Καθημερινώς ατενίζουμε προς τον Σταυρό του Κυρίου μας και μελετάμε τα πάθη Του. Γιατί όμως δε δείχνουμε υπομονή, ούτε στην παραμικρή περιφρόνηση που τυχόν μάς κάνουν; Διερωτάται ένας από τους Πατέρες..
Ένας Ερημίτης που βασανιζόταν συχνά από τον δαίμονα της ακηδίας, έλεγε στον εαυτό του κάθε φορά που εκείνος του ψιθύριζε να κατεβαίνει στην πολιτεία και να συναναστρέφεται τους ανθρώπους:
-Γιατί χάνεις την υπομονή σου, άθλιε, και ζητάς να τρέχεις άσκοπα εδώ κι εκεί; Αρκεί που δεν είσαι ικανός για τίποτα, τουλάχιστον δόξαζε τον Θεό που μένοντας εδώ δεν σκανδαλίζεις και δε στενοχωρείς τους συνανθρώπους σου.
Ούτε συ θλίβεσαι και σκανδαλίζεσαι απ’ αυτούς. Αναλογίσου τα κακά από τα οποία σ’ έχει προφυλαγμένο η αγαθότητα του Θεού. Δεν αργολογείς,δεν έρχονται στ’ αυτιά σου ανώφελες κουβέντες, τα μάτια σου δε βλέπουν βλαβερές εικόνες.
Ένα κακό σε πολεμά, η ακηδία. Αλλ’ ο Κύριός σου είναι Παντοδύναμος και θα σε λυτρώσει από την αδυναμία σου και δε θα επιτρέψει ποτέ να δοκιμάσεις πιο μεγάλο πειρασμό από τη δύναμή σου.
Μ’ αυτά τα λόγια ο Ερημίτης δίδασκε τον εαυτό του κι αντιστεκόταν με πείσμα στις επιθέσεις του εχθρού, έως ότου ο Θεός βλέποντας την υπομονή του τον απάλλαξε εντελώς από την ακηδία.
