Διαβάσαμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων πριν μερικές εβδομάδες ότι: “Με μεγάλη δύναμη ψυχής ο Νοτιοαφρικανός αθλητής Οσκαρ Πιστόριους γράφει την δική του ιστορία καθώς έγινε ο πρώτος σπρίντερ με κινητικές δυσκολίες που συμμετείχε σε Ολυμπιακούς Αγώνες“.
Είναι όντως θαυμαστή η προσπάθεια αυτού του ανθρώπου που αν και έχει τόσες μεγάλες δυσκολίες όχι μόνο δεν «παράτησε» την ζωή, όχι μόνο έτρεξε στους Παραολυμπιακούς αγώνες αλλά προκρίθηκε και στους ημιτελικούς των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου 2012.
Ο γρηγορότερος άνθρωπος χωρίς πόδια δίνει το παράδειγμα σε όλους μας. Παράδειγμα επιμονής, υπομονής, θάρρους, πίστης, ελπίδος και αγωνιστικότητας.
Με αφορμή όμως αυτόν τον θαυμαστό «παράλυτο δρομέα» θα πρέπει νομίζω όλοι μας να προβληματιστούμε για την δική μας ζωή….ιδιαιτέρως για την πνευματική μας ζωή.
Όλοι μας αγαπητοί μου είμαστε παράλυτοι, ασθενείς, ακρωτηριασμένοι από τα λάθη και τις αμαρτίες μας.
Οι πνευματικοί μας ακρωτηριασμοί όμως θα έλεγα ότι είναι ακόμα πιο σημαντικοί και καταστροφικοί απ’ ότι είναι οι σωματικοί. Διότι στον πνευματικό κόσμο η παραλυσία μπορεί να μείνει αιώνια ενώ στην σάρκα μας μερικά χρόνια.
Τα πάθη λοιπόν ελλοχεύουν μέσα μας και ανα πάσα ώρα και στιγμή μπορούν να ακρωτηριάσουν την πνευματική μας ακεραιότητα.
Ποια είναι όμως η λύση ώστε να μην μείνουμε αιώνια παράλυτοι;
Να ακρωτηριάσουμε πρώτοι εμείς τις ψεύτικες ανάγκες μας, τα πάθη μας, τις συνήθειές μας και στην θέση τους να βάλουμε -όχι τεχνητά μέλη όπως βάζουμε στο σώμα μας αλλά- θεάρεστα έργα… αρετές.
Όπως ένας παράλυτος άνθρωπος χρειάζεται τα τεχνητά μέλη του για να περπατήσει ή ακόμα και να τρέξει, έτσι και ο παράλυτος από πνευματικής απόψεως άνθρωπος χρειάζεται «τεχνητά μέλη» για να καταφέρει να αγωνιστεί επιτυχώς μέσα στον στίβο της πνευματικής ζωής.
Τα «τεχνητά μέλη» λοιπόν που χρειαζόμαστε όλοι μας μιας και όλοι μας -άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο- είμαστε πνευματικά παράλυτοι είναι: η μετάνοια, η νηστεία, η καθαρή εξομολόγηση, η ταπείνωση, η ανεξικακία….και γενικά η ασκητική ζωή που μας προτείνει η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός.
Δεν είναι δυνατόν αγαπητοί μου να ελπίζουμε ότι θα στεφανωθούμε από τον Κύριό μας εάν δεν αγωνιστούμε. Για να αγωνιστεί όμως κάποιος πρέπει πρώτα να προπονηθεί σκληρά και επίπονα, έχοντας ζήλο για τον στόχο που έχει θέσει.
Η προπόνηση λοιπόν του κάθε χριστιανού γίνεται διαμέσου της μυστηριακής ζωής, της ασκήσεως η οποία γίνεται βεβαίως πάντα με ταπείνωση και με την καθοδήγηση ενός πνευματικού πατέρα (προπονητής). Γι’ αυτό και η υπακοή στον πνευματκό μας είναι πολύ σημαντική…ασυγκρίτως σημαντικότερη από την υπακοή που κάνει ο αθλητής στον προπονητή του, διότι ο μεν προπονητής καθοδηγεί τον αθλητή για να γίνει πρωταθλητής σε κάποιο άθλημα, ο δε πνευματικός «προσφέρει» στον πνευματικό του τέκνο, άφθαρτο στεφάνι… αιώνια ζωή.
Όταν λοιπόν ο χριστιανός κάνει την ορθή «προπόνηση» τότε όποια ώρα και στιγμή αν τον καλέσει ο πειρασμός για να αναμετρηθούν στον “στίβο του αόρατου πολέμου” θα βγει νικητής και τροπαιοφόρος ασχέτως ηλικίας ή σωματικής δύναμης, διότι σε αυτόν τον αγώνα δεν μετρά η σωματική κατάσταση του ανθρώπου αλλά κυρίως η πνευματική.
Οι Πρωταθλητές του Πνεύματος δηλαδή οι Άγιοι της Εκκλησίας, μας δείχνουν αυτόν τον δρόμο. Τον δρόμο της προσευχής,της υπακοής, της ταπείνωσης, της μετάνοιας, της μυστηριακής ζωής. Οι Άγιοι της Εκκλησίας είναι θα λέγαμε οι “παλαίμαχοι” του πνευματικού στίβου από τους οποίους θα πρέπει να παραδειγματιστούμε ώστε να γίνουμε και εμείς πρωταθλητές!
Θέλει όμως προσοχή διότι ακόμα και με το πνευματικό μετάλλιο στο στήθος μας μπορεί να νικηθούμε εάν μας καταβάλει η έπαρση και η αλαζονεία.
Δυστυχώς πολλοί κοσμικοί άνθρωποι νομίζουν ότι είναι πρωταθλητές! Νομίζουν ότι επειδή κατάφεραν να αποκτήσουν δόξα και χρήματα, κοινωνική καταξίωση και υλικά αγαθά πέτυχαν στην ζωή τους….και όμως πόσο λάθος κάνουν.
Το θέμα όμως είναι ότι δεν καταλαβαίνουν το λάθος τους. Και αυτό γίνεται διότι έχει ακρωτηριαστεί ο νους τους και η συνείδησή τους. Και όντως είναι φοβερό να βλέπεις ανθρώπους πνευματικά ανάπηρους να νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι και τρανοί. Είναι θλιβερό να βλέπεις ανθρώπους ικανούς να γίνουν πρωταθλητές στην πνευματική ζωή και αυτοί να αρκούνται στην φθορά και την αμαρτία. Είναι τραγικό να αντικρύζεις ανθρώπους έξυπνους να ζούνε σαν α-νόητοι σπαταλώντας τον χρόνο τους μόνο για την ικανοποίηση των επίγειων στόχων τους. Είναι λυπηρό να διαπιστώνεις ότι πολύ άνθρωποι αρκούνται στα ανθρώπινα μπράβο και στους κολακευτικούς λόγους και να αγνοούν την Αλήθεια της Εκκλησίας.
Ο κόσμος λοιπόν συμπεριφέρεται σαν νικητής ενώ δεν είναι. Ο Διάβολος συμπεριφέρεται σαν νικητής ενώ δεν είναι.
Ο Χριστός μας είναι ο Μεγάλος Νικητής της Ιστορίας και όμως είναι ταπεινός…
Ο αγώνας ο δικός μας ας είναι όπως των Αγίων μας, ταπεινός… χωρίς φανφάρες και μεγάλα λόγια.
Ας αγωνιζόμαστε λοιπόν αδελφοί μου και εάν νικούμε τον πειρασμό ας δοξάζουμε τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό για την βοήθειά του μιας και τελικά όση προετοιμασία και εάν έχουμε κάνει, όσους ασκητικούς αγώνες και εάν έχουμε πραγματοποιήσει, όσο και εάν έχουμε ιδρώσει, νηστεύσει, αγρυπνήσει… χωρίς την βοήθεια και την Χάρη του Κυρίου μας, θα αποτύχουμε… “θα αποκλειστούμε…θα βγούμε τελευταίοι”.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
