Πόσο συχνά συναντιόμαστε με ανθρώπους χωρίς να τους βλέπουμε και, ακόμη χειρότερα, πόσο συχνά ούτε καν ακούμε αυτό που ο άλλος λέει, διότι προτιμάμε να προσπεράσουμε αντί να ασχοληθούμε. Επισκεφθήκατε ποτέ ασθενή, ή σας επισκέφθηκε κάποιος όντας εσείς ασθενείς; Είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του πόνου, αισθάνεσαι ότι πεθαίνεις και είσαι μίζερος και ταλαίπωρος. Έρχεται ένας αγαπητός φίλος και ρωτά: «Πώς είσαι σήμερα, αγαπητέ μου;». Και διακρίνοντας την αδιαφορία στη φωνή του, απαντάς «πολύ καλά, ευχαριστώ».
«Πόσο χαίρομαι!», λέει αυτός, και μετά η συζήτηση συνεχίζεται σε ασφαλές έδαφος και οι δυο σας μπορείτε να παραμείνετε μαζί για πολλή ώρα, διότι γνωρίζετε ότι αποφύγατε την επικίνδυνη συζήτηση. Κι αυτό το κάνουμε συνέχεια. Ακούμε λέξεις που τις χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι για να ξεφύγουμε από την ευθύνη, καθώς η ευθύνη μας δεν ξεκινά τη στιγμή που εξηγούμε τί είμαστε ή τι κάναμε, αλλά τη στιγμή που ανταποκρινόμαστε ή όχι σ’ αυτό που συμβαίνει. Για να αποκομίσουμε λοιπόν κάτι από μια Συνάντηση, που αποτελεί αυτήν καθ’ εαυτή την ουσία της ζωής – γιατί χωρίς Συνάντηση δεν μπορούμε να μιλάμε για αγάπη, φιλία ή οποιαδήποτε σχέση που ν’ αξίζει να λέγεται ‘σχέση’ – αν δεν μάθουμε λοιπόν κάτι από αυτή τη Συνάντηση, τότε προσπερνούμε ολόκληρη τη ζωή, όλο αυτό που είναι ουσιαστικά η ζωή. ..
