Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, μας διηγείται ένα ακόμη συγκλονιστικό θαύμα που επιτέλεσε ο Χριστός μας, αυτή τη φορά σε έναν άνθρωπο τυφλό, ο οποίος καθόταν, σε έναν δρόμο της Ιεριχούς και ζητιάνευε. Ένας άνθρωπος, ανήμπορος και μόνος, παραμελημένος και ξεχασμένος από συγγενείς και φίλους, που τελικά κατάφερε να δεχτεί τη θεϊκή και θαυματουργική παρέμβαση του Κυρίου, γιατί ο άνθρωπος αυτός, αναγνώρισε τον Χριστό ως Σωτήρα και λυτρωτή του και παρέδωσε τον εαυτό του ολόκληρο στην αγάπη του Θεού.
Ο Χριστός πλησίαζε τη μικρή πόλη της Ιεριχούς και καθώς διερχόταν κάποιο δρόμο, ακούει έναν τυφλό άνθρωπο που ζητιάνευε για να ζήσει, να τον φωνάζει δυνατά, λέγοντάς Του: «Ιησού Υιέ του Δαυίδ, ελέησον με». Εκείνοι που προπορεύονταν, έσπευσαν να τον επιτιμήσουν και να τον κάνουν να σωπάσει, αλλά εκείνος όχι μόνο δε σώπασε, αλλά συνέχισε να κραυγάζει με περισσότερη δύναμη. Αφού σταμάτησε ο Ιησούς, έδωσε εντολή να τον φέρουν μπροστά Του. Όταν ο τυφλός πλησίασε, τον ρώτησε ο Χριστός: «τι θέλεις να σου κάνω»; Και εκείνος απάντησε: «Κύριε θέλω να δω το φως μου». Τότε ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «ανάβλεψον η πίστη σου σε έσωσε» και αμέσως ο τυφλός είδε το φως του κόσμου και δόξασε τον Θεό.
Ο Κύριος αναγνωρίζει και φανερώνει την πίστη του τυφλού σε όλους τους παρευρισκόμενους ανθρώπους. «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» του λέει.
Ο Χριστός πέρασε μπροστά από τον τυφλό της Ιεριχούς. Ο άνθρωπος αυτός, δεν είχε το φως των οφθαλμών του για να τον δει και να τον αναγνωρίσει. Είχε, όμως, κάτι πολύ πιο σημαντικό, την πίστη του. Και η πίστη βλέπει, γνωρίζει, αισθάνεται την παρουσία του Θεού στον κόσμο. Πίστη, κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου είναι: «πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». Δηλαδή, πίστη σημαίνει βεβαιότητα γι’ αυτά που δε βλέπουμε. Αυτήν την αληθινή, τη γνήσια, την ουσιαστική πίστη χρειαζόμαστε και εμείς, για να βλέπουμε, να γνωρίζουμε και να αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού στη ζωή μας Πίστη η οποία δεν είναι θεωρητική, αλλά δοκιμάζεται πάνω στα πράγματα, και μάλιστα με σκληρές δοκιμασίες και τεράστια εμπόδια που ορθώνονται μπροστά μας. Αν θεμελιώσουμε τη ζωή μας στη θερμή, ζωντανή και έμπρακτη πίστη, τότε πραγματικά μπορούμε να ελπίζουμε στη σωτηρία μας σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: «Η πίστις σου σέσωκέ σε».
Ένα άλλο σημείο της περικοπής που πρέπει να προσέξουμε είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων που ενώ με τόσο ενθουσιασμό συνόδευαν τον Χριστό, έδειξαν τόση σκληρότητα στον τυφλό « επετίμων αυτόν ίνα σιωπήσει». Τον μάλωναν για να σωπάσει.
Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι μάλιστα δεν ήταν εχθροί του Χριστού αλλά ακόλουθοι Του, από λανθασμένη εκτίμηση των πραγμάτων στέκονταν εμπόδιο στο να γνωρίσει μια ψυχή το φως του Χριστού. Σε άλλη παρόμοια περίπτωση οι μαθητές του Χριστού είχαν εμποδίσει αυτούς που έφερναν τα παιδιά στο Χριστό για να τα ευλογήσει, επειδή νόμιζαν ότι δεν ήταν σωστό να απασχολούν τον Κύριο με μικρά παιδιά. Όμως ο Κύριος τους υπέδειξε να μην τα εμποδίσουν: «Άφετε τα παιδία και μὴ κωλύετε αυτά ελθείν προς με»
Είναι ανάγκη να είμαστε κι εμείς προσεκτικοί, γιατί μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι είτε από άγνοια είτε από προκατάληψη δεν δίνουν σωστές συμβουλές. Συμβαίνει άνθρωποι της Εκκλησίας που θα έπρεπε να είναι υποδείγματα αγάπης και συμπόνιας, παρουσιάζονται σκληροί και ανάλγητοι μπροστά στον ανθρώπινο πόνο.
Και στην σημερινή εποχή υπάρχουν τέτοιου είδους περιστατικά. Και ενώ ο Χριστός ήλθε να ενώσει με την πίστη με την αγάπη, κάποιοι χωρίσανε και πάλι την αγάπη από την πίστη και φτάσανε στο σημείο να νομίζουν, ότι είναι ευάρεστοι στο Θεό, αν υποτεθεί ότι έχουν πίστη, χωρίς να έχουν καθόλου αγάπη. Και λησμονήσανε, ότι πίστη χωρίς αγάπη έχει ακόμη και ο διάβολος « και τα δαιμόνια πιστεύουσιν» αλλά τα δαιμόνια δεν έχουν κανένα ίχνος αγάπης.
Οι άνθρωποι αυτοί φτάσει στο σημείο να νομίζουν ότι είναι εντάξει με την αγάπη προς τον Θεό, παρά το γεγονός, ότι δεν εφαρμόζουν καθόλου την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον .Ο Απ Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή στον ύμνο της αγάπης λέει “και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.” “ δηλαδή έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.”
«Δρόμος μετ’ εμποδίων» είναι η χριστιανική ζωή. Από τη στιγμή που παίρνουμε απόφαση να ακολουθήσουμε την οδό του Κυρίου είναι βέβαιο ότι θα συναντήσουμε εμπόδια και δυσκολίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παραιτηθούμε απο τον αγώνα, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Θα τον συνεχίσουμε με μεγαλύτερη ακόμη ένταση καὶ προσπάθεια. Αυτό το παράδειγμα μας έδειξε ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου.
Γιατί ο μακάριος εκείνος άνθρωπος, όσο οι άλλοι του έκλειναν το δρόμο προς τον Χριστό, τόσο περισσότερο στρεφόταν προς τον Κύριο Ιησού με θερμή και επίμονη προσευχή. Και ὁ φιλάνθρωπος Κύριος δεν τον άφησε αβοήθητο. Όπως δεν αφήνει αβοήθητο κανέναν που ζητά το έλεος και τη Χάρη του. Εκείνος παραμερίζει τα εμπόδια και στέκεται δίπλα μας, για να μας ενισχύει στον αγώνα και να μας οδηγεί με ασφάλεια στο τέρμα τοῦ δρόμου που είναι η αιώνια σωτηρία μας! Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών
ΠΗΓΗ: https://imkalaig.com
