ν πάρχει να γεγονς τς ζως το Χριστο τ ποο ν χωρε στν μπειρία μας ατ εναι νάσταση. λόκληρη πίστη μας ξαρτται π τν νάσταση διότι, πως λέει πόστολος Παλος, «ε δ Χριστς οκ γήγερται, κενν ρα τ κήρυγμα μν, κεν δ κα πίστις μν», κα τότε «λεεινότεροι πάντων νθρώπων σμν» (A΄ Κορ. 15. 14, 19). ν Χριστς δν χει ναστηθε τότε δν εναι Μεσσίας το κηρύγματός μας, οτε Ατς πο διος διακήρυξε τν αυτό Του ν εναι· στν περίπτωση ατ πιστεύουμε σ να ψέμα κα ζω στν ποία ποβλέπουμε, ζω κείνη τν ποία γνωρίζουμε μπειρικ μέσα στς ψυχές, τ σώματα, τν κκλησιαστική μας ζωή, δν εναι παρ μία πάτη κα να ψέμα.

μες μως γνωρίζουμε τι νάσταση εναι να ληθιν γεγονς διότι γνωρίζουμε τν ναστημένο Χριστό. Δν Τν γνωρίζουμε πως Τν γνώρισαν ο πόστολοι, μέσα στ σάρκα. Δν Τν εδαμε στ χωρι τς Γαλιλαίας οτε στος δρόμους τς γίας Γς. Μ τ πνεμα μας μως Τν γνωρίζουμε ναστημένο κα γνωρίζοντάς Τον μ ατ τν τρόπο μπορομε ν πομε μ βεβαιότητα τι Ατς ποος σήμερα ζε χει πράγματι ναστηθε π τος νεκρούς.Πρς τ παρν ξακολουθομε ν φωτιζόμαστε π τ χαρ το Πάσχα, μως ο μέρες περνον: μ ποι τρόπο ν διατηρήσουμε ατ τ φς; Μπορομε ν τ διατηρήσουμε μόνο ν δ στρεφόμαστε λοένα πρς τ πίσω γι ν ξαναζήσουμε μ τ σκέψη μας τ φωτειν κείνη βραδι ποία ποκάλυψε τ δόξα τς νάστασης, μπορομε ν τ διατηρήσουμε μόνο ν πμε μπροστά, χι μόνοι τώρα λλ μαζ μ τν ναστημένο Κύριο. χετε κούσει τ Χριστ ν καλε τος μαθητές Του ν πιστρέψουν στ Γαλιλαία, κε που ρχισε νοιξη τς πνευματικς τους ζως, που εχαν βρε κα ναγνωρίσει τν Χριστό, που γι κείνους ρχισε Ζωή. Δν εναι μως ποκλειστικ στ Γαλιλαία, στ βάθη κενα τς ψυχς τ ποα διατηρον τ δροσι τς πρώτης γνωριμίας κα τν πρώτη μας γάπη γι τν Κύριο πο θ Τν βρομε, λλ κα σ λλα μονοπάτια.
Χριστς κανε μις μέρας πορεία πρς τν μμαος μαζ μ δύο μαθητς κι κε ποκάλυψε τν αυτ Του χι μ τ ν μφανιστε ξωτερικ μπροστ σ’ κείνους πο δν Τν εχαν ναγνωρίσει· ποκάλυψε τν αυτό Του μ τν κλάση το ρτου, μέσα στ μυστήριο τς Θείας Εχαριστίας κα ταυτόχρονα μέσα στ μυστήριο τς δελφοσύνης πο γεννιέται νάμεσα στος νθρώπους μ τ μοίρασμα το ψωμιο στ διο τραπέζι. Τος ποκάλυψε μέσα σ μία σύντομη στιγμ τι κενος, ντας Θες κα νθρωπος, εχε ξισώσει τος νθρώπους μ τν αυτό Του μ τ ν γίνει νθρωπος κα ν ψώσει τ νθρώπινο γένος μέσα στ ναστημένο σμα Του μέχρι τ θρόνο το Θεο.
Εναι κι λλα μονοπάτια στ ποα θ συναντήσουμε τν Χριστό, χι μόνο τ μονοπάτι τς βεβαιότητας σν κι κενο τν μαθητν τς μμαούς, χι μόνο τ μονοπάτι τς λπίδας κα τς ναμονς τν ντεκα πο εχαν πιστρέψει στ Γαλιλαία, λλ κα τ μονοπάτι τς ντίστασης, το νταγωνισμο, τς νταρσίας, σν κι κενο το ποστόλου Παύλου πο βρκε τν Χριστ στ δρόμο του πρς τ Δαμασκ που πήγαινε σν διώκτης γι ν φέρει θάνατο κα καταστροφ στος παδος το Χριστο. Εναι λοιπν δυνατ ν συναντήσουμε τν Χριστ ποιοδήποτε δρόμο κα ν κολουθήσουμε. που κα ν δηγήσει δρόμος μας ς κοιτάξουμε προσεκτικ τ πρόσωπο πο περπατε πλάι μας· μπορε ν εναι Χριστς σ κρυμμένη μορφή, τοιμος ν μς ποκαλύψει τ μεγαλεο το νθρώπινού μας πεπρωμένου μ τν δελφικ κα πλ γάπη.
ς μν κοιτάζουμε λοιπν συνεχς πίσω σ’ κείνη τ φεγγοβόλα, θριαμβευτική, χαρούμενη νύχτα κατ τν ποία μς φανερώθηκε λήθεια τς νάστασης. λήθεια ατ ξακολουθε ν ζε νάμεσά μας, τ φς δν χει σβηστε, δν χει λιγοστέψει, μόνο πο τώρα ντ ν φέγγει μ τ λάμψη τς νύχτας το Πάσχα φέγγει σν τ «λαρν φς», «τ φς τ ληθινόν, φωτίζει πάντα νθρωπον ρχόμενον ες τν κόσμον» (ω. 1, 9). ς περπατήσουμε μέσα σ’ ατ τ φς, ς ζήσουμε μ τν καθοδήγησή του, ς εμαστε «τέκνα φωτός», κα τότε Χριστς ποτ δν θ φύγει μακριά μας, νάσταση θ ζε στς ψυχές μας κα αώνια εφροσύνη σ’ λόκληρο τ εναι μας.
πό τό βιβλίο: «μέρα Κυρίου»,

κδόσεις κρίτας