Ζώντας στην Ελλάδα του 2017 και αντικρίζοντας τη σκληρή οικονομική πραγματικότητα, σκέφτομαι πόσο ευλογημένοι είμαστε όλοι μας, όταν βλέπουμε την οικονομική δυσπραγία της χώρας μας, την τρομοκρατία στις χώρες της Ευρώπης, τα ατελείωτα καραβάνια νεκρών ή ζωντανών προσφύγων, αλλά και τον πόλεμο που κρούει και τη δική μας πόρτα.
Βίαιος διδάσκαλος ο πόλεμος, έλεγε ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός Θουκυδίδης. Πόσο δίκιο είχε, εφόσον ο άνθρωπος στις μέρες μας έγινε υπερφίαλα εγωιστής, αλλά και φιλόδοξος. Το πολεμικό αίμα έχει δημιουργήσει πραγματικά κενοτάφια, αλλά και ολοκαυτώματα ανθρώπων ανά την οικουμένη.
Ο άνθρωπος δεν νιώθει, δεν έχει κανένα πραγματικό ανθρώπινο συναίσθημα. Ακόμα κι ο ελληνικός λαός λέει ότι πεινάει, αλλά ξενυχτάει ατελείωτες ώρες στα μπουζούκια. Λέει ότι αγαπάει, αλλά φοβάται τους πρόσφυγες που είναι στους δρόμους. Λέει ότι πονάει, αλλά πολεμάει με χημικά όπλα στις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα. Ο κόσμος είναι απεγνωσμένος, χωρίς ελπίδα.
Κυριαρχεί η αδιαφορία των ανθρώπων, αλλά παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι φοβούνται να μιλήσουν, να πράξουν και να αγωνιστούν όπως εκείνοι επιθυμούν. Έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους πάντα τις συνέπειες, χωρίς και να έχουν αναρωτηθεί ποιες μπορεί να είναι.
Η χώρα μας αντιμετωπίζει προβλήματα, κυρίως πολιτικά και οικονομικά και κανείς μας δεν κινητοποιείται, ώστε να επιτύχουμε όλοι μας ένα ωραίο ομαδικό αποτέλεσμα. Όλοι κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια και έχουν αποδεχτεί αυτή την κατάσταση, χωρίς να έχουν προσπαθήσει για τίποτα.
Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύτες και θύματα. Γιατί οι άνθρωποι να γίνονται κατά λάθος φονιάδες και να σκορπούν το θάνατο παίρνοντας άδικα τη ζωή, που είναι θείο δώρο; Κάλλιστα ένας θύτης από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει θύμα.
Τελικά ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα; Μπορεί ο νικητής να δρέπει δάφνες, αλλά αυτός είναι το πραγματικό θύμα, μια και «φορά» στο λαιμό του τη μεγαλύτερη θηλιά της ζωής: το αίμα ενός αθώου. Υποφέρει, γιατί αυτή του η πράξη θα επηρεάζει το μυαλό και την ψυχή του για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Οι εγκληματίες στρατιώτες αποτελούν τις καλοκουρδισμένες μαριονέτες, τα νήματα των οποίων κινούν κάποιοι άλλοι, ενισχύοντας έτσι την εξουσία και τη ματαιοδοξία τους.
Άλλωστε, μετά τον πόλεμο δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Έχεις χάσει την ιδέα του αυτοσεβασμού σου, αλλά και τον ανθρωπισμό, αφού έχουν καταντήσει λέξεις χαμένες ή βαθιά κρυμμένες στις καρδιές των δολοφόνων του πολέμου. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ο κόσμος δεν φαίνεται να μπορεί να δραπετεύσει απ’ τα πλοκάμια της τρομοκρατίας.
Ακόμη και σήμερα, πολλές χώρες βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, ενώ οι κάτοικοί τους φοβούνται για τις ζωές τους. Άνθρωποι αυτοκτονούν γιατί δεν μπορούν να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Η οικονομική κρίση, οι απαγωγές και οι βιασμοί δείχνουν πόσο έχει κατρακυλήσει η κοινωνία μας σε ηθικές αξίες.
Εννοείται πως για να γίνεις κοινωνικά αποδεκτός πρέπει να ανήκεις στη μάζα, ειδάλλως δεν ταιριάζεις και θεωρείσαι απόβλητος. Οι πολιτικοί μας κοροϊδεύουν κι εμείς σαν πρόβατα τους ακούμε και τους πιστεύουμε. Οι περισσότεροι άνθρωποι τα περιμένουν όλα έτοιμα και βαριούνται να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους.
Σήμερα η νέα γενιά είμαστε πωρωμένοι με τα τηλέφωνα και το διαδίκτυο, ανίκανοι να συζητήσουμε, παραμένοντας κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους, μπροστά από μια ηλεκτρονική συσκευή.
Ακούγοντας στις ειδήσεις πλήθος εγκλημάτων στη χώρα μας, αλλά και στο εξωτερικό, μας κατακλύζει η σκέψη ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος από τις μουσουλμανικές χώρες καταφθάνει και στη Δύση. Οι περισσότερες ηθικές αξίες έχουν χαθεί κι οι άνθρωποι αποκαλούνται ανοιχτόμυαλοι, αλλά στην ουσία είναι ανήθικοι στη συμπεριφορά.
Κρυβόμαστε όμως πίσω από την ιστορία της χώρας μας εδώ και χρόνια. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι έχουμε καταφέρει; Σήμερα, αναμφισβήτητα αποδεχόμαστε στωικά τη μοίρα μας, ενώ ο χαρούμενος άνθρωπος αποκαλείται από τη μάζα αναίσθητος. Ας πάρουμε επιτέλους κι εμείς την απόφαση να αγωνιστούμε. Τελικά το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και να μη χάνουμε την ανθρωπιά μας. Η ανθρώπινη ψυχή για να γίνει καλύτερη πρέπει να μάθει τη σημασία της αγάπης κι όχι του μίσους.
