Ό κόσμος δημιουργήθηκε ως μια αφορμή καί ένα μέσο δοξολογίας του Θεού.Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων,εξαιτίας της υπερηφάνειας τους, καί στη συνέχεια με την υπερηφάνεια του καθενός μας, ό νους των ανθρώπων σκοτίσθηκε καί αντί ή δημιουργία να άποτελεί μέσο καί αφορμή δοξολογίας του Θεού,έγινε σκοπός καί θεοποιήθηκε.”Ετσι αλλάξαμε τη σωστή χρήση του κόσμου καί από μέσο δοξολογίας του Θεού τον κάναμε είδωλο του Θεού κι εμείς γίναμε ειδωλολάτρες.
“Ας μη νομίσει κανείς ότι μιλάμε για κάποιες περασμένες εποχές,όταν οι άνθρωποι προσκυνούσαν κάποια αγάλματα για θεούς. Καί σήμερα, όταν κανείς εΐναι προσκολλημένος σε κάποιο πάθος,όπως φιλαργυρία, πλεονεξία,φιληδονία κ.λπ., είναι ένας ειδωλολάτρης.”Ολα τα πάθη δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσκόλληση σε κάποιο κτίσμα, δημιούργημα του Θεού, οπού αυτό το κτίσμα παίρνει την πρώτη θέση στα ενδιαφέροντα μας καί στην αγάπη μας καί μας απομακρύνει από τον Θεό, τόσο πολύ μάλιστα μερικές φορές, ώστε να μη θέλουμε να ακούσουμε καν για τον Θεό.
Το σταμάτημα της κακής χρησιμοποιήσεως του κόσμου, ή απελευθέρωση από την κυριαρχία των παθών πάνω μας, από την ειδωλολατρία, καί συγχρόνως ή μεταμόρφωση του κόσμου καί ή επαναφορά του στον αρχικό του: σκοπό, ως αφορμή για δοξολογία του Θεού,πραγματοποιούνται μέσα στη Θεία Λειτουργία.
“Ολα αυτά πού συμβαίνουν μεσα στη Θεία Λειτουργία, δεν ειναι ιδέες,αλλά είναι μια πραγματικότητα, μια εμπειρία. Μόλις προσφέρουμε τα πάντα στον Θεό, Εκείνος,ταπεινά καί φιλάνθρωπα,μας στέλνει τη Χάρη του Παναγίου Του Πνεύματος καί μεταβάλλει τον άρτον καί τον οίνον σε Σώμα καί Αίμα του Υίού Του, πραγματικό καί αληθινό, τα οποία στη συνέχεια μας τα προσφέρει για να; μεταλάβουμε καί να άγιασθοΰμε’να γίνουμε μέτοχοι του Σώματός Του, να γευθούμε τη χαρά της Αναστάσεως, να αρχίσουμε να ζοΰμε από τώρα την αιώνια ζωή, την απόλαυση των επουρανίων.
Ή Θεία Λειτουργία είναι μια δημιουργία όλων μας. Ή κατ’ εξοχήν δημιουργία του ανθρώπου, πού καταξιώνει, δίνει νόημα καί σώζει τη ζωή του αιώνια. “Οποιος καί λίγο έστω νοιώσει καί συμμετάσχει σ’ αυτή την αλήθεια καί τη ζήσει, τότε αγαπά τη Θεία Λειτουργία περισσότερο από κάθε τι άλλο στον κόσμο. Μέσα σε αϋτή βρίσκει τον εαυτό του, τον Θεό, τη σωτηρία του. Συναντά αληθινά τον συνάνθρωπο του, αγαπά όλους, μαθαίνει ποιο είναι το νόημα της δημιουργίας και ποια είναι ή αληθινή άξια των δημιουργημάτων. Ελευθερώνεται από τη σκλαβιά καί την καταδυναστεία των παθών καί του διαβόλου καί αποκτά την ελευθερία των τεκνών του Θεοΰ.
«Είσαι “Αγιος καί Πανάγιος καί μεγαλοπρεπής ή δόξα Σου. Εσύ πού τόσο πολύ αγάπησες τον κόσμο Σου, ώστε έδωσες τον μονογενή Υιό Σου, για να μη χαθεΐ καθένας πού πιστεύει σε Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια- ό όποιος, άφοΰ ήρθε στη γη καί έξεπλήρωσε φιλάνθρωπο ολόκληρο το έργο Του για τη σωτηρία μας,τη νύκτα κατά την οποίαν παραδιδόταν, ή καλύτερα παρέδιδε ό ίδιος τον εαυτό Του για να έχει ζωή ό κόσμος,πήρε άρτο στα άγια, άχραντα και αμώμητα χέρια Του καί, άφοϋ ευχαρίστησε, ευλόγησε, αγίασε, διαμοίρασε, έδωσε στους αγίους Του Μαθητές καί Αποστόλους…» (Θ. Λειτουργία Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου).