π. Κων/νος Κατσουλιέρης | Romfea.gr
Αν κάτι χαρακτηρίζει με μεγάλη μάλιστα ένταση την σημερινή περίοδο αυτή δεν είναι άλλη από την κατάσταση αναμονής σχετικά με την εξέλιξη της πανδημίας και της εν γένει προσπάθειας για να βγούμε από αυτή τη δύσκολη κατάσταση και να επανέλθουμε σε μια φάση φυσιολογικής λειτουργίας.
Και ναι μεν υπάρχουν κάποιοι που επικρίνουν την κυβέρνηση για τα αυστηρά μέτρα, σε κάθε περίπτωση όμως οι περισσότεροι εκκλησιαστικοί άνδρες συμφωνούν με τις πράξεις τους περισσότερο παρά με τα λόγια τους πως τα μέτρα είναι απαραίτητα για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας.
Παρότι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που ρωτάνε: ‘’στην εκκλησία κολλάει στο supermarket δεν κολλάει;’’, εν τούτοις αυτοί πρώτα καταλαβαίνουν ότι αυτή η ρητορική δεν είναι ορθή καθώς έρχεται αδήριτη η ανάγκη για τροφή, για καθαριότητα και σε αυτούς.
Δεν είναι τυχαίο που πρώτο εφάρμοσε σκληρά μέτρα το Άγιο Όρος παρόλη τη πολεμική ρητορική μεμονωμένων μοναχών και για μια ακόμα φορά οι μοναχοί αποδεικνύονται πιο ‘’προχωρημένοι’’ από ότι νομίζουν πολλοί.
Εποχή αναμονής καθώς είναι δε θα πρέπει να εκτεθούμε με δηλώσεις άσκοπες και ανούσιες αλλά θα πρέπει να γυρίσουμε στη σιωπή μας, γιατί πολλές φορές η σιωπή μας σώζει από τις δηλώσεις που φωνάζουν και μας εκθέτουν.
Και αυτή η εποχή μπορεί να χαρακτηριστεί σαν τον όρθρο των ακολουθιών που παρότι θεωρούμε πως τον ψάλλουμε και τον ακούμε μόνοι μας αδυνατούμε ωστόσο να κατανοήσουμε ότι ο όρθρος είναι κατεξοχήν για εμάς τους ιερείς και ψάλτες, ως προετοιμασία και εισαγωγή στη λειτουργία της ζωής.
Και αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος που πραγματώνουμε πολλοί· να ξεπετάμε γρήγορα τον όρθρο για να δώσουμε όλο το ενδιαφέρον μας στη Θεία Λειτουργία. Αν αυτό ήταν ορθό τότε να τον καταργούσαμε τον όρθρο.
Ναι μεν να μην τον προεκτείνουμε αλλά όχι να τον κουτσουρέψουμε και να τον καταστήσουμε ανάπηρο, γιατί τότε θέτουμε σε αναπηρία τη δική μας συμμετοχή σε μια λυτρωτική Θεία Λειτουργία.
Εν τέλει η ουσιαστική συμμετοχή στα νοήματα και στις μουσικές του όρθρου μας εισάγουν σε μια αναστάσιμη λειτουργία που ποτέ όμως δε γίνεται επίδειξη από τη μια αλλά ούτε μη μου άπτου δήθεν ευσέβειας από την άλλη. Για αυτό και είναι λάθος κατά την άποψή μου οι διπλές λεγόμενες Λειτουργίες, αφού χάνεται η φυσική συνέχεια με ότι αυτό συνεπάγεται.
Εποχή αναμονής που μπορεί να χαρακτηριστεί σα μια εκτεταμένη περίοδο νηστείας, προσευχής και άσκησης, γιατί όταν εξαιτίας δυσμενών καιρικών συνθηκών χάνεις την αγροτική σου παραγωγή σε καμία περίπτωση δε σταματάς να καλλιεργείς τη γη και να προετοιμάζεσαι για την επόμενη.
Η μη παραγωγή σε μια δεδομένη στιγμή δεν ακυρώνει ότι δε θα υπάρξει πάλι παραγωγή στο μέλλον όσο και αν αυτό μας αγχώνει και μας λυπεί.
Ο καλλιεργητής θα πρέπει να δείξει αισιοδοξία και σθένος ψυχικό και σωματικό για να κερδίσει κάθε φορά το καλύτερο, έστω και αν παράγει λιγότερα ή κατώτερης ποιότητας αγαθά· ακόμα και το λίγο είναι καλύτερο από το τίποτα.
Εποχή αναμονής καθώς περνούμε σε άδειους ναούς πρέπει να καταλάβουμε οι ατέλειωτοι λόγοι και τα χωρίς τέλος κηρύγματα, όπως και οι φιλοφρονήσεις του ενός προς τον άλλο που καταλαμβάνουν δυσανάλογο χρόνο μέσα στη Θεία Λειτουργία είναι δίχως νόημα και πράγματι αυτοί οι λίγοι που είμαστε πλέον μέσα στο ναό απολαμβάνουμε τη Θεία Λειτουργία απερίσπαστοι από εξω – λειτουργικά νοήματα και πάντα εντός ευλόγου χρόνου και ομοιάζει έτσι με την προσευχή του Τελώνη.
Εποχή αναμονής εν μέσω πανδημίας μας θυμίζει την εποχή των διώξεων της εκκλησίας μας, από την οποία σημειώνουμε το ότι η πίστη διατηρήθηκε παρότι τα γεγονότα δεν την άφησαν να έχει μια γραμμική ανοδική εξέλιξη.
Εποχή αναμονής καθώς βιώνεται μας καταδεικνύει για μια ακόμα φορά των ηγετικό ρόλο των μεγάλων προσωπικοτήτων και στη ζωή της εκκλησίας μας, οι οποίες οδηγούν το καράβι είτε σε ήρεμα νερά, είτε σε ξέρες· ακριβώς διαχωρίζουν τον Άγιο από τον ευσεβιστή.
Εποχή αναμονής για κάτι φυσιολογικότερο αλλά όχι άχρηστη εποχή γιατί μας κατέδειξε πολλές αδυναμίες μας, άρα μας διδάσκει για το μέλλον. Και αυτή την διδαχή αν θέλουμε να προχωρήσουμε θα πρέπει να την μελετήσουμε.
Εποχή αναμονής αλλά και προετοιμασίας αφού ετοιμαζόμαστε για το μέλλον, γιατί χωρίς σωστή προετοιμασία δε ζούμε ορθολογικά αλλά και ορθόδοξα το παρόν και δε χτίζουμε με γερά θεμέλια το μέλλον.
Εποχή αναμονής ακόμα και αν δεν λειτουργούμε με κόσμο, μολαταύτα ο κόσμος συνεχίζει να λειτουργείται, έστω και εμμέσως και μεταφορικά, είτε μέσω ενός ακούσματος, μιας εικόνας, μιας γιορτής που ανακαλεί τις θύμησες από μια συμμετοχή. Και αυτό δεν είναι αμελητέο.
Εποχή αναμονής και εμείς πρέπει να κάνουμε υπομονή (ιώβεια) για να δώσουμε το παράδειγμα του Ιώβ παραδειγματικά για να μεταφέρουμε τη σιγουριά της Ανάστασης στους ανθρώπους μας που ενώ θα έρθει δεν γνωρίζουμε το πότε για αυτό αναμένουμε ενεργητικά.
Αν η Θεία Λειτουργία είναι μια πρόγευση της Ανάστασης η χριστιανική ιώβεια προσμονή της και η κατάλληλη προετοιμασία της είναι Θεία πρόγευση της Λειτουργίας της Ανάστασης.
Την εποχή αναμονής δε μπορούμε να την εκβιάσουμε ώστε να φύγει γρηγορότερα. Απλά θέλει το χρόνο της. Και εμείς το δικό μας ώστε να ορθοποδήσουμε· δίχως βιασύνες.
Εποχή αναμονής και ασχολούμαστε με τη χρησιμότητα της μάσκας χωρίς να αναρωτιόμαστε για το ανώφελο προσωπείο μας!
Εποχή αναμονής μέχρι να γυρίσουμε στην πατρική αγκαλιά, πριν προχωρήσουμε από την ασωτία στην εποχή της βρώσεως ξυλοκεράτων και βεβαίως πριν μετανοήσουμε και εφόσον μετανοήσαμε στο μόσχο τον σιτευτό, στην πατρική αγκαλιά, στο μεγαλείο της συγχώρεσης και της αποδοχής.
Εποχή αναμονής, εποχή βρώσεως ξυλοκεράτων….αλλά όχι ανούσια εποχή. Εποχή ορθοδοξίας στην έρημο του εαυτού μας.” Λ(o)ιμῷ καταφθαρέντα, παντοίων ἀγαθῶν καὶ ξενωθέντα ἐκ σοῦ Ὑπεράγαθε, οἰκτείρησον, ἐπιστρέφοντά με νῦν, καὶ σῶσον Χριστέ, ὑμνοῦντά σου τὴν φιλανθρωπίαν’’ ( εκ του κανόνος της Κυριακής του Ασώτου)
