Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ
Θυμήσου, ψυχή μου, το φοβερό και τρομερό θαύμα: Ότι ο Πλάστης σου έγινε άνθρωπος για σένα και καταδέχτηκε, να πάθει για τη δική σου σωτηρία. Οι άγγελοί Του τρέμουν, τα Χερουβείμ ριγούν, τα Σεραφείμ φρίττουν και όλες οι ουράνιες δυνάμεις ακατάπαυστα Τον δοξολογούν – εσύ όμως, ταλαίπωρη ψυχή, παραμένεις στη ραθυμία. Από δω κι εμπρός τουλάχιστο, ψυχή μου αγαπημένη, σήκω και μην αναβάλλεις άλλο την αγία μετάνοια, την καρδιακή συντριβή και την αυτοκαταδίκη για τις αμαρτίες σου. Γιατί αναβάλλοντας χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, τελικά θα χάσεις κάθε επιθυμία ολόψυχης μετάνοιας και δε θα βρεις κανέναν, για να σε σπλαχνιστεί. Ω, με τι οδύνη θ’ αρχίσεις τότε να μετανοείς, μάταια όμως πια!
Αν σου δοθεί σήμερα η ευκαιρία, να κάνεις ένα καλό έργο, μην αναβάλεις για αύριο την αγία μετάνοια, γιατί δεν ξέρεις, τι θα σου φέρει η υπόλοιπη μέρα ή τι κακό μπορεί, να σου συμβεί στην αποψινή νύχτα. Δεν ξέρεις, αν έχεις ακόμα μπροστά σου αρκετή ζωή ή αν θα σε βρει ξαφνικά και απροσδόκητα ένας κακός και ακαριαίος θάνατος.
Τώρα είναι η ώρα της καρτερίας· τώρα είναι ο καιρός για να υπομείνεις τη θλίψη· τώρα είναι ο καιρός για να τηρήσεις τις εντολές και να καλλιεργήσεις τις αρετές· τώρα είναι ο καιρός του λυτρωτικού θρήνου και του δακρύρροου πένθους.
Αν πραγματικά θέλεις να σωθείς, ψυχή μου, αγάπησε τη λύπη και το στεναγμό, όπως πριν αγαπούσες την ανάπαυση. Ζήσε, σα να πεθαίνεις κάθε μέρα. Σύντομα η ζωή σου θα περάσει σαν τη σκιά, που ρίχνουν τα σύννεφα, όταν περνούν μπροστά από τον ήλιο και θα λησμονηθείς. Θαρρείς και σκορπίζονται στον αέρα οι μέρες της ζωής. Μη λιποψυχήσεις λοιπόν μπροστά και στην πιο βαριά θλίψη.
Αν στη σχέση σου με τους ανθρώπους συμβεί εύλογη λύπη – δεν συζητάμε καν για παράλογη λύπη – μην παραδοθείς στην κατάθλιψη, μη δυσανασχετήσεις, μη λιποτακτήσεις. Θεώρησε τον εαυτό σου σαν χώμα κάτω από να πόδια των άλλων. Αλλιώς δε θα προκόψεις πνευματικά κι έτσι δε θα μπορέσεις, να σωθείς και να γλυτώσεις την αιώνια κόλαση.
Η ζωή σου τελειώνει γρήγορα και περνάει σαν μία μόνο ημέρα. Αν λοιπόν δε συντρίψεις τον εαυτό σου με την ευλάβεια και με την άσκηση των αρετών, αν δε θυσιάσεις την ίδια σου τη ζωή για την τήρηση των εντολών του Θεού και των παραγγελμάτων των Πατέρων, δε θα μπορέσεις να σωθείς.
Θυμήσου, αγαπημένη μου ψυχή, όλους τους αγίους, τους προφήτες, τους αποστόλους, τους μάρτυρες, τους ιεράρχες, τους οσίους και τους δικαίους, τους δια Χριστόν σαλούς και όλους, όσοι στο πέρασμα των αιώνων ευαρέστησαν στο Θεό. Βρήκες ποτέ αγίους, που δεν υπέταξαν τη σάρκα στο πνεύμα και που δε γνώρισαν σκληρές δοκιμασίες και βαριές θλίψεις; Αντίθετα, κάθε μέρα δοκίμαζαν πλήθος δεινών. Και επιπλέον υπέμεναν την πείνα και τη δίψα. Μέρα και νύχτα προσεύχονταν και αγρυπνούσαν. Είχαν ταπείνωση και συντριβή καρδιάς, παιδική ακακία, απέραντη ευσπλαχνία, συμπόνια στις συμφορές και τις ανάγκες των άλλων κάνοντας προσφορές και ελεημοσύνες κατά τη δύναμή τους. Κοντολογίς, είχαν όλες τις αρετές, μαζί με ανυπόκριτη αγάπη. Ό,τι οι ίδιοι δεν ήθελαν, ό,τι αποστρέφονταν, δεν το έκαναν ούτε στους άλλους. Και ζούσαν πάντα μέσα στην υπακοή, σαν αγορασμένοι δούλοι, σα να υπηρετούσαν όχι άνθρωπο αλλά τον ίδιο το Θεό με σοφή απλότητα, δείχνοντας όμως άσοφοι και ασήμαντοι και φροντίζοντας μόνο για τη σωτηρία τους.
Από το βιβλίο: Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ. Έκδοση εβδόμη. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2012, σελ. 19.
ΠΗΓΗ: https://paterikos.blogspot.com
