Η ψυχή πρέπει να ζεσταθεί και να ακουμπήσει στην αγκαλιά του Χριστού
Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος
π. Ανδρέας Κονάνος
Μας λείπει η απλότητα. Δεν ενεργοποιήθηκε ακόμα αυτή η αγάπη στην καρδιά. Αυτό το μούδιασμα της ψυχής, ο γλυκασμός που βγαίνει απ’ τα λόγια της προσευχής. Λέει, για παράδειγμα, ο ύμνος: «Συ μου ἰσχὺς, Κύριε, συ μου και δύναμις, συ Θεός μου, συ μου ἀγαλλίαμα, ὁ πατρικοὺς κόλπους μὴ λιπών, καὶ τὴν ἡμετέραν πτωχείαν ἐπισκεψάμενος». Φίλε μου, αυτά τα λόγια δεν μπορεί να λέγονται τυπικά και ψυχρά. Ούτε να τρέχεις στις σειρές και να βιάζεσαι. Και η καρδιά σου να μένει ψυχρή, παγωμένη ή αδιάφορη.
Αυτό είναι το πρόβλημά σου: Ζεις ως ψύχρα αυτά τα λόγια που καίνε. Κι όλη η ιστορία στην προσευχή κι όλο το μυστικό είναι ακριβώς αυτό το ζέσταμα. Να ζεσταθεί η ψυχή. Να αφεθεί. Να εμπιστευθεί. Να ακουμπήσει στα χέρια του Θεού. Στην αγκαλιά του Χριστού. Και να ηρεμήσει.
Αν το πετύχεις αυτό, μετά βγαίνεις να αντιμετωπίσεις τη μέρα σου τυλιγμένος μ’ αυτό το φως της πρωινής προσευχής. Και ό,τι και να γίνει όσο περνούν οι ώρες, μα ό,τι και να γίνει, εσύ είσαι παραδομένος. Είσαι φωτισμένος. Εχεις χάρη απ’ τον Θεό. Είσαι περικυκλωμένος απ’ αυτό το θεϊκό φως του Χριστού που φωτίζει τα βήματά σου.
Αν αρχίζει μ’ αυτή την αίσθηση του Θεού τη μέρα σου, σε κάθε περιστατικό που θα έρθει αργότερα να σε βρει καταλαβαίνεις αμέσως τι πρέπει να κάνεις. Διότι νιώθεις ότι δεν είσαι εσύ αυτός που σκέφτεται ούτε σκέφτεσαι μόνος. Αλλά λες: «Κύριε, σκέψου Εσύ μέσα μου. Ελα να σκεφτούμε μαζί. Φώτιζέ με τι να κάνω!»
Και καταργείται αυτομάτως η μοναξιά. Καταργείται και η αυτονομία. Η αίσθηση της αυτάρκειας που σε κάνει να λες «θα αποφασίσω μόνος πώς θα ορίσω και θα διαχειριστώ τη ζωή μου». Οταν προσεύχεσαι και νιώθεις τον Θεό, αλλάζεις σκεπτικό.
Και καταργείται αυτομάτως η μοναξιά. Καταργείται και η αυτονομία. Η αίσθηση της αυτάρκειας που σε κάνει να λες «θα αποφασίσω μόνος πώς θα ορίσω και θα διαχειριστώ τη ζωή μου». Οταν προσεύχεσαι και νιώθεις τον Θεό, αλλάζεις σκεπτικό.
Κ αι λες πλέον: «Οχι μόνος μου, αλλά με τον Θεό. Διότι μόνος μου είμαι πολύ μικρός. Στενά τα όριά μου και τα μυαλά μου. Δεν βλέπω μακριά. Εσύ, Κύριε, φώτιζέ με και τότε δεν φοβάμαι».
Κι όταν είμαι στη δουλειά μου και με πάρουν ξαφνικά τηλέφωνο και μου πουν κάτι δυσάρεστο, δεν θα πανικοβληθώ.
Κι όταν είμαι στη δουλειά μου και με πάρουν ξαφνικά τηλέφωνο και μου πουν κάτι δυσάρεστο, δεν θα πανικοβληθώ.
Θα πω μέσα μου αυτομάτως: «Τι έλεγα το πρωί; Κύριε, ό,τι κι αν γίνει σήμερα, ξέρω ότι είναι από Σένα. Εσύ το έχεις επιτρέψει. Εσύ το έχεις στείλει. Εσύ το γνωρίζεις». Κι έτσι, δεν είμαι μόνος. Η κατάσταση είναι υπό έλεγχο. Ολα ρυθμίζονται απ’ τη θεία αγάπη.
Ολα κανονίζονται. Δεν είναι τίποτε τυχαίο. Αφού το άφησε ο Θεός να γίνει, θα πει ότι είναι στα όριά μου, στις αντοχές μου και για το καλό μου».
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως
