Μήπως θεωρούμε σπάνια την θεωρία που λέει, ότι το να είσαι χριστιανός θεωρείται τρέλα;
Πάντοτε, όλες τις εποχές η ομολογία πίστεως στο Χριστό συνοδευόταν από αντιδράσεις πάσης φύσεως.
Έτσι είναι τα πράγματα αν κοιτάξουμε και το σήμερα.
Μερικοί κωφεύουν συνειδητά στην οποιαδήποτε αναφορά για το Χριστό, λέγοντας ως υπερήφανοι που είναι, ότι δεν χρειάζεται να προσκυνούν κανέναν, θεωρώντας χαμηλής νοημοσύνης τους ανθρώπους που το κάνουν.
Η πίστη στο Χριστό λοιπόν έρχεται κόντρα στο κύμα του πραγματικού παραλογισμού της εποχής και του ναρκισσισμού, και είναι μία άλλη τρέλα. Θεία τρέλα.
Τραβάς τα βλέμματα όταν κάνεις το σταυρό σου, όχι γιατί σε καμαρώνουν, αλλά γιατί παραξενεύονται.
Και πως να μην παραξενεύονται άλλωστε…
Ο απόστολος Παύλος έβλεπε τις αντιδράσεις και της δικής του εποχής, που ήταν περίπου ανάλογες με τις σημερινές. [1]
Μωρία και σκάνδαλο έδειχνε ο Εσταυρωμένος Χριστός, ενώ ταυτόχρονα έμοιαζε να ξεπερνά τη κοντόφθαλμη λογική όπως και σήμερα.
Όταν ο Χριστός δίδαξε, ότι όποιος τρώει τη Σάρκα του και πίνει το Αίμα του θα έχει αιώνια ζωή, γεμάτοι έκπληξη αρκετοί από τους μαθητές, αποχώρησαν και δεν τον ακολούθησαν ξανά, διότι έβλεπαν μία τρέλα. Και Εκείνος βλέποντας την δυσπιστία στο βλέμμα των δώδεκα, ήταν φυσικό να τους ρωτήσει αν ήθελαν να φύγουν κι αυτοί. [2]
Γι’ αυτό αναρωτιούνται κάποιοι (καλοπροαίρετοι θα λέγαμε) ακόμη και σήμερα:
«Ή τρελός ή Θεός είναι αυτός».
Συνεπώς δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Ή τον απορρίπτει κανείς ή τον ακολουθεί.
Όταν φθάσεις σε αυτό το δίλλημα, έχεις κάνει ένα τεράστιο βήμα. Εκεί πια μπορεί να μιλήσει Εκείνος μέσα στην καρδιά σου.
Συνεχίζουμε τα περί τρέλας.
Αν κοιτάξουμε και στην Παλαιά Διαθήκη, μπορούμε να σκεφτούμε τις αντιδράσεις που θα δέχθηκε ο Νώε, στο άκουσμα της κατασκευής της κιβωτού, από τους «λογικούς» της εποχής.
Την αντίδραση της Σάρας στο άκουσμα ότι θα κάνει γιο στα γεράματα και πολλά ακόμη που θα μπορούσαμε να θυμίσουμε.
Πράγματα που έδειχναν, όχι απαραιτήτως υπερβατικά αλλά παράλογα.
Αυτό είναι τρέλα, να πηγαίνεις κόντρα στα παράλογα «θέλω» των πολλών.
Και σήμερα τρέλα είναι να αρνηθώ τη μιζέρια και το κλείσιμο σε μία οθόνη, κάτι που συνηθίζουν οι πολλοί.
Το αντίθετο αυτής της τρέλας, είναι το αγαπητικό άνοιγμα σε Θεό και ανθρώπους.
Στην άλλη «όχθη», βλέπουμε άλλες τρέλες που επιθυμούν να τραβήξουν τα βλέμματα, (selfies και likes) οι οποίες δεν χαρακτηρίζονται από κάποια αξιοσημείωτη αντοχή στο χρόνο, αλλά από φθορά που δεν αργεί να φανεί.
Η τρέλα είναι εκεί που όλοι σήμερα θέλουν να πιστέψουν με λάθος τρόπο στον εαυτό τους, δείχνοντας ότι μόνοι τους μπορούν να καταφέρουν τα πάντα, εκεί ακριβώς πρέπει να πω ότι χωρίς το Θεό είμαι ένα τίποτα.
Η σωστή πίστη στον άνθρωπο είναι να πιστέψει ότι δύναται να γίνει κατά χάριν Θεός, αν συνδεθεί με το Θεό και όχι μόνος του.
Έτσι θα παραμείνει «ακομπλεξάριστος» και υγιής, γιατί δεν θα τρέχει συνεχώς να αποδείξει την αξία του στους άλλους.
Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση της παλαβομάρας.
Το να αρνούμαι την ψεύτικη αυθεντία του εαυτού μου και να γονατίζω μπροστά στο εικονοστάσι.
Εκεί που το υπέρλογο, όλοι το βλέπουν παράλογο.
Εκεί όπου δεν απαιτούνται εξιδιασμένες γνώσεις, αλλά ανοιχτή καρδιά και θάρρος.
Εκεί που όλοι αναζητούν βεβαιότητες μέσα στην εποχή της αβεβαιότητας, αρνούμενοι τη βεβαιότητα της αγάπης του Χριστού.
Εκεί θα συναντήσει κανείς τον τρελάρα που πιστεύει στο Χριστό και αν φανεί τυχερός, (όπως ήταν κάποτε κάποιοι άλλοι χριστιανοί) θα συναντήσει και κάποιον δια Χριστόν σαλό.
Η Εκκλησία ας θυμίσουμε τιμά τον άγιο Ανδρέα, τον άγιο Συμεών και αρκετούς άλλους.
Πρόσφατα έζησε ανάμεσά μας και ο παπά Φώτης.
Αυτή κι αν ήταν παλαβομάρα. Μια παλαβομάρα που ευωδίαζε λιβάνι.
Κι ας θυμηθούμε ιερείς και αρχιερείς που αρνήθηκαν να βγάλουν το ράσο σε χώρες με εχθρικά καθεστώτα, τα οποία δίωκαν το χριστιανισμό.
Ο πιστός σήμερα απαντά θετικά στην αγάπη του Θεού και διαπιστώνει ότι μπορεί να γίνει δακτυλοδεικτούμενος γι’ αυτή του την επιλογή.
Στο φινάλε δεν μας εξανάγκασε κανείς σε μυστηριακή ζωή. Μόνοι μας το επιλέξαμε.
Με την ελευθερία μας, την οποία έχουμε πλειστάκις επισημάνει ως θείο δώρο, τονίζοντας βέβαια το ιδιαίτερα μεγάλο ειδικό βάρος που τη συνοδεύει.
Συνειδητά τρελοί λοιπόν, που τρώμε τη Σάρκα και πίνουμε το Αίμα του Χριστού μας. Υπάρχει ομορφότερη τρέλα από αυτή;
____________________________________
[1] Α’ Κορ. 1,23
«ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, ᾿Ιουδαίοις μὲν σκάνδαλον, ῞Ελλησι δὲ μωρίαν»
[2] Ιω. 6, 66-67 «᾿Εκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτουν. Εἶπεν οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;»
