Είχα στο κατηχητικό μου (πόσο παρεξηγημένη η λέξη “κατηχητικό…) πριν δέκα-έντεκα χρόνια ένα παιδί που το έλεγαν Νίκο. Ο Νίκος ήταν πολύ καλόψυχο παιδί. Χαμογελαστό και πρόσχαρο και ενθουσιώδες. Αυτός ο τύπος ανθρώπου με ηγετικά στοιχεία και με πολλές δυνατότητες αν του δοθεί το κατάλληλο ερέθισμα.
Όταν έφτασε στην εφηβεία, επηρεασμένος απ’τις παρέες του στο σχολείο, φόρεσε σκουλαρίκι. Χαμός στο σπίτι! Η μητέρα του (πιο πολύ) συνεχώς του φώναζε, τον απειλούσε, κλπ. Ο Νίκος επέμενε πιο πολύ. Άρχισε να πιέζεται πολύ. Η μητέρα ήρθε και με βρήκε. Με παρακαλούσε να τον πείσω να το βγάλει. Φοβόταν πως το σκουλαρίκι, θα φέρει το τσιγάρο, το τσιγάρο τα ναρκωτικά, κοκ.Της είπα ότι δεν πρέπει ν’ανησυχεί. ‘Οτι δεν είναι το θέμα το σκουλαρίκι. Αλλού βρίσκεται το κλειδί: στην καρδιά. Της λέω: “βάλ’τε καρδιά! Και θα το καταλάβει μόνος του. Μην του φωνάξετε ποτέ! Απλά να εύχεστε να του ζεσταίνει ο Θεός την καρδιά”. Κάθε φορά που ερχόταν ο Νίκος, απλά του χαμογελούσα. Δεν του είπα ποτέ να βγάλει το σκουλαρίκι. Μετά από ενάμιση μήνα το έβγαλε από μόνος του.
Ο Νίκος, με το πέρασμα του χρόνου, γνώρισε τον Χριστό ουσιαστικά. H προσευχή της μητέρας του, η αλλαγή της συμπεριφοράς της τον βοήθησαν πολύ. Τώρα ο Νικόλας, μεγάλο παλικάρι πια, κάνει πολλές (κρυφές) ελεημοσύνες και βοηθάει πολλά παιδιά που μαστίζονται απ’την φτώχεια. Πριν πάει στη δουλειά του, αγοράζει σάντουιτς και γάλα και με το μηχανάκι του πηγαίνει και τους τα δίνει κρυφά.
Δεκαπέντε χρόνια πριν έγινε ένα παρόμοιο περιστατικό, αλλά με αντίθετη έκβαση. Μια κοπέλα (Γ’ Γυμνασίου), πολύ ευαίσθητη, πήγε για πρώτη φορά σε μια χριστιανική κατασκήνωση. Δεν ήξερε για εκκλησίες και τέτοια. Κανείς δεν της είχε μιλήσει ποτέ. Εκεί, της είπαν να βγάλει το παντελόνι και να φοράει μόνο φούστα. Εκείνη τους απάντησε πως την βολεύει το παντελόνι πιο πολύ, αλλά θα φοράει όμως και φούστα.
Οι υπεύθυνες της κατασκήνωσης εκείνης ήταν ανένδοτες. Της έβαλαν τις φωνές, της είπαν πως άμα φοράει παντελόνι ο Θεός δε θα την αγαπάει, ότι θα πάει στην κόλαση και άλλα παρόμοια. Η κοπέλα αντέδρασε, φοβήθηκε και έφυγε. Η αντίδρασή της ήταν (λόγω εφηβείας) απόλυτη κι έτσι δε θέλησε ποτέ να ξαναπάει ούτε εκκλησία.
Ακόμη και τώρα που είναι πιο μεγάλη, ακούει για εκκλησία και αγανακτεί. Την έχει στιγματίσει εκείνο το περιστατικό. Πιστεύω, όμως, βαθιά πως ο Θεός που γνωρίζει το καλοδιάθετο του χαρακτήρα της, θα της χαρίσει πολλές ευκαιρίες. (Όπως με την Ελπίδα -που είχα γράψει παλιότερα).
Αυτά τα δύο περιστατικά έχουν ένα κοινό σημείο: το μεθόριο εκείνο του τύπου και της ουσίας. Πού συναντιούνται; Πού υπάρχει εκείνη η γραμμή που ενώνει τον τύπο και την ουσία στη θρησκευτική ζωή;
Θ’απαντούσα λέγοντας πως αυτό που μας λείπει είναι η ουσία. Η εμπειρία, το βίωμα. Ο Χριστός ευθέως επέπληξε τους Φαρισαίους, διότι έμεναν στον τύπο. Κολλημένοι σε κάποια πράγματα και έχαναν την ουσία: τον ίδιο το Χριστό που τον έβλεπαν και μπροστά τους!
Ο Χριστός θέλει να τον αγαπήσουμε με την καρδιά μας. Και όταν η καρδιά μας φλεχθεί απ’την αγάπη του, τότε εσωτερικά θα πληροφορηθούμε για το τι πρέπει να κάνουμε. Το’χουμε ξαναπεί: η πίστη μας είναι προσωπική σχέση και όχι ηθικιστικό σύνταγμα κανόνων.
Θυμάμαι και τους γέροντες Πορφύριο και Παϊσιο που με την απλή και ειλικρινή τους αγάπη έλκυαν τόσους και τόσους αναρχικούς, αντιστασιακούς και τόσα παιδιά που οι περισσότεροι θα απέρριπταν με την πρώτη ματιά… Διότι οι άγιοι γέροντες προχωρούσαν κι έβλεπαν το καλοδιάθετο της ψυχής τους και όχι το επιφανειακό ασύμβατο της εμφάνισής τους.
Ας μη βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους. Ας μη μένουμε στον τύπο. Θες να πεις σε κάποιον κάτι; Δείξ’το με το παράδειγμά σου! Ο άγιος Δημήτριος κάθε μέρα έκανε και από έναν ειδωλολάτρη Χριστιανό! Γιατί; Επειδή μιλούσε με την αγιότητά του. Με το παράδειγμά του. Είχε αυτό το εσωτερικό βίωμα της Χάρης που καθρεφτιζόταν στα όμορφά του μάτια και γαλήνευε τόσες και τόσες ψυχές! Ειρήνευσε συ και θα ειρηνεύσουν χιλιάδες γύρω σου, λέει κάπου…
Ο άλλος αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα αν του μιλάς με αγάπη ή όχι. Και, εκτός αυτού, θέλει και διάκριση. Δε λέω να νερώσουμε τα δόγματα της πίστης μας. Όμως, ας μην τα χρησιμοποιούμε ως πρόφαση για να επιπλήξουμε τους άλλους καλύπτοντας το δικό μας εγωισμό.
Δε σώζουμε εμείς! Ο Χριστός σώζει!! Εμείς, μονάχα, ας ακολουθούμε το ταπεινό, γεμάτο αγάπη παράδειγμά του.
Σε κούρασα και πάλι. Σε προβλημάτισα κιόλας. Προσπάθησα, με τα φτωχά μου λόγια, να σου πω αυτά που αισθάνομαι. Αν δε σε καλύπτουν, ξέχασέ τα! Διέγραψέ τα και συγχώρησέ με που σου έκλεψα πολύτιμο χρόνο…
ΑΠΟ ΤΟ BLOG “ΑΟΡΑΤΗ ΓΩΝΙΑ”.
