Ένα λάθος που διαπράττουμε είναι να αγαπάμε από μέσα μας. Στα μουγκά. Μόνοι μας. Διακριτικά, συμβολικά, ντροπαλά, αφαιρετικά, sotto voce.
Είναι λάθος! Αγαπάμε και το δείχνουμε.
Αγκαλιάζουμε σφιχτά τους δικούς μας, τους αγαπημένους μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή και τους αγαπάμε φωναχτά. Τους μεταδίδουμε αυτό που αισθανόμαστε, τα αισθήματά μας εκφράζονται με το λόγο και υλοποιούνται με πράξεις αγάπης και αφοσίωσης. Να το ξέρουν, να το νιώθουν, να το ακούν. Δεν χρειάζεται να το μαντεύουν ή να το ζητούν. Ας το προσφέρουμε γενναιόδωρα.
Να γινόμαστε κουραστικοί, να επαναλαμβανόμαστε, δεν πειράζει καθόλου. Να λέμε “σ’ αγαπώ” σ’ αυτούς που πραγματικά αγαπάμε, δεν θα μας πέσει η μούρη. Ας είναι η αγκαλιά συμβόλαιο αγάπης, ασφάλειας και θαλπωρής για όσο υπάρχουμε.
Όσοι έχουν χάσει ανθρώπους αγαπημένους και δεν πρόλαβαν να τους εκφράσουν φωναχτά τα αισθήματά τους, ξέρουν. Υπάρχει μεγαλύτερη απελπισία από το να έχουν φύγει ανεπιστρεπτί άνθρωποι χωρίς να μάθουν πόσο σημαντικοί ήταν για σένα; Η συνειδητοποίηση ότι ποτέ δεν θα έχεις ξανά την ευκαιρία να τους το πεις; Γυρνούν ορφανές αγκαλιές στους δρόμους κοιτώντας το νυχτερινό ουρανό. Μόνο η αγάπη μπορεί να αναμετρηθεί με το σκοτάδι. Και να το νικήσει.
