Στα κείμενα των αρχαίων ασκητών της Αιγύπτου, βρίσκουμε τη διήγηση ενός απλού χωρικού πού φθάνει σ’ ένα μεγάλο αββά και τον ρωτάει: «Τί πρέπει να κάνω για να σωθώ;». Ο αββάς, που τότε ασκήτευε στην έρημο, του λέει: «Γίνε μοναχός». «Και τί πάει να πει αυτό;», ξαναρώτησε ο επισκέπτης. «Τούτο σημαίνει ότι θα ζεις στην έρημο, δεν θα τρως όταν πεινάς ούτε θα πίνεις όταν το επιθυμείς, θα εργάζεσαι σκληρά, θα κοιμάσαι πάνω στη γη και θα προσεύχεσαι». Ο νεαρός επισκέπτης ανταπαντά: «Εγώ είμαι ένας φτωχός αγρότης, δεν έχω κοιμηθεί ποτέ σε κρεβάτι, δεν έχω φάει ποτέ όταν πεινάω και πάντα δουλεύω πάνω από τις δυνάμεις μου.
Ένα μόνο πράγμα δεν ξέρω να κάνω: να προσεύχομαι…». Τότε ο άγιος αββάς του λέει: «Θα σε μάθω εγώ. Εσύ κάθισε δίπλα μου, θα πλέκουμε μαζί καλάθια, θα σου διαβάζω το ψαλτήρι δυνατά και συ θα το ξαναλές μετά από μένα». Και ξεκίνησε: «Μακάριος είναι εκείνος ο άνθρωπος πού δεν πορεύτηκε στη ζωή με συμβουλές ασεβών…». Ο μαθητής επανέλαβε μία, δυο, τρεις φορές, και μετά λέει: «Η μνήμη μου είναι αδύνατη. Άφησέ με να περπατήσω λίγο ξαναλέγοντας τούτα τα λόγια για να τα μάθω». Κι άρχισε να περπατάει, έφυγε πολύ μακριά και τελικά εξαφανίστηκε. Για πολλά χρόνια ο αββάς δεν τον ξαναείδε. Όταν μία μέρα τον συνάντησε στην έρημο, έσπευσε προς το μέρος του και τον ρώτησε: «Τί σόι μαθητής είσαι συ; Ένα χωρίο του ψαλμού σου έμαθα και συ εξαφανίστηκες. Τί στην ευχή έκανες όλον αυτό τον καιρό;». Και ο άλλος, ξεσπώντας σε λυγμούς, απάντησε: «Α, πάτερ! Να, εδώ και σαράντα χρόνια προσπαθώ να γίνω ο άνθρωπος πού δεν πορεύεται σύμφωνα με τις συμβουλές των ασεβών…».
Ένα μόνο πράγμα δεν ξέρω να κάνω: να προσεύχομαι…». Τότε ο άγιος αββάς του λέει: «Θα σε μάθω εγώ. Εσύ κάθισε δίπλα μου, θα πλέκουμε μαζί καλάθια, θα σου διαβάζω το ψαλτήρι δυνατά και συ θα το ξαναλές μετά από μένα». Και ξεκίνησε: «Μακάριος είναι εκείνος ο άνθρωπος πού δεν πορεύτηκε στη ζωή με συμβουλές ασεβών…». Ο μαθητής επανέλαβε μία, δυο, τρεις φορές, και μετά λέει: «Η μνήμη μου είναι αδύνατη. Άφησέ με να περπατήσω λίγο ξαναλέγοντας τούτα τα λόγια για να τα μάθω». Κι άρχισε να περπατάει, έφυγε πολύ μακριά και τελικά εξαφανίστηκε. Για πολλά χρόνια ο αββάς δεν τον ξαναείδε. Όταν μία μέρα τον συνάντησε στην έρημο, έσπευσε προς το μέρος του και τον ρώτησε: «Τί σόι μαθητής είσαι συ; Ένα χωρίο του ψαλμού σου έμαθα και συ εξαφανίστηκες. Τί στην ευχή έκανες όλον αυτό τον καιρό;». Και ο άλλος, ξεσπώντας σε λυγμούς, απάντησε: «Α, πάτερ! Να, εδώ και σαράντα χρόνια προσπαθώ να γίνω ο άνθρωπος πού δεν πορεύεται σύμφωνα με τις συμβουλές των ασεβών…».
Να ένα παράδειγμα για σας. Αν μπορούσαμε να φτάσουμε στο τέρμα έστω κι ενός ευαγγελικού λόγου, θα είχαμε τη δυνατότητα να τον κάνουμε θεμέλιο στην αγιότητά μας.
Anthony Bloom