ΕΡΩΤΗΣΗ : Όταν βλέπω κάποιον να κάνει κάτι στραβό, ακόμα και αν αυτό δεν έχει συνέπεια σε μένα, αναστατώνομαι και καταφέρομαι εναντίον του. Μετά το καταλαβαίνω και στενοχωριέμαι, όταν μάλιστα οι άλλοι που έσφαλαν είναι αγαπητά μου πρόσωπα! Πως μπορώ να προλαβαίνω τέτοιες εκδηλώσεις που λυπούν και τους άλλους;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ένα από τα χαρίσματα που έδωσε ο Δημιουργός στον άνθρωπο είναι η κρίση. Να μπορεί να διακρίνει μεταξύ καλού και κακού, δικαίου και αδίκου, αλήθειας και ψεύδους. Αυτή η κρίση λειτουργεί σωστά όταν μένει ανεπηρέαστη από άλλες δυνάμεις. Όπως η μαγνητική βελόνη δείχνει πάντοτε τον Βορρά, αλλά αν επηρεαστεί από κάποιον άλλο μαγνήτη χάνει τον προσανατολισμόν της.
Αυτή, λοιπόν, η κρίση είναι πολύ σπουδαία λειτουργία του λογικού ανθρώπου, διότι κατευθύνει τις σκέψεις τα λόγια και τις ενέργειες του και τον βοηθεί στην ορθή πορεία της ζωής του.
Όπως είναι φυσικό η κρίση αυτή λειτουργεί και για την συμπεριφορά των άλλων συνανθρώπων μας, που υποπίπτουν στην αντίληψή μας. Εδώ τώρα χρειάζεται πολλή προσοχή. Να κρίνει κανείς τις ενέργειες του άλλου και αναλόγως να τις επιδοκιμάσει ή να τις απορρίψει. Όμως να μή κρίνει τον άνθρωπο για τα τυχόν σφάλματά του. Και τούτο, διότι ο Δημιουργός μας δεν μας έχει δώσει αυτή την εξουσία, την οποίαν κράτησε για τον εαυτόν Του! Ο Χριστός είναι ο Κριτής όλων, κανένας από μας! Ο Χριστός είναι Παντογνώστης που γνωρίζει τους διαλογισμούς των ανθρώπων, τις επιθυμίες των καρδιών μας και τα κίνητρα που ωθούν τον καθένα να ενεργήσει έτσι ή αλλοιώς. Εμείς, ατελείς άνθρωποι, δεν μπορούμε να ξέρουμε πως και γιατί ο άλλος ενήργησε κατ´ αυτόν τον τρόπο, και αν θελήσουμε να τον κρίνουμε προσωπικά όπωσδήποτε θα σφάλουμε.
Από την άλλη μεριά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ότι κι εμείς πολλά σφάλματα κάνουμε, λάθη, παραλήψεις, ζημιές, αμαρτίες αναρίθμητες. “Πολλά γαρ πταίομεν άπαντες” (Ιακ. 3,2) γράφει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος. Εμείς θέλουμε όταν κάνουμε ένα σφάλμα να καταφέρονται οι άλλοι εναντίον μας; Πως λοιπόν θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να κάνει στον άλλον κάτι που δεν δεχόμαστε να το κάνει ο άλλος σε μας! “Αυτό που συ μισείς μή το κάνεις στον άλλον” (Τωβ. 4,15) μας συμβουλεύει η Παλαιά Διαθήκη. Και ο Κύριος: ” Όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, αυτά να τους κάνετε και σείς” (Ματθ. 7,12). Θέλουμε οι άλλοι άνθρωποι να ανέχονται τις αδυναμίες μας, τα ελαττώματά μας και τα σφάλματά μας; Αυτό να κάνουμε κi εμείς “ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη” (Εφ. 4,2).
Ο Απ. Παύλος δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα της επιεικείας και της ανεκτικότητας στα σφάλματα των άλλων. “Να ανέχεσθε με υπομονή ο ένας τον άλλον και να συγχωρείτε ο ενας τον άλλον” (Κολ. 3,13). Να είναι φανερή η επιείκειά σας σε τέτοιο βαθμό που αυτή η “επιείκειά σας να γίνει γνωστή σε όλους τους ανθρώπους” (Φιλιπ. 4,5).
Αυτό το πνεύμα της καλωσύνης, της συμπόνιας, της κατανοήσεως, της μακροθυμίας, της ανεκτικότητος και της επιεικείας στα σφάλματα των άλλων συντελεί στη διατήρηση της ενότητας μεταξύ μας και της ειρηνικής και χαρούμενης συμβιώσως με τους αδελφούς μας.
