Η σημαντικότερη είδηση παγκοσμίως:
«ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ»!
Ὅλες οἱ ἄλλες εἶναι ἁπλῶς εἰδήσεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ κορυφαία εἴδηση στὴν παγκόσμια ἱστορία: «Οὐκ ἔστιν ὧδε,ἀλλ’ ἠγέρθη». Τὴ μετέδωσε τὸ διαδίκτυο τοῦ Οὐρανοῦ, οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Καὶ τὴ μάθανε πρῶτες οἱ γυναῖκες. Ἦταν ὅμως μία εἴδηση προαναγγελμένη, προφητευμένη. Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ κρατήσει ὁ τάφος «τὸν ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς»; Πολὺ σωστὰ εἶπε ὁ ἄγγελος στὶς Μυροφόρες: «Τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν; οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη». Τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ βεβαιώνει πανηγυρικὰ τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου καὶ στηρίζει τὴν πίστη μας σ’ αὐτήν.
Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός! Καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ἄνοιξε τὸ δρόμο καὶ γιὰ τὴν δική μας ἀνάσταση. Ἔγινε ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν νεκρῶν. «Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο»!
Ἡ πίστη σήμερα λιγοστεύει. Καὶ πολλοὶ ἐκ τοῦ κόσμου ἐγείρουν ἀποδεικτικὲς ἀμφιβολίες γιὰ τὴν Ἀνάστασή Του. Οἱ περισσότεροι κακοπροαίρετα. Ἂν καὶ ἡ πίστη, ἡ βεβαιότητα γιὰ τὰ μὴ ὁρώμενα, εἶναι δῶρο του Θεοῦ, δὲν εἶναι κακὸ, σὰν τὸ Θωμᾶ, νὰ ἀναζητᾶ κανεὶς δικανικὲς ἀποδείξεις. Καὶ αὐτὲς προσφέρονται πολλές, ἱκανὲς νὰ πιστοποιήσουν καὶ στὸ λογικοκρατούμενο ἄνθρωπο τὴ βασιμότητα τῆς Εἴδησης.
Κάτ’ ἀρχάς, ἔχουμε ἀποδεδειγμένα εἰλικρινεῖς μαρτυρίες αὐτοπτῶν μαρτύρων. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀργότερα μαρτύρησαν γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ ποὺ πρόθυμα καὶ μὲ ἀποφασιστικότητα ὑπέμειναν παρατεταμένα βασανιστήρια καὶ θάνατο ἀντὶ νὰ ἀποκηρύξουν τὴ μαρτυρία τους. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει τὴν εἰλικρίνειά τους, ἀποκλείοντας τὴν ἐξαπάτηση ἐκ μέρους τους. Αὐτὸ πού κάνει τοὺς πρώτους Χριστιανοὺς μάρτυρες ἀξιοθαύμαστους εἶναι ἂν γνώριζαν ἢ ὄχι ὅτι αὐτὸ πού ὁμολογοῦσαν ἦταν ἀλήθεια. Ἄν εἶδαν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ζωντανὸ καὶ ἀβλαβῆ μετὰ τὸν θάνατό Του ἢ ὄχι. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐξαιρετικό. Ἂν ἦταν ὅλα ἁπλὰ ἕνα ψέμα, γιατί τόσοι πολλοὶ νὰ ἐπιμένουν στὰ συγκεκριμένα γεγονότα; Γιατί ὅλοι νὰ ἐπιμένουν ἐν γνώσει τους σὲ ἕνα τέτοιο ἀσύμφορο ψέμα εὑρισκόμενοι μπροστὰ σὲ διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια καὶ θάνατο;
Οἱ πλέον ἐπιφανεῖς αὐτόπτες μάρτυρες ἦταν οἱ Ἀπόστολοι. Ὑπέστησαν συλλογικὰ μία ἀδιαμφισβήτητη ἀλλαγὴ λόγω τῶν, μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ἐμφανίσεων τοῦ Χριστοῦ. Ἀμέσως μετὰ τὴ Σταύρωση κρύβονταν ἀπὸ φόβο γιὰ τὶς ζωές τους. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση βγῆκαν στοὺς δρόμους, μὲ θάρρος διακηρύττοντας τὴν Ἀνάσταση παρὰ τὴν ἐντατικοποίηση τῶν διώξεων.
Ἐξ ἴσου ἀξιόπιστες εἶναι καὶ οἱ ἀποδείξεις πού προκύπτουν ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ ἐκείνων ποὺ ἦταν συγκρατημένοι καὶ σκεπτικιστὲς ἀρχικά. Χαρακτηριστικές εἶναι οἱ περιπτώσεις τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Ἰακώβου. Ὁ Παῦλος, ἀπὸ βίαιος διώκτης τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ἔγινε ὁ βασικότερος ὑποστηρικτής της. Μετὰ ἀπὸ μία συνάντηση μὲ τὸν ἀναστημένο Χριστό, ὑπέστη μία ἄμεση καὶ δραστικὴ ἀλλαγὴ καὶ ἀπὸ διώκτης τῆς Ἐκκλησίας μεταστράφηκε σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ παραγωγικοὺς καὶ ἀνιδιοτελεῖς ὑπερασπιστές της. Ὑπέστη ἐξαθλίωση, διώξεις, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις καὶ ἐκτέλεση γιὰ τὴ σταθερὴ δέσμευσή του στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰάκωβος, πάλι, στὴν ἀρχή ἦταν σκεπτικιστής, ἀλλὰ μετὰ τὴ συνάντησή του μέ τον ἀναστημένο Χριστό πρόθυμα καὶ αὐτὸς ὑπέφερε καὶ πέθανε γιὰ τὴν μαρτυρία του, γεγονὸς πού πιστοποιεῖ τὴν εἰλικρίνεια τῆς πίστης του.
Σημαντικὲς εἶναι καὶ οἱ ἀποδείξεις ἀπὸ πιστοποιήσεις ἐχθρῶν του χριστιανισμοῦ σχετικὰ μὲ τὸν ἄδειο τάφο, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πίστη τῆς Ἀναστάσεως ξεκίνησε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Ὁ Ἰησοῦς δικάστηκε καὶ ἐκτελέστηκε δημόσια στὸ Γολγοθᾶ καὶ θάφτηκε στὴν Ἱερουσαλήμ. Ἡ πίστη ὡστόσο τῆς Ἀναστάσεως ξεκίνησε ἀμέσως ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Θὰ ἦταν ἀδύνατον αὐτὸ ἂν ἡ Ἀνάσταση δὲν ἦταν ἕνα πραγματικὸ γεγονὸς καὶ τὸ Σῶμα Του ἐξακολουθοῦσε νὰ εἶναι στὸν Τάφο. Τὸ Συμβούλιο τῶν Ἑβραίων θὰ μποροῦσε νὰ τὸ ξεθάψει καὶ νὰ τὸ τοποθετήσει σὲ κοινὴ θέα καὶ ἔτσι νὰ ἐκθέσει τὴν ἀπάτη. Ἀντίθετα, τὸ Συμβούλιο κατηγόρησε τοὺς Ἀποστόλους ὅτι κλέψανε τὸ Σῶμα. Καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ Σῶμα δὲν ἦταν στὸν Τάφο. Γι’ αὐτὸ μόνο μὲ τὴν κλοπὴ μποροῦσαν νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀπουσία του.
Ἂς ἐλέγξουμε ὅμως τὶς πιθανὲς ἐκδοχές:
α) Ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἔκλεψαν τὸ Σῶμα. Θὰ ξέρανε ὅμως τότε ὅτι ἡ Ἀνάσταση ἦταν μία ἀπάτη. Θὰ ἦταν, λέτε, τόσο πρόθυμοι νὰ ὑποφέρουν καὶ νὰ πεθάνουν γι’ αὐτό; Ὅλοι γενικότερα, ὅσοι δήλωναν αὐτόπτες μάρτυρες, θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζουν τὴν «ἀπάτη». Μὲ τόσους συνωμότες, σίγουρα κάποιος θὰ ὁμολογοῦσε, ἂν ὄχι γιὰ νὰ δώσει ἕνα τέλος στὰ δικά του βασανιστήρια, τουλάχιστον γιὰ νὰ τελειώσει ἡ ταλαιπωρία τῶν φίλων του καὶ τῆς οἰκογένειάς του. Ἡ πρώτη γενιὰ Χριστιανῶν εἶχαν κακοποιηθεῖ ἀπολύτως, ἰδιαίτερα μετὰ τὴν πυρκαγιὰ στὴ Ρώμη τὸ 64 μ.Χ. Ο Νέρωνας φώτιζε τὰ γλέντια στὸ κῆπο του καίγοντας Χριστιανούς. Σίγουρα κάποιος θὰ εἶχε ὁμολογήσει τὴν ἀλήθεια κάτω ἀπὸ τὴ ἀπειλὴ ἑνὸς τέτοιου φρικτοῦ πόνου. Ὡστόσο, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν ἔχουμε καμιὰ καταγραφὴ γιὰ ὁποιονδήποτε Χριστιανὸ πού νὰ ἀποκήρυξε τὴν πίστη του γιὰ νὰ βάλει τέλος στὸν βασανισμό του. Ἀντίθετα, ἔχουμε πολλὲς καταγραφὲς γιὰ ἐμφανίσεις μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ ἑκατοντάδες αὐτόπτες μάρτυρες πού ἦταν πρόθυμοι νὰ ὑποφέρουν καὶ νὰ πεθάνουν γι’ αὐτό.
β) Ἐὰν οἱ Ἀπόστολοι δὲν ἔκλεψαν τὸ Σῶμα, μία ἄλλη ἐξήγηση τῆς ἀπουσίας του ἀπὸ τὸν Τάφο, ποὺ συνήθως προβάλλεται, εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν πέθανε ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἀλλὰ προσποιήθηκε τὸ θάνατό Του καὶ στὴ συνέχεια δραπέτευσε ἀπὸ τὸν τάφο. Πέρα γιὰ πέρα παράλογο. Σύμφωνα μὲ τὴν μαρτυρία αὐτοπτῶν μαρτύρων, ὁ Χριστὸς ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε, πληγώθηκε καὶ μαχαιρώθηκε. Ὑπέστη ἐσωτερικὲς βλάβες, τεράστια ἀπώλεια αἵματος, ἀσφυξία καὶ τρυπήθηκε στὴ καρδιά Του. Κανένας δὲν θὰ μποροῦσε, κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, νὰ ἐπιβιώσει σὲ μία τέτοια δοκιμασία, νὰ προσποιηθεῖ τὸν θάνατό Του, νὰ μείνει σὲ ἕνα τάφο γιὰ τρεῖς μέρες καὶ τρεῖς νύχτες χωρὶς ἰατρικὴ φροντίδα, τροφὴ ἢ νερό, νὰ ἀφαιρέσει τὴν τεράστια πέτρα πού σφράγιζε τὸν τάφο Του, νὰ ἀποδράσει ἀπαρατήρητος (χωρὶς νὰ ἀφήσει πίσω του ἕνα ἴχνος αἵματος), νὰ πείσει ἑκατοντάδες αὐτόπτες μάρτυρες ὅτι ἀναστήθηκε καὶ εἶναι καλὰ καὶ στὴ συνέχεια νὰ ἐξαφανιστεῖ χωρὶς κανένα ἴχνος.
γ) Μία σειρὰ ἀποδείξεων -μὲ τὴ μορφὴ τεκμηρίων- πηγάζει ἀπὸ τὴν ἰδιομορφία του φύλου τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων. Σὲ ὅλες τὶς πρῶτες ἀφηγήσεις τῆς Ἀναστάσεως, οἱ γυναῖκες εἶναι οἱ βασικοὶ αὐτόπτες μάρτυρες. Ἂν ἡ μαρτυρία τους δὲν ἦταν ἀληθινή, θὰ ἦταν ἀνόητο νὰ γίνει ἡ ἀπατηλὴ ἐπίκλησή τους γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτὴ στὴν Ἱερουσαλὴμ ἡ εἴδηση τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ τοῦτο διότι στὸν ἀρχαῖο Ἑβραϊκὸ ὅσο καὶ στὸ Ρωμαϊκὸ πολιτισμό, οἱ γυναῖκες ἦταν σημαντικὰ ὑποτιμημένες. Οἱ μαρτυρίες τους θεωροῦνταν ἐπουσιώδεις καὶ παραβλέπονταν. Ἑπομένως φαίνεται ἐξαιρετικὰ ἀπίθανο ὅτι ὁποιοιδήποτε ἐμπνευστὲς μίας ψευτο-ἀναστάσεως στὴν Ἰουδαία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης θὰ ἐπέλεγαν γυναῖκες γιὰ νὰ εἶναι οἱ βασικοί τους μάρτυρες. Οἱ γυναῖκες ἦταν σὲ πολὺ χαμηλὴ βαθμίδα τῆς κοινωνικῆς κλίμακας στὸν πρῶτο αἰώνα στὴν Παλαιστίνη. Ἡ μαρτυρία τῶν γυναικὼν ἐθεωρεῖτο τόσο ἄνευ ἀξίας, πού δὲν ἐπιτρέπονταν νὰ χρησιμοποιηθοῦν οὔτε καν νομικὰ μάρτυρες σὲ ἕνα Ἑβραϊκὸ δικαστήριο. Ὑπὸ τὸ πρίσμα αὐτό, εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ κύριοι μάρτυρες τοῦ ἄδειου Τάφου εἶναι αὐτὲς οἱ γυναῖκες. Αὐτὸ δείχνει ὅτι οἱ συγγραφεῖς τῶν Εὐαγγελίων κατέγραψαν πιστὰ ὅ,τι συνέβη, ἀκόμα καὶ ἂν δέν θά ἦταν ἄμεσα ἀποδεκτὸ καὶ πειστικὸ στὴν τοπικὴ κοινωνία. Αὐτὸ μαρτυρᾶ τὴν ἱστορικότητα αὐτῆς τῆς παράδοσης, ἀποκλείοντας τὸ μυθικὸ στοιχεῖο της.
Ἡ πίστη, εἴπαμε, εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα δῶρο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ ζητοῦμε νὰ μᾶς δοθεῖ. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναζήτηση ἀποδείξεων, ὅπως ὁ Θωμᾶς ζήτησε, εἶναι μέσα στὴν ἀνθρώπινη φύση μας. Ὁ ὅσιος Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ ἔλεγε: «Πολλὲς φορὲς οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν τὸν ἀπόλυτα φυσικὸ πόθο νὰ δοῦν ὁρατὲς ἀποδείξεις τῆς πίστεώς μας. Ἀλλιῶς ἡ ἐλπίδα τους ἐξασθενεῖ καὶ οἱ διηγήσεις γιὰ θαύματα παλαιότερων ἐποχῶν καταντοῦν μύθος στὴ συνείδησή τους. Νὰ γιατί εἶναι ὠφέλιμη ἡ ἐπανάληψη παρόμοιων μαρτυριῶν, νὰ γιατί εἶναι ἀνεκτίμητος γιὰ μᾶς αὐτὸς ὁ καινούργιος μάρτυρας, στὸν ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ δεῖ κανεὶς σωτηριώδεις ἐκδηλώσεις τῆς πίστεώς μας. Ξέρουμε πὼς κι αὐτὸν λίγοι θὰ τὸν πιστέψουν, ὅπως λίγοι πίστεψαν τὴ μαρτυρία τῶν προγενεστέρων πατέρων. Κι αὐτὸ ὄχι γιατί δὲν εἶναι ἀληθινὴ ἡ μαρτυρία, μὰ γιατί ἡ πίστη ἀπαιτεῖ αὐταπάρνηση καὶ ἀγώνα»!
Στερεωθεῖτε στὴν πίστη ἀδελφοὶ καὶ μὴν ἀμφιβάλλετε: Χριστὸς ἀνέστη. Καὶ μὲ βεβαιότητα ἀπαντῆστε: Ἀληθῶς ἀνέστη. Ἡ ἀναμφίβολη ἀπάντησή σας θά εἶναι μία σημαντικὴ μαρτυρία στοὺς καιροὺς τῆς ἀπιστίας ποὺ ζοῦμε.
“Ομοθυμαδόν” -Ιανουάριος – Απρίλιος 2017. Τριμηνιαία έκδοση του συλλόγου ενοριτών Αγίου Αθανασίου Μπάρας Τρικάλων
