Φθάσαμε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας.
Ἂς μεταφερθοῦμε λοιπὸν νοερῶς ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἂς ἀνεβοῦμε στὸν φρικτὸ Γολγοθᾶ.
Καὶ ἐκεῖ, στὸ σκοτάδι ποὺ κάλυψε τὴ γῆ, ἂς δοῦμε διὰ τοῦ φωτὸς τῆς πίστεως τὴ θεία εὐσπλαχνία, ποὺ ὑπερβαίνει κάθε ἀνθρώπινη ἔννοια.
Ἂς ἀτενίσουμε τὴ Ζωή μας νὰ κρέμεται μπροστὰ στὰ μάτια μας, τὸν Σωτήρα μας νὰ ἀναδέχεται ἑκουσίως τὸν ἐπονείδιστο θάνατο τοῦ Σταυροῦ.
Ἡ θυσία ὅμως ἐκείνη δὲν μαρτυρεῖ ἐσχάτη ἀδυναμία ἀλλὰ μέγιστο θαῦμα, ἔργο θείας παντοδυναμίας καὶ ὑψίστης σοφίας τοῦ Θεοῦ.
Τὸ διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἡμεῖς κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον… Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν» (Α΄ Κορ. α΄ 23, 24).
Τὸ νὰ θαυματουργεῖ ὁ Θεάνθρωπος Κύριος δὲν εἶναι καθόλου παράδοξο.
Ἀλλὰ τὸ νὰ πάσχει καὶ νὰ ἀποθνήσκει προξενεῖ ἀπορία καὶ μεγάλη ἔκπληξη.
Ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς ὅμως ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ Κυρίου μᾶς στερεώνει περισσότερο στὴν πίστη καὶ αὐξάνει τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸ θεανδρικὸ πρόσωπό Του.
Διότι διὰ τοῦ σωτηρίου Του Πάθους καὶ τοῦ ἐξιλαστικοῦ Του θανάτου ἰσχυροποιεῖ τὴν πίστη μας ὅτι «ἀληθῶς Θεοῦ ἐστιν υἱός» (πρβλ. Ματθ. κζ΄ 54).
Διότι ἄνθρωπος ποὺ ἀποθνήσκει, ἀφοῦ προεῖπε λεπτομερῶς ὅσα ἐπρόκειτο νὰ Τοῦ συμβοῦν· πρόσωπο ποὺ ἀποθνήσκει κάνοντας θαύματα καὶ φανερώνοντας ὅτι στὸν θάνατό Του ὑπάρχει κάτι τὸ ἔκτακτο καὶ ὑπερφυσικό·
Αὐτὸς ὁ Ὁποῖος μὲ θάνατο ἐπονείδιστο φθάνει στὴν ὕψιστη δόξα, κατακτᾶ τὴν οἰκουμένη καὶ θριαμβεύει κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἁπλὸς ἄνθρωπος.
Εἶναι Θεάνθρωπος, ποὺ ἀποδεικνύει πανηγυρικὰ ὅτι εἶναι «δύναμις Θεοῦ», ἡ ὁποία ἀναγεννᾶ καὶ ἁγιάζει, καὶ «Θεοῦ σοφία», ἡ ὁποία συγκιρνᾶ κατὰ τρόπο θαυμαστὸ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Κύριός μας ὁμιλεῖ γιὰ τὰ παθήματά Του πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος Του σὰν νὰ περιγράφει γεγονότα τετελεσμένα.
Προλέγει τὸν δόλο τοῦ Ἰούδα, τὴν ὥρα τῆς προδοσίας, τὴ μαστίγωση, τοὺς ἐμπτυσμούς, τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν θάνατο, τὴν ταφὴ καὶ τὴν τριήμερή Του ἔγερση.
Καὶ ἀποθνήσκοντας ἀναφωνεῖ τὸ «τετέλεσται», βεβαιώνοντας μὲ τὴ θριαμβευτικὴ αὐτὴ κραυγὴ ὅτι ἔγιναν ὅλα ὅσα προεῖπε.
Ἀποθνήσκει θαυματουργώντας!
Ὅταν τὸ ἄχραντο σῶμα Του ὑψώθηκε στὸ Σταυρό, φόβος καὶ φρίκη κατέλαβε ὅλη τὴν κτίση.
Σκοτάδι βαθὺ κάλυψε ἐπὶ τρεῖς ὧρες ὅλη τὴ γῆ.
Ὁ ἥλιος συνέστειλε τὶς ἀκτίνες του καὶ κρύφτηκε, διότι δὲν ἄντεχε νὰ ὑποφέρει τὸ Πάθος τοῦ Κτίστη του.
Ὁ οὐρανός, παρ’ ὅλον ὅτι ἦταν καταμεσήμερο, φοροῦσε στολὴ πένθιμη. Ἡ γῆ σειόταν. Καὶ πενθοῦσα κτυποῦσε τρόπον τινὰ τὰ στήθη της σχίζοντας τὶς πέτρες, ἀνοίγοντας μνήματα καὶ δίνοντας πίσω νεκρούς.
Ὁ ναὸς τῶν Ἰουδαίων, βλέποντας τὴν θεομάχο αὐθάδεια τοῦ χριστοκτόνου λαοῦ, ἔσχιζε σὰν χιτώνα τὸ καταπέτασμά του, δηλώνοντας ἐπίσημα ὅτι τελείωσε πλέον ἡ περίοδος τοῦ νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἄνοιγε στὸ ἑξῆς ὁ νόμος τῆς ἀγάπης τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Ὅλα αὐτὰ ἦσαν καταφανὴ δείγματα ὅτι πάνω στὸ Σταυρὸ δὲν κρεμόταν ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶναι «Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία».
Ποῦ καὶ πότε συναντοῦμε θρίαμβο διὰ θανάτου; Διότι στὸν θάνατο, ἐκεῖ ὅπου συντρίβεται ἡ δόξα τοῦ κόσμου καὶ ἡ δύναμη τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, ἐκεῖ καταδεικνύεται πανηγυρικὰ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἀκτινοβολεῖται ἡ δύναμη καὶ ἡ σοφία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.
Ἀπὸ τὸν ἀτιμωτικὸ θάνατο τοῦ Σταυροῦ ὁ Κύριος ἀνέρχεται στὴν ὕψιστη δόξα Του.
Δοξάζεται ὡς Θεὸς ἀπὸ τὶς οὐράνιες δυνάμεις, ἐνῶ κάτω φρίττουν οἱ πυλωροὶ τοῦ Ἅδη καθὼς Τὸν βλέπουν νὰ κατεβαίνει ἔνδοξος καὶ κραταιὸς θριαμβευτὴς νικώντας τὸν θάνατο.
Ἐνῶ ταυτόχρονα θριαμβεύει ἐπὶ τῆς γῆς, στὶς καρ- διὲς ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων.
Ὅλοι δὲ ὅσοι ἀπολαμβάνουν τὴ σωτηρία χάρη στὴ σταυρική Του θυσία κηρύττουν τὸν διὰ Σταυροῦ θάνατο τοῦ Θεανθρώπου ὡς ἔργο τῆς παντοκρατορικῆς Του δυνάμεως, ὡς ἔργο τῆς ἄπειρης σοφίας Του.
Διότι ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀναγεννήθηκαν, δικαιώθηκαν, ἁγιάζονται καθημερινὰ καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῆς θείας Χάριτος καὶ τὸν προσωπικό τους ἀγώνα προσβλέπουν καὶ ἀναμένουν τὴ δόξα τῆς ἀτελεύτητης αἰωνιότητος. Πόση εὐγνωμοσύνη ὀφείλουμε στὸ Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας! Ἀλίμονο ὅμως! Διότι ὑπάρχουν καὶ σήμερα ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι δὲν συγκινοῦνται ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη τῆς θείας παντοδυναμίας καὶ σοφίας!
Ὅλη ἡ κτίση «ἀλλοιοῦται φόβῳ» στὴ θέα τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἡ γῆ σείεται συθέμελα, λίθοι σχίζονται, μνήματα ἀνοίγονται, ληστὴς κράζει τὸ «Μνήσθητί μου», εἰδωλολάτρης ἑκατόνταρχος κηρύττει ὅτι ὁ κρεμάμενος στὸ Σταυρὸ εἶναι Υἱὸς Θεοῦ, οἱ ἴδιοι οἱ σταυρωτές Του ἐπιστρέφουν στὴν ἁγία Πόλη κτυπώντας τὰ στήθη τους· καὶ ὅμως συνεχίζουν νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ μένουν ἀδιάφοροι, ἀσυγκίνητοι, ψυχροὶ θεατὲς μπροστὰ στὴ θεία παντοδυναμία.
Καὶ τὸ τραγικότερο γι’ αὐτούς, τολμοῦν νὰ πολεμοῦν τὸν ἐσταυρωμένο Σωτήρα τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ «πρὸς κέντρα λακτίζουν» (βλ. Πράξ. κς΄ 14). Διότι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος εἶναι «Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία».
