Η νέα κοπέλα μπαίνει στο τρένο και κάθεται δίπλα στο παράθυρο. Ενας νεαρός, της λέει πως η θέση δίπλα στο παράθυρο είναι δική του, και πως εκείνη οφείλει να σηκωθεί.
Έχω την αίσθηση πως πρόκειται πως μια απλή παρεξήγηση μεταξύ δύο ξένων ταξιδιωτών. Εκείνη, σηκώνεται με απροθυμία και του παραχωρεί την θέση. Εκείνος κάθεται και την παίρνει αγκαλιά. Αρχίζουν να μιλούν για τον αρραβώνα τους.
Ο νεαρός μετά από λίγο θέλει κάτι από την βαλίτσα του, η οποία είναι ψηλά τοποθετημένη. Η κοπέλα σηκώνεται, πιάνει την μεγάλη βαλίτσα και με δυσκολία την κατεβάζει για να πάρει εκείνος αυτό που έψαχνε.
Την ανεβάζει πάλι στον χώρο αποσκευών, αγκομαχώντας.
Εκείνος σηκώνεται να πάει στο κυλικείο του τρένου. Εκείνη βρίσκει ευκαιρία να κάτσει στην θέση του, να δει λίγο την θέα.
Μόλις ο νέος επιστρέφει, στέκεται ακίνητος. Επιπλήττει με θυμωμένο βλέμμα την κοπέλα, η οποία σηκώνεται σε χρόνο ρεκόρ για να του παραχωρήσει την θέση. Υπάκουα.
Πριν χρόνια μπήκα σε ένα λεωφορείο με τον τότε σύντροφο μου. Είχε πάρα πολύ κόσμο. Ήμουν κουρασμένη και υπήρχε μόνο μία άδεια θέση. Κάθησε εκείνος, και έβγαλε το βιβλίο του να διαβάσει απερίσπαστος.
Εγώ έμεινα όρθια, σφιχτά ακινητοποιημένη ανάμεσα σε συνεπιβάτες. Ένας ηλικιωμένος κύριος πίσω του, μου έγνεψε με νοήματα «Παράτα τον. Δεν σε σέβεται». Θύμωσα.
Σκέφτηκα πως δεν είμαι αδύναμη, δεν νιώθω κατώτερη, δεν έχω ανάγκη να με φροντίσει κάποιος, και πως ο φίλος μου είχε κάθε δικαίωμα να καθίσει και να απολαύσει το βιβλίο του, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να μου δώσει την μία και μοναδική θέση επειδή είμαι γυναίκα.
Σκέφτηκα πως όλα αυτά είναι στερεότυπα άλλων καιρών. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω πως κάποια πράγματα αποκαλύπτονται μέσα από μικρές λεπτομέρειες.
Πως ο ναρκισσισμός είναι ένα χαρακτηριστικό που υφίσταται σε πολλούς ανθρώπους και απέχει πολύ από τον υγιή εγωισμό και την αυτοφροντίδα.
Πως η ευγένεια ενός άνδρα προς μια γυναίκα, ουδόλως απειλεί την ισχυρή της προσωπικότητα.
Πως ο άνθρωπος που θεωρεί πως βρίσκεται στο κέντρο του σύμπαντος, θα δίνει προτεραιότητα αποκλειστικά στις δικές του ανάγκες, πιστεύοντας πως οι άλλοι οφείλουν μονίμως να τις κατανοούν.
Πως μικρές κινήσεις μπορεί να δείχνουν μια μελλοντική τοξική ή κακοποιητική ιστορία.
Πέρασε καιρός για να καταλάβω την διαφορά του «προσέχω τον εαυτό μου θέτοντας υγιή όρια» και του «προσέχω μόνο τον εαυτό μου, αγνοώντας τους άλλους».
Κοιτώντας εκείνο το ζευγάρι στο τρένο, αναρωτήθηκα πως θα είναι η ζωή τους στο μέλλον.
Πως θα είναι η ζωή της κοπέλας με έναν άνθρωπο που δεν της επιτρέπει να κάτσει για λίγο στην θέση του, και να απολαύσει την θέα.
Φέρνοντας στο μυαλό μου τον ηλικιωμένο κύριο στο λεωφορείο, θυμήθηκα πόσο σωστός αποδείχθηκε στο τέλος.
Οι άνθρωποι γύρω μας, παρατηρούν πράγματα που εμείς δεν επιθυμούμε να κοιτάξουμε.
Αρνούμαστε να εστιάσουμε στα μικρά σημεία που σχηματίζουν την μεγαλύτερη εικόνα, φοβούμενοι μην μείνουμε μόνοι.
Και αν κάτι οφείλουμε να διδάξουμε στα κορίτσια μας, είναι αυτό:
Η μοναξιά θα είναι πάντα, απείρως καλύτερη από μια μέτρια, κακή, ή επικίνδυνη σχέση.
(Ας μιλήσουμε για τα μικρά σημεία σε συμπεριφορές που επιλέγουμε να μην δούμε. Κάποιες φορές κρύβουν περισσότερα.)
