Πλέον και αυτή η απορία είναι ενδεχόμενη μέσα στο κόσμο που ζούμε! Η απομάκρυνση των σύγχρονων… χριστιανών από τον Χριστό και την Εκκλησία, είναι ήδη κατεστημένη πλειοψηφία, και μάλιστα με τη συνθήκη σιωπηρής αφασίας, που, ναι μεν δεν προκαλεί, όμως διαφοροποιεί τους ανθρώπους, από τον τρόπο σκέψης και ζωής, αυτών που προσπαθούν να είναι χριστιανοί.
Ιδιαίτερα οι νέες γενιές, μη έχοντας καμμιά κατήχηση απ΄ τις καθημερινές συνθήκες του οικογενειακού τους βίου (πράγμα στο οποίο ήλπιζε ο νηπιοβαπτισμός!) είναι παντελώς αποξενωμένες από τον χριστιανικό τρόπο ζωής. Οι μεγάλες γιορτές και το Πάσχα έχουν απογυμνωθεί απ΄ το θεολογικό τους περιεχόμενο και μείνανε… εθνικοπατριωτικά “κουφάρια” να προσδιορίζουν (σταδιακά όλο και λιγότερο) την εθνική καταγωγή.
Μέσα, σ΄ αυτά τα “πνευματικά” δεδομένα, η Εκκλησία του Χριστού θα προετοιμαστεί για τον ερχομό και τον εορτασμό του Πάσχα. Θα αρχίσει μια διαδρομή θυσίας και προσευχής, που ονομάζεται Μεγάλη Σαρακοστή, προσβλέποντας και ατενίζοντας στον Κύριο του Πάσχα! Τον Θεό της ελευθερίας! Τον αρχηγό της Θυσίας! Και όλα αυτά μέσα σ΄ ένα κόσμο για τον οποίο θα ισχύει ο λόγος του Χριστού που μνημονεύεται από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο: «Θα εμφανιστούν πολλοί ψευδοπροφήτες και θα παραπλανούν πολλούς. Επειδή μάλιστα θα πληθύνει η κακία, η αγάπη πολλών θα ψυχρανθεί» ( Ματθ. 24, 11-12).
Ψευδοπροφήτες… πουλάνε στιγμιαίες ευχαριστήσεις. Πουλάνε το όνειρο του πλούτου, ως εξασφάλιση ευτυχίας. Πουλάνε σχέσεις μιας χρήσης, ως προστασία. Πουλάνε ποικίλης μορφής ναρκωτικά, ως παρηγόρια. Πουλάνε virtual reality, ως γοητευτική εικόνα. Πουλάνε εύκολα και ανέντιμα κέρδη, ως αυτοκαταξιωτική καπατσωσύνη. Παρουσιάζουν το κακό ως καλό. Το ψέμα ως αλήθεια. Το σκοτάδι ως φώς. Τον διάβολο ως άγγελο. Το στραβό ως ίσιο!
Μεγάλη Σαρακοστή λοιπόν για την Εκκλησία είναι μια περίοδος σαράντα ημερών με κατάληξη το Πάσχα (=διάβαση) και την Ανάσταση (= έγερση από την πτώση). Αγώνας για διάβαση και ελευθερία από τις συνθήκες, που δημιουργούνται όταν γίνουν αποδεκτές οι προτάσεις ζωής των ψευδοπροφητών.
Μεγάλη Σαρακοστή δηλαδή είναι αυτοπαράδοση στα χέρια του Χριστού, ώστε να μας εγείρει από την πτώση.
Μεγάλη Σαρακοστή είναι θυσιαστικός κόπος, προσευχής ελεημοσύνης και νηστείας, με τα οποία ως μέσα ξανααποκτάμε την πραγματική αξιοπρέπειά μας, την όντως ελευθερία μας, και βρίσκουμε την ικανότητα να αγαπάμε. Ο κόπος της προσευχής, γεννάει ελεήμονα διάθεση, η οποία μας μαθαίνει να παραιτούμαστε από σωματικές απαιτήσεις χάριν της αγάπης για τον Χριστό και τους αδελφούς μας! Νηστεία είναι η σωματική έκφραση όλης αυτής της εσωτερικής ψυχικής ανανέωσης, που μας μαθαίνει το θυσιαστικό πολίτευμα της Εκκλησίας του Χριστού και μας γεμίζει ζεστασιά ψυχική.
Δίνοντας περισσότερο χρόνο στην προσευχή, δίνουμε την δυνατότητα στις καρδιές μας, να ξεριζώσουν τα μυστικά ψέματα και τις μορφές αυτοεξαπάτησης, που μας τυραννούσαν και έτσι να μπορούμε να βρίσκουμε την παρηγοριά που προσφέρει ο Χριστός.
Η νηστεία πρέπει να είναι αγώνας κόπου για απαλλαγή από την απληστία (ψυχοσωματικά…), που όταν τον αποδεχθούμε και κάτι καταφέρουμε, τότε γίνεται αδελφός και αδελφή ο γείτονας και ό,τι έχουμε δεν είναι μόνο δικό μας. Μας ξυπνάει λοιπόν η νηστεία. Μας κάνει προσεκτικούς απέναντι στον Χριστό και στους γείτονές μας.
Η καρδιά με όλα αυτά “ζεσταίνεται” και χαίρει. Μπορεί και αγαπάει. Μαθαίνει να αποφεύγει σιγά-σιγά την παγωνιά της φιλαυτίας. Τρομάζει μπροστά στην φοβερή εικόνα που περιγράφει ο Δάντης για τον Εωσφόρο στην Κόλαση της Θείας Κωμωδίας του: «…του θλιβερού βασίλειου εκεί ο μονάρχης, απ’ το μεσόστηθο έβγαινε απ’ τον πάγο…» (Θ. Κωμωδία, Κόλαση, Άσμα xxxiv στίχ. 28, 29).
Ζούμε σήμερα πλέον αυτή την παγωνιά απ΄ την έλλειψη αγάπης. Είμαστε σε κόσμο που δεν αγαπά, που είναι μέσα στον πάγο. Όπως είπαμε, οι απατηλές εξαγγελίες-προτάσεις του Ψευδοπροφήτη, που αποδεχθήκαμε, μας οδήγησαν στον να προτιμάμε την κόλαση της παγωνιάς, που έρχεται στην ψυχή μας και στον κόσμο, και όχι την άνεση που βρίσκεται στον λόγο του Θεού και τα Μυστήρια.
Στις ερήμους (Σαχάρα-Αραβική-Γκόμπι) υπάρχει ένα έγκλημα που είναι μεγαλύτερο απ’ το φόνο και χειρότερο απ’ την κλεψιά. Είναι το έγκλημα να ξέρεις πού μπορείς να βρεις νερό και να μη το λες στους άλλους. Η Εκκλησία κάνει πάντοτε και ιδιαιτέρως αυτή την περίοδο το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθεί να λέει στους διψασμένους ότι υπάρχει «πηγή ύδατος ζωής» στα λόγια του Χριστού. Η Εκκλησία με την μεγάλη Σαρακοστή προσπαθεί να “ποτίσει” τα μέλη της με το «ζωντανό νερό» που δίδαξε ο Χριστός στο πηγάδι του Ιακώβ και πότισε την Σαμαρείτιδα. Αγωνίζεται να γίνουν τα μέλη της άνθρωποι ελεύθεροι από ανάγκες ψεύτικες και δεσμεύσεις νοσηρές και να μπορούν, στα προβλήματα της ζωής τους, να μην αναζητούν απλώς μια κάποια λύση, αλλά την σωστή λύση. Να ξέρουν, ότι μια λάθος λύση, κάνει διπλάσιο το πρόβλημα.
Αυτό λοιπόν είναι η Σαρακοστή:
Αγάπη για το Χριστό και τους αδελφούς μας. Δηλαδή νηστεία (θυσιαστική αγάπη), και ελεημοσύνη (ό,τι έχουμε δεν είναι μόνο δικό μας) που είναι τα «δύο πόδια» με τα οποία θα πλησιάσουμε τον Χριστό, ο οποίος παρότι εμείς είμαστε ακόμα «ατελείς και υπό κατασκευήν» θα μας προσφέρει το «νερό της ζωής» δηλαδή την άνευ όρων αγάπη Του.
Η πνευματική μας δίψα είναι οδυνηρή και εντοπίζεται δύσκολα και ως εκ τούτου διατρέχουμε τον κίνδυνο να προσπαθούμε να την ικανοποιήσουμε με υποκατάστατα και ψεύτικες λύσεις.
Σαρακοστή λοιπόν είναι το να ανακαλύψουμε σιγά-σιγά τον σωστό τρόπο ικανοποίησης της δίψας μας, αυτήν την περίοδο προετοιμασίας για το Πάσχα-Ανάστασή μας.
Ο Χριστός να το δώσει σε όλους μας.
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος
