Είναι δυνατή, είναι εφαρμόσιμη η “γενετήσια ηθική”, μάλιστα στον αιώνα μας και την κοινωνία μας;
Πολλοί σπεύδουν να δώσουν αρνητική απάντησι στο ερώτημα τούτο. Και ίσως να ‘χουν κάποιο δίκιο. Ή μάλλον, ασφαλώς έχουν δίκιο… με ορισμένες προϋποθέσεις… Η γενετήσια ηθική είναι ηθική αυτοκυριαρχίας. Και η αυτοκυριαρχία αυτή, σ’ έναν τέτοιο τομέα σαν το σεξουαλικό, είναι δυνατή μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας ανώτερης πνευματικής ζωής. Έξω από αυτήν δεν είναι, βέβαια, δυνατή.
Δεν είναι δυνατή η γενετήσια αυτοκυριαρχία, όταν τη ζωή δεν την βλέπης με ειλικρίνεια, όταν δεν ξεκαθαρίζης αν θα ζήσης σαν πνευματικός άνθρωπος ή σαν σαρκίο, όταν κάθε σαρκολατρική κατωτερότητα τη θέλης να την καμουφλάρης σαν ‘’ιδεολογία”, σαν υποταγή στην ‘’επιστήμη”, κτίζοντας τη ζωή σου πάνω στην ψευτιά.
Δεν είναι δυνατή η γενετήσια αυτοκυριαρχία, όταν δεν έχουμε μέσα μας ξεκαθαρίσει τι είναι ελευθερία, σαν προϋπόθεσι μιας ζωής ανθρώπινης στ’ αλήθεια και φυσιολογικής. Ότι ελευθερία θα πη συ να είσαι ελεύθερος απέναντι στα ένστικτα, όχι τα ένστικτα να είναι ελεύθερα να σε οδηγούν όπου θέλουν, σε κάτι που είναι ξένο προς τον προορισμό τους.
Δεν είναι δυνατή η αυτοκυριαρχία, όταν δεν την ζητάμε στα σοβαρά, με συνέπεια, χτυπώντας αλύπητα σαν εχθρό μας – σαν τον χειρότερο εχθρό μας – κάθε τι που μας εμποδίζει στην αυτοκυριαρχία αυτή.
Δεν είναι δυνατή η ηθική της αυτοκυριαρχίας, όταν τη ζητάμε έξω από το πεδίο, όπου μπορεί να εκδηλωθή. Η ηθική της αυτοκυριαρχίας στην ολοκλήρωσί της είναι χριστιανική ηθική. Και ο χριστιανισμός δεν είναι δειγματολόγιο ηθικών αρχών, να διαλέξης όποια θέλεις. Είναι ένα ενιαίο, αδιάσπαστο, αδιαίρετο σύστημα ζωής. Ή το δέχεσαι, ή το απορρίπτεις. Με όλες τις συνέπειες και στη μια περίπτωση και στην άλλη.
Αν, όμως, το άτομο, ο νέος, η νέα, μπη ολοκληρωτικά, ειλικρινά, με συνέπεια μέσα στο χριστιανικό κανόνα ζωής;
Τότε… τότε η νίκη στην πάλη με ό,τι κατώτερο μέσα μας δεν είναι απλώς ‘’δυνατή”. Είναι πραγματικότητα. Στον πνευματικό στίβο ο αγώνας είναι νίκη. Ο αγωνιστής της ελευθερίας, της πνευματικής ελευθερίας, και μόνο με το να είναι αγωνιστής, είναι νικητής. Αυτό ισχύει και για τη γενετήσια ελευθερία, στην πνευματική της πλευρά.
Όσο για τη σωματική, τη φυσιολογική πλευρά, ο πνευματικός αγωνιστής – ο νικητής που νίκησε στον σπουδαιότερο τομέα, τον πνευματικό -, ας ξέρη και τούτο:
Ο Χριστιανισμός δεν δίνει μόνο εντολές. Δίνει δύναμι.
Και η δύναμι αυτή κάνει και το γενετήσιο ένστικτο, δύναμι άγια και δημιουργική. Όχι ανταγωνιστή, παρά σύμμαχο και βοηθό του ανθρώπου, ενισχυτή και οδηγητή του μέσα στη ζωή της χριστιανικής δημιουργίας, μέσα στον χριστιανικό γάμο, μέσα τη χριστιανική οικογένεια.
Όπως και σ’ άλλους τομείς, έτσι κι εδώ, η χριστιανική ηθική ενώνει το φυσιολογικό με το υπερφυσικό, εναρμονίζει το βιολογικό με το πνευματικό, την εντολή με το φυσιολογικά σκόπιμο, το παράγγελμα με τη δύναμι για την εκτέλεσί του.
Και αν σήμερα, σε τούτο τον εικοστό αιώνα, ζούμε ακόμα σαν άνθρωποι ομαλοί, σαν κοινωνία κάπως ακόμα ανθρώπινη, σαν βιολογικοί οργανισμοί όχι ακόμα εκφυλισμένοι, αν υπάρχουμε ακόμα σαν κάποιος πολιτισμός, αν δεν πέσαμε ακόμα από τα πλάνα ονειροπολήματα εξωχριστιανικών ‘’υπερανθρώπων” στην πραγματικότητα του υποκτήνους, αυτό οφείλεται στο ότι η ανθρωπότητα, αιώνες τώρα και γενεών γενεές, τη δοκίμασε τη θεία αυτή δύναμι και τη νιώθει ακόμα να ενεργή πάνω της, πάνω στην εκλεκτότερη μερίδα της.
Οφείλεται στο ότι η χριστιανική ηθική, και στον τομέα της γενετήσιας δημιουργικής λειτουργίας, δεν είναι μόνο δυνατότητα. Είναι πραγματικότητα.
Όπως πραγματικότητα είναι η ζωή. Η καθαρή, ανώτερη, πνευματική κυβερνημένη ζωή. Η ζωή, που είναι η μόνη άξια και φυσιολογική για τον άνθρωπο!
περ. Ακτίνες, Απρ. 1946, 123
