«Κάποιοι συνάδελφοί μας διανοούμενοι ἔθεσαν τήν ἐπιστήμη τους, τήν τέχνη τους καί τό μυαλό τους στήν ὑπηρεσία τοῦ πολέμου. Δούλεψαν σκληρά γιά νά καταστρέψουν τήν ἀγάπη καί τήν κατανόηση ἀνάμεσα στούς λαούς. Καί ἔτσι τώρα, νικητές καί νικημένοι, βγαίνουμε ἀπό τόν πόλεμο γεμάτοι πληγές, φτωχότεροι, ντροπιασμένοι καί ἐξευτελισμένοι ἀπό τά ὄργια τῆς τρέλλας αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.
” Ἐπιτέλους ἄς ξεσηκωθοῦμε! Ἄς ἐλευθερώσουμε τό Πνεῦμα ἀπό αὐτούς τούς συμβιβασμούς καί τίς ἐξευτελιστικές συμμαχίες. Τό Πνεῦμα δέν εἶναι ὑπηρέτης κανενός. Ἐμεῖς εἴμαστε ὑπηρέτες τοῦ Πνεύματος. Ὁ ρόλος μας καί τό καθῆκον μας εἶναι νά κρατήσουμε ἕνα σημεῖο ἀναφορᾶς, νά βροῦμε τόν πολικό ἀστέρα μέσα στήν δίνη καί στήν νύχτα τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν».
Ὡραῖα λόγια, ἀλλά πολύ νεφελώδη καί ἀφηρημένα. Κατ’ ἀρχήν ἀναρωτιόμαστε, ποιό εἶναι αὐτό τό περίεργο «Πνεῦμα», πού πρέπει νά Τό ὑπηρετοῦμε; Ποιό εἶναι τό «Σημεῖο Ἀναφορᾶς» καί ὁ «Πολικός Ἀστέρας», πού φωτίζει τήν νύχτα μας; Δέν μᾶς τό ξεκαθάρισαν οἱ διανοούμενοι, πού ὑπέγραψαν τήν δήλωση. Προφανῶς τό μόνο «Πολικό Ἀστέρι», πού παραδέχονταν, ἦταν τό μυαλό καί ἡ φαντασία τοῦ καθενός… Καί γι’ αὐτό, εἴκοσι χρόνια ἀργότερα, ὁ κόσμος βυθίστηκε πάλι σέ ἀσύγκριτα χειρότερη φρίκη νέου πολέμου.
Στίς 25 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τήν μνήμη τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης · μιᾶς γυναίκας, πού δέν ἦταν ἁπλῶς διανοούμενη, ἀλλά πάνσοφη. Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη εἶχε καταλάβει ὅτι:
• Ὑπάρχει μόνο ἕνα Πνεῦμα, πού ἀξίζει κάποιος νά Τό ὑπηρετεῖ: τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού δέν εἶναι οὔτε «ἀέρας» οὔτε περιστέρι. Εἶναι ἕνα συγκεκριμένο Πρόσωπο. Εἶναι Θεός ἀληθινός.
• Αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα, δέν ἔχει τήν ἀνάγκη μας νά Τό «ἐλευθερώσουμε». Ἀντίθετα, μόνο Ἐκεῖνο μπορεῖ νά ἐλευθερώσει ἐμᾶς ἀπό τά δεσμά τῆς πλάνης καί ἀπό τήν σκλαβιά στά ἀνθρώπινα πάθη.
• Μόνον αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καρποί εἶναι: ἡ ἀληθινή εἰρήνη, ἡ ἀληθινή χαρά καί ἡ ἀληθινή ἀγάπη· δῶρα ἀνεκτίμητα, πού κανένας πόλεμος δέν μπορεῖ νά μᾶς τά στερήσει, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ θάνατος.
Γεμάτη λοιπόν ἀπό αὐτό τό Πνεῦμα ἡ ἁγία Αἰκατερίνη τόλμησε νά τά βάλει μέ μιά ὁλόκληρη αὐτοκρατορία. Καί μέ τήν δύναμη αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατάφερε:
Νά «φιμώσει» ὅλους τούς διανοούμενους, πού ἤθελαν νά τῆς «πουλήσουν» τό δικό τους φτηνό «πνεῦμα» τῆς δαιμονικῆς «σοφίας», ὅτι ἔξυπνος εἶναι ὅποιος βρίσκιε τόν τρόπο νά χορτάσει τά ἀγαθά τοῦ κόσμου.
Νά μεταστρέψει στήν πίστη τοῦ Ἑνός Ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἐκείνους, πού μέ εἰλικρινῆ διάθεση, χωρίς προκαταλήψεις ἄκουσαν τήν προσωπική μαρτυρία της.
Νά ὑπομείνει φρικτά μαρτύρια γιά τήν πίστη της στόν ἀληθινό Θεό, καί νά προχωρήσει ἀγέρωχη πρός τόν θάνατο, γιατί εἶχε καταλάβει ὅτι ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή.
Ὁ βίος της καί τό μαρτύριό της εἶναι ἡ πιό Ζωντανή Δήλωση Ἀληθινῆς Ἀνεξαρτησίας καί Πραγματικῆς Ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι μία διακήρυξη τῆς μόνης Γνήσιας Ἀνθρωπιᾶς. Τῆς Ἀνθρωπιᾶς «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ».
