«Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλης σημασίας. Αλλά, πες μου, πως είναι μεγάλης σημασίας; Διότι η κόρη, που όλο τον καιρό μένει στο σπίτι και δεν είχε δει ποτέ γαμβρό, από την πρώτη ημέρα τόσο πολύ τον
ποθεί και τον αγαπά, σαν να είναι δικό της σώμα. Ο άνδρας πάλι, αυτήν που ποτέ δεν την είδε, με την οποία δεν μίλησε ποτέ, και εκείνος από την πρώτη ημέρα την προτιμά από όλους και από τους φίλους, και από τους συγγενείς και από τους δικούς του γονείς» (ΕΠΕ 27,170).
Αλλά και οι γονείς των μελλονύμφων με χαρά δίδουν ό,τι πρέπει για την κόρη τους χωρίς να στεναχωρούνται:
«Οι γονείς πάλι, αν από άλλη αιτία χρειασθεί να πληρώσουν χρήματα, υποφέρουν, πονούν και σύρουν στο δικαστήριο εκείνους, οι οποίοι τους αφαίρεσαν τα χρήματα. Σε άνθρωπο όμως, που ποτέ δεν τον είδαν συχνά, ούτε τον γνώρισαν, εμπιστεύονται σ’ αυτόν τη θυγατέρα τους και την προίκα πολλών χρημάτων. Και μάλιστα το κάνουν αυτό με χαρά και δεν το θεωρούν ζημία.
Αλλά ενώ βλέπουν τη θυγατέρα τους να οδηγείται μακριά τους, δεν θυμούνται τη συμβίωσή τους με αυτή, δεν πονούν, δεν υποφέρουν, αλλά ευχαριστούνται και θεωρούν ευχής έργο να δουν και τη θυγατέρα τους να εξάγεται από το σπίτι τους και μαζί με εκείνη και πολλά χρήματα.
Όλα, λοιπόν, αυτά έχει υπόψη του ο Παύλος, ότι δηλαδή, αφού και οι ίδιοι οι νεόνυμφοι άφησαν τους γονείς τους, συνδέονται στενά μεταξύ τους και η συνένωση αυτή γίνεται ισχυρότερη από τη συνήθεια τόσου μακρού χρόνου, και παρατηρώντας ότι αυτό δεν είναι ανθρώπινο, αλλά ότι ο Θεός ενέπνευσε τους έρωτες αυτούς και παρασκεύασε, ώστε όλοι, και οι γονείς που παντρεύουν την κόρη τους και το ζεύγος των νεονύμφων, να το κάνουν αυτό με χαρά, λέει: «Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλης σημασίας» (ΕΠΕ 27, 172-174).
«Και όπως συμβαίνει με τα βρέφη, τα οποία γνωρίζουν αμέσως του γονείς τους από την όψη, χωρίς ακόμα να μιλούν, έτσι και ο γαμβρός και η νύφη χωρίς κανείς να τους κατευθύνει, κανείς να τους προτρέπει και να τους συμβουλεύει, αμέσως με το πρώτο βλέμμα συμπλέκονται μεταξύ τους. Έπειτα όταν παρατήρησε να γίνεται το ίδιο και με τον Χριστό, και προ παντός με την Εκκλησία, εξεπλάγη και θαύμασε. Πως λοιπόν έγινε με τον Χριστό και την Εκκλησία;» (ΕΠΕ 27, 172).
Πηγή: «Το Μυστήριο του Στεφανώματος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Λυράκη (+), Αθήνα 2005
