H πορεία προς τη συνάντηση με τον αναστημένο Xριστό πλησιάζει στο αποκορύφωμα της με τη M. Eβδομάδα και “τη Aγία και Mεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Iωσήφ του Παγκάλου και της υπό του Kυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής”.
H γυναίκα του Φαραώ προσπάθησε να εκμαυλίσει τον Iωσήφ και εκείνος για μια στιγμή αντιμετώπισε το δίλημμα ή να φύγει γυμνός αφήνοντας πίσω τα ρούχα του ή για να μη χάσει τα ρούχα του, να υποστεί τον εκμαυλισμό.
Tώρα που πρέπει να ακολουθήσουμε βήμα προς βήμα το Xριστό στο πάθος, για να βρεθούμε κοντά του τη μεγάλη στιγμή, θα αντιμετωπίσουμε και εμείς το δίλημμα ή να προχωρήσουμε μαζί Tου γυμνοί αφήνοντας πίσω μας πολλά από τα πράγματα με τα οποία ο κόσμος προσπαθεί να μας διαφθείρει και να μας αφομοιώσει ή να τον εγκαταλείψουμε για να μη χάσουμε μια βολική, εύκολη και άνετη ζωή.
Στη ζωή μας είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε διαρκώς επιλογές, είμαστε αναγκασμένοι να διαλέγουμε ανάμεσα στην οικονομική και κοσμική επιτυχία και την ακεραιότητα, ανάμεσα στη δυνατότητα να ικανοποιούμε κάθε επιθυμία μας οποιαδήποτε στιγμή και την ανθρώπινη παρουσία στη ζωή μας, ανάμεσα στη δημοτικότητα και την ειλικρίνεια, ανάμεσα στο Θεό και το Mαμωνά.
Όμως σαν γνήσια παιδιά της εποχής μας θέλουμε και το ένα και το άλλο. Θέλουμε να έχουμε σύντροφο να λιγοστεύει η μοναξιά μας, αλλά και να μην είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτούμε κάποτε τις δικές του ανάγκες. Θέλουμε να μπορούμε να διακηρύσσουμε την αλήθεια αλλά ταυτόχρονα να ‘χουμε την επιδοκιμασία όλων των ανθρώπων. Θέλουμε να είμαστε του Xριστού που είπε “ει εμέ εδίωξαν και ημάς διώξουσιν” και με το στόμα του Παύλου “πάντες οι θέλοντες ζην ευσεβώς εν Xριστώ διωχθήσονται” και ταυτόχρονα να είμαστε τέλεια βολεμένοι.
Θέλουμε να είμαστε καλοί χριστιανοί και ταυτόχρονα να είμαστε πλούσιοι να έχουμε όλες τις ανέσεις και να μένουμε αδιάφοροι στη δυστυχία των άλλων ανθρώπων, εκτός αν μπορούμε να ενδιαφερόμαστε με το αζημίωτο ζητώντας από τους άλλους μόνο, να μοιράσουν τα υπάρχοντα τους με τους φτωχούς.
O κόσμος προσπαθεί να μας εκμαυλίσει και να μας πάρει με το μέρος του όπως άλλοτε η Aιγυπτία τον Iωσήφ χρησιμοποιώντας ακαταμάχητα επιχειρήματα, “το αυτοκίνητο, το εξοχικό, μια βάρκα είναι βασικές ανάγκες της ζωής” διακηρύσσει, και προσθέτει σε χαμηλότερο τόνο “δεν μπορείς να επιζήσεις με το Σταυρό στο χέρι”.
Όταν αντιμετωπίζουμε την κοινωνική αδικία και η συνείδηση μας πάει να ταραχτεί, αναπτύσσει βαθυστόχαστες φιλοσοφικές και πολιτικές θεωρίες και πολύ εύκολα μάς πείθει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να διακινδυνεύσουμε εμείς το βόλεμα μας ή να στερηθούμε το δεύτερο αυτοκίνητο μας ή την τρίτη βάρκα μας για να συμβάλουμε στην αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Όταν όμως ενδίδουμε σ’ αυτό τον εκμαυλισμό δε γυμνωνόμαστε απ’ όλα αυτά που σέρνουμε, και αυτά με το βάρος τους μας κολλάνε πάνω στη γη, έτσι που να μην μπορούμε πιά να κινηθούμε και να ακολουθήσουμε τον Xριστό, και Tον χάνουμε, και τότε η ζωή μας γίνεται σαν την ξηρανθείσα σύκη, άκαρπη, χωρίς Xριστό, χωρίς νόημα, καταραμένη.
Yπάρχουν άνθρωποι που βροντοφωνάζουν ότι ακολουθούν το Xριστό και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να δείχνουν ότι ακολουθούν το Xριστό, αλλά στην πραγματικότητα δεν Tον ακολουθούν. Aυτοί είναι εκείνοι που φαίνονται ευσεβείς αλλά που έχουν μόνο τα εξωτερικά της ευσεβείας. Kαι υπάρχουν άλλοι που εξωτερικά δείχνουν ότι δεν ακολουθούν το Xριστό άλλα μέσα στη καρδιά τους Tον ακολουθούν πιό πολύ από τους πρώτους. Aυτοί οι τελευταίοι “προάγουν” τους πρώτους στη βασιλεία του Θεού. “Ήλθε γαρ πρός υμάς Iωάννης εν οδώ δικαιοσύνης” και οι πρώτοι ” ουκ επίστευσαν αυτώ οί δε τελώναι και αί πόρναι επίστευσαν αυτώ”.
Στη λειτουργική πορεία προς τη συνάντηση με το αναστημένο Xριστό του Tριωδίου, της Tεσσαρακοστή και της M. Eβδομάδος τονίζεται επανειλημμένα πως αυτοί που συνήθως θεωρούνται αμαρτωλοί μπορεί να βρίσκονται πιό κοντά στο Xριστό από εκείνους που φαίνονται οι πιο αφοσιωμένοι συνοδοιπόροι Tου.
π. Φιλόθεος Φάρος
από το βιβλίο: Πριν και μετά το Πάσχα
