἀλλὰ καὶ καινούργια.. Τὰ νοσοκομεῖα εἶναι γεμάτα. Ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη κάνει θαύματα. Ἀλλὰ ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ βάσανο τῆς ἀρρώστιας, ὑπάρχει καὶ ἕνα θετικό. “Ἀπό τὸ πικρὸ ὁ Θεὸς βγάζει γλυκό”. “Οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ”, ποὺ ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι. Ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ καλό; Μέσα στὴν ἀρρώστια μας καταλαβαίνουμε τὴν ἀδυναμία μας, ταπεινωνόμαστε, ζητᾶμε βοήθεια κι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἔχουμε ἀνάγκη, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος, ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ ἐν τῇ Ὁμονοίᾳ τῶν Ἀθηνῶν ἀσκήσας, ὅτι “δὲν πρέπει νὰ κατηγοροῦμε τὸν καρκίνο, διότι πολλοὺς ὁδήγησε διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως στὸν οὐρανό”.. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸ σῶμα καὶ ὄχι τὴν ἀρρώστια. Ἡ ἀρρώστια μπῆκε μὲ τὴν ἁμαρτία, ὅπως ἡ φθορὰ καὶ ὁ θάνατος. Ὅλη ὅμως ἡ διαδικασία τῆς ἀρρώστιας καὶ οἱ διάφορες ἐξετάσεις μᾶς φέρνουν πιὸ κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ πιὸ κοντὰ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.Ὅταν ἀρρωστήσουμε, τότε θυμόμαστε τὸν Θεό. Ἡ ἀρρώστια εἶναι μία παιδαγωγία. Ἡ παιδαγωγία τοῦ Κυρίου ὅμως δὲν θέλει νὰ μᾶς ἰσοπεδώσει. Ἡ παιδαγωγία εἶναι μικρὴ καὶ τὶς περισσότερες φορὲς προσωρινή, δηλ. στὰ μέτρα μας καὶ στὴν ἀντοχή μας. Σκοπὸ ἔχει νὰ μᾶςἐπαναφέρει στὴν τάξη, ὅπως ὁ δάσκαλος τοὺς ἀφηρημένους μαθητὲς (Μ. Βασίλειος). Γινόμαστε καὶ πάλι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Πιὸ πιστοὶ στὸν Θεὸ καὶ πιὸσυμπαθεῖς στοὺς πονεμένους. Ἡ παιδεία τοῦ Κυρίου φανερώνει ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ καὶ θέλει νὰ μᾶς σώσει. Συχνὰ ἀπὸ μία ἀρρώστια, ἀλλὰ καὶ μία θεραπεία, ἀλλάζουμε ζωή.. Βασικὴ πηγὴ προβλημάτων στὸν ἄνθρωπο δημιουργεῖ τὸ σῶμα. Δὲν φταίει ὅμως τὸ σῶμα. Ἡ κακὴ χρήση καὶ ὁ ἐγωϊσμὸς προβάλλονται μὲ ὄχημα τὸ γερὸ καὶ σφριγηλὸ σῶμα. Ἡ ἀρρώστια λοιπὸν πλήττει τὸ σῶμα καὶ ὁ ἄνθρωπος ταπεινώνεται. Καταλαβαίνει τὰ ὅριά του. Δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει. Διαπιστώνει ὅτι ἔχει ἡμερομηνία λήξεως.. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὁ πόνος σμιλεύει τὴν ψυχὴ καὶ κάνει τὸν ἄνθρωπο πιὸ καταδεκτικό, πράο, πιστό, προσευχόμενο. Ἐπαναφέρει στὸ προσκήνιο τῆς ζωῆς του τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους. Ἀγκαλιάζει τὸν Σταυρὸ καὶ διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο. Τρέχει στὰ προσκυνήματα καὶ τάζει τάματα στὰ Μοναστήρια. Τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι ὁ πονεμένος ἄνθρωπος τὶς περισσότερες φορὲς ἀρχίζει νὰ ἐκκλησιάζεται, νὰ ἐξομολογεῖται καὶ νὰ κοινωνεῖ.Ἀρχίζει μία καινούργια περπατησιὰ στὴ ζωή του.. Ἐπίσης οἱ ἄνθρωποι ὅταν ἀρρωσταίνουν, ἐπικοινωνοῦν πιὸ εὔκολα. Γίνονται πιὸ καταδεκτικοὶ καὶ ὁμιλητικοί. Μὲ τοὺς γιατροὺς πιὸ ἀνακοινωτικοί. Μὲ τοὺς νοσοκόμους πιὸ ὑπάκουοι. Μὲ τοὺς δικούς τους πιὸ συνεργάσιμοι. Μὲ τοὺς διπλανοὺς πιὸ συμπαθεῖς καὶ ἐπιεικεῖς. Μέσα στοὺς θαλάμους τῶν νοσοκομείων συμφιλιώθηκαν οἰκογένειες καὶ ἀδέλφια. Ξεκίνησαν ἰσόβιες φιλίες. Μᾶς ἐπισκέπτονται φίλοι καὶ συγγενεῖς ἀπὸ μακριά. Γείτονες καὶ πνευματικοὶ συγγενεῖς δείχνουν ἐνδιαφέρον. Συχνὰ στὴν ἀρρώστια ἀνακαλύπτουμε ποιοὶ μᾶς ἀγαποῦν εἰλικρινά.. Ἡ Ἐκκλησία μας συνεχῶς προσεύχεται ὑπὲρ ὑγείας καὶ ὑπὲρ τῶν νοσούντων. Καὶ μεῖς πρέπει νὰ προσευχόμαστε θερμὰ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς. Νὰ δίνουμε τὸ ὄνομά τους καὶ πρόσφορο στὴν θεία Λειτουργία. Νὰ καλέσουμε κι ἕναν ἱερέα νὰ διαβάσει εἰδικὲς εὐχὲς καὶ νὰ κάνει Εὐχέλαιο. Νὰ ὀργανώσουμε τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴ Θεία Κοινωνία. Νὰ τοὺς φέρουμε κατάλληλα πνευματικὰ βιβλία νὰ διαβάσουν. Νὰ κάνουμε μία παράκληση ἢ μία ἐλεημοσύνη γιὰ χάρη τους.
