Παρακαλώ πάρα πολύ, τώρα που τελειώνει η περίοδος της νηστείας, να μην κυριευθούμε από αυτό που μας κυριεύει συνήθως το Πάσχα. Τελειώνει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η Μεγάλη Εβδομάδα, και ο χριστιανός χαλαρώνει, αφήνει ελεύθερο τον εαυτό του, αφήνει ελεύθερες τις αισθήσεις του και κάνει ό,τι έκανε και καμιά φορά και χειρότερα. Μετά την αυστηρότητα αυτής της περιόδου, να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να κυριευθεί απ’ αυτήν την κατάσταση της χαλαρότητος και της ελευθερίας με την κακή έννοια, και έτσι κανείς χάνει και αυτά τα λίγα που μπόρεσε και απέκτησε. Είπαμε κι άλλες φορές, ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του αυτήν την τάση, να κάνει ό,τι είναι να κάνει, αλλά να τελειώνει. Αυτό είναι πολύ κακό, αυτό είναι θανάσιμο σφάλμα στην πνευματική ζωή.
Ο χριστιανός σ’ αυτόν τον κόσμο αγωνίζεται από την ώρα που θα γνωρίσει τον Χριστό μέχρι τέλους. Την ανάπαυση την περιμένει μετά τον θάνατο. Καλό είναι να μην προσπαθεί κανείς από δω κι από κει να βρει κάποια ανάπαυση κι έτσι να χαλαρώνει και να διακόπτει ίσως την πνευματική του πορεία. Όποια ανάπαυση μας χρειάζεται, θα μας τη δώσει ο Θεός. Θυμάστε που είχα αναφερθεί σ’ ένα μικρό αερόθερμο, το οποίο συνέχεια εργάζεται, χωρίς να σταματάει. Καθώς, επειδή ζεσταίνεται, έχει ανάγκη, ας πούμε, μιας κάποιας ψύξεως, μόνο του κάπως χαμηλώνει την έντασή του και επανέρχεται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα στην κανονική του λειτουργία. Με τον τρόπο αυτό εργάζεται συνεχώς.
Έτσι πρέπει να είναι ο χριστιανός. Έτσι θα μπορέσει να βρει τη ρέγουλα, τον σωστό τρόπο αγώνα και τον σωστό τρόπο ασκήσεως, χωρίς να κουράζεται, με την έννοια να θέλει πότε να τελειώσει, για να χαλαρώσει. Διότι όταν κανείς κάνει κάποιες προσπάθειες και μετά κυριεύεται απ’ αυτήν την κατάσταση, ότι τώρα τέλειωσε, και χαλαρώνει, χάνει και αυτό το λίγο που αποκτά. Είπαμε πολλές φορές, δεν φθάνει κανείς μόνο να αγωνίζεται, αλλά πρέπει να ξέρει να αγωνίζεται.
Αν σ’ όλα τα άλλα πράγματα πρέπει να ξέρει κανείς τον τρόπο για να κάνει κάτι, στον πνευματικό αγώνα ακόμη περισσότερο αυτό ισχύει· αλλιώς ματαιοπονεί. Καίτοι κι άλλη φορά το είπαμε, επανέρχομαι σ’ αυτό και επιμένω, να μην επηρεαζόμαστε και να μην κυριευόμαστε απ’ αυτήν την τάση που έχουμε μέσα μας, την οποία κληρονομήσαμε μαζί με την όλη αμαρτωλή κατάσταση, δηλαδή να προσπαθούμε να κάνουμε ένα κουράγιο, ας πούμε, για μερικές μέρες, για κάποιο διάστημα και ύστερα να θέλουμε να χαλαρώσουμε. Είναι αυτό μεγάλο σφάλμα και γίνεται ζημιά στην ψυχή.
Είναι Μεγάλη Τεσσαρακοστή, είναι Μεγάλη Εβδομάδα, έρχεται η Διακαινήσιμος. Βέβαια είναι Πάσχα, είναι Ανάσταση, είναι Διακαινήσιμος Εβδομάδα, αλλά όχι για να χαλαρώσει κανείς και να πέσει σε αμαρτίες. Διότι αυτό κάνουν οι άνθρωποι. Σαν να τους είχε κάποιος δεμένους και σαν να τους άφησε τώρα ελευθέρους, να κάνουν πάλι τα ίδια.
Μπορείς να χαρείς την Ανάσταση, μπορείς να χαρείς τη χαρά που σου δίνει ο Θεός, εάν δεν αφήσεις να χαλαρώσει ο εαυτός σου· διότι άμα χαλαρώσεις, θα πας στα αμαρτωλά πράγματα. Ενώ εάν έχεις τον νου σου και εξακολουθείς να αγαπάς το Θεό και να ζητάς τον Θεό και όχι διάφορες άλλες ευχαριστήσεις, τότε πολλή χαρά θα νιώσεις, πολλή ανάπαυση θα νιώσεις, πολλή ανακούφιση θα νιώσεις, αλλά άλλου είδους, όχι αυτή που επιδιώκεις.
Έτσι λοιπόν, αδελφοί μου, να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, τη νηστεία μας, την εντατική προσευχή μας, την προσοχή μας, τη φροντίδα μας ενώπιον του Θεού, τη μετάνοιά μας. Να συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τις αρετές της Παναγίας, την υπακοή, την ταπείνωση και την απλότητα. Όχι βέβαια για να τελειώσουμε το βράδυ της Αναστάσεως, αλλά για να γίνουμε δια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, κοινωνοί του Παραδείσου. Και αν είμαστε στον Παράδεισο, αν είμαστε μέσα στή βασιλεία του Θεού, αν είμαστε μέσα στή χαρά του Θεού με την Παναγία, με τους αγίους, ναι, θα χαρούμε όσο θέλουμε. Εκεί δεν υπάρχει φόβος. Το επικίνδυνο είναι, όταν κανείς αφήνεται στις χαρές της αμαρτίας.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, Συνάξεις Δεκαπενταυγούστου Α’, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1998, σελ. 52 (αποσπάσματα).
