Η κρίση ως πρόσκληση για αγώνα
της Μαρίας Κορνάρου
Στην εκκλησιαστική γλώσσα, η λέξη «κρίσις» έχει την έννοια της δοκιμασίας, η οποία αποκαλύπτει την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Κρίση, άλλωστε, καλούμε και την τελική απόφαση του Χριστού για την ψυχή μας, η οποία θα παρθεί με βάση τα έργα μας κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας.
Γίνεται φανερό ότι, όταν ανακύπτει μία κρίση στη ζωή μας, δεν πρόκειται απλά για μία δυσκολία, αλλά για δυσκολία η οποία χρήζει αντιμετώπισης με τρόπο ενάρετο και σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. Διότι από αυτές τις δοκιμασίες η ψυχή θα ασκηθεί στην ανδρεία και την αγάπη προς τον Κύριο, τέτοια που ποτέ δε θα μπορούσε να δείξει σε συνθήκες άνεσης και ευκολίας. Θα μάθει και την πολύ χρήσιμη για να στερεωθεί η πίστη υπομονή, η οποία πηγάζει από την ταπείνωση, και θα μετρήσει για τη σωτηρία μας, όπως μας διδάσκει ο Κύριος και στο σημερινό εωθινό Ευαγγέλιο: «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθαι τάς ψυχάς ὑμῶν» (Λκ. 21, 19). Η κρίση, λοιπόν, μπορεί είτε να μας προικίσει με αρετές και να μας ανυψώσει ενώπιον Θεού και ανθρώπων ως αληθινά τέκνα του Πατρός, ή και να μας κατακρημνίσει από την χλιαρότητα στην αδιαφορία και από το ζήλο στην υπερβολή, να μας κατακρίνει ενώπιον Θεού και ανθρώπων ως υποκριτές και λιποτάκτες.
Σε κάθε εποχή της Εκκλησίας μας έχουν αναδειχτεί άγιοι, όμως στις περιόδους κρίσεων έχουν αναδειχθεί κάποιες από τις εμβληματικότερες μορφές, άγιοι μάρτυρες και ομολογητές που φανέρωσαν τη δόξα του Θεού κα καταίσχυναν τον υπερήφανο κόσμο, αποδεικνύοντας ότι τα μέλλοντα αγαθά έχουν μεγαλύτερη αξία από την πρόσκαιρη συμφιλίωση με τα αγαθά του παρόντος αιώνος. Έδειξαν με την σταθερότητά τους ότι η Χάρις του Θεού είναι το όντως αληθινό και αυτή πρέπει να ζητούμε στη ζωή μας να κερδίσουμε, το μόνο αγαθό που δεν αγοράζεται ούτε πωλείται αλλά δωρίζεται από τον ίδιο τον Πανάγιο Θεό. Και είναι ένα δώρο που αξίζει να καταφρονήσει κανείς άρχοντες και δυνατούς, ακόμη και μαρτύρια της σαρκός και τον θάνατο, αρκεί να μην χάσει το Πνεύμα του Θεού. Η δοκιμασία και η δυσκολία μπορεί να ανάψει στην ψυχή τον ιερό ζήλο και να σπρώξει σε υπεράνθρωπους αγώνες για την υπεράσπιση της πίστεως τις καλοπροαίρετες ψυχές. Αναδεικνύει τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό στην εικονομαχία, τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό στην Τουρκοκρατία, τον άγιο Λουκά Κριμαίας στην Σοβιετία.
Μία περίοδος κρίσεως που ζύμωσε το έθνος μας και δόξασε την Εκκλησία ήταν η Τουρκοκρατία. Όπως έχουν παραδεχτεί και Δυτικοί, εάν οι Τούρκοι είχαν κατακτήσει την Ευρώπη και είχαν υποβάλλει τους κατοίκους στις διώξεις και καταπιέσεις που υπέβαλαν τους Έλληνες, δε θα είχε μείνει σήμερα εκεί Χριστιανός. Όμως, γνώριζε ο Θεός πού στέλνει τη δοκιμασία, και δι’ αυτής ανέδειξε την βαθιά πίστη του ελληνικού λαού και την ανδρεία του να αψηφήσει τους μεγαλύτερους κινδύνους για να κρατήσει αυτή την πίστη. Οι Έλληνες πρόσφεραν στην Εκκλησία μάρτυρες, σε καιρούς που ο υπόλοιπος Χριστιανικός κόσμος είχε ήδη βεβηλώσει τους ναούς και αποκηρύξει το Χριστό, προσχωρώντας στον αθεϊσμό που σήμερα ζητεί να κυριεύσει και την Πατρίδα μας.
Σήμερα, είναι αυτός ο αθεϊσμός που μας δοκιμάζει και μας κρίνει. Τους τελευταίους μήνες μας κρίνει αυστηρά, ωθώντας μας σε καταστάσεις που περιμέναμε να τις δούμε μονάχα σε θεοκρατικά Ισλαμικά καθεστώτα ή αθεϊστικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Εμείς, πώς στεκόμαστε; Θυμόμαστε τις κρίσεις που έχει ήδη περάσει το έθνος μας; Εάν θέλουμε να φανούμε αντάξιοι των Ελλήνων που επί τετρακόσια χρόνια έφεραν το όνομα Χριστιανός με κίνδυνο της ζωής, της περιουσίας και της οικογένειάς τους, πρέπει να πάρουμε σταθερή απόφαση να τους μιμηθούμε. Μπορεί οι μάρτυρες των Ρωμαϊκών χρόνων να μας προσφέρουν τη δικαιολογία των εντελώς διαφορετικών συνθηκών και του αξεπέραστου χρονικού χάσματος που μας χωρίζει, να λέμε λοιπόν ότι η δική μας δοκιμασία είναι διαφορετική. Με τους Χριστιανούς της Τουρκοκρατίας, με τους ομολογητές και μάρτυρες των νέων χρόνων, δε μας χωρίζει τίποτα. Μάλιστα, μας ενώνει η θυσία τους, γιατί ήταν μία θυσία που γινόταν με εμάς στο νου, τις απώτερες γενεές Ελλήνων που θα πρέπει για χάρη τους να διαφυλαχτεί η πίστη ώστε να την κληρονομήσουν σαν ιερή παρακαταθήκη. Είμαστε οι κληρονόμοι. Ας σκεφτούμε εκείνους που θα έρθουν μετά από εμάς, και ας εργαστούμε με υπομονή και θάρρος ώστε να υπάρξει πίστη ακέραια και αληθινή για να τους κληρονομήσουμε.
