Θάβοντας το “εγώ” μας, ανθίζει το λουλούδι της ταπείνωσης που κρυβόταν κοιμισμένο στο χώμα της καρδιάς μας. Όσο αυτό το χώμα το ποτίζουμε με προσπάθεια, με αγάπη ανιδιοτελή, με αγώνα καρτερικό τόσο πιο ευωδιαστό γίνεται το λουλούδι.
Αν θες να γίνεις αρεστός στους άλλους, σταμάτα να τρέφεις το δαιδαλώδες “εγώ” σου. Τότε, μέρα με τη μέρα, θα γλυκάνει η συμπεριφορά σου και θα αποχτήσεις μια καρδιά ευρύχωρη, μεγάλη. Και δε θα’χεις ανάγκη να διεκδικείς και να απαιτείς πολλά. Επειδή μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα λέει εύστοχα η Μάρω Βαμβουνάκη.
Να σου πω, όμως, κάτι τελευταίο; Την προσπάθεια αυτή να την κάνεις μυστικά, κρυφά. Χωρίς να σε αντιλαμβάνονται οι γύρω σου. Στο “μυστικά” αναπαύεται το “ανιδιοτελώς”. Τότε θα αγαπάς χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Τότε δε θα ζητιανεύεις αγάπη. Ο πρότερος αδηφάγος εγωισμός εξαφανίζεται μπροστά στη –μεταμορφωμένη πλέον- αρχοντική καρδιά.
Εύχομαι, μέρα με τη μέρα, σιγά-σιγά ν’αποχτάς μια αρχοντική καρδιά. Μια μεγάλη καρδιά…
