Αν δεν υπάρχει, πώς τον κατηγορείς;
Και αν υπάρχει, γιατί διαστρεβλώνεις τα χαρακτηριστικά Του;
Θα κατηγορούσατε ποτέ για κάτι, κάποιον που θεωρείτε… ανύπαρκτο; Κι όμως! Τα σαΐνια του αθεϊσμού και τους αντιχριστιανισμού ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ! Δείτε τις λεπτομέρειες της ανοησίας τους:
Ένας ανύπαρκτος γι’ αυτούς θεός
Μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να είναι τέρατα παραλογισμού, αλλά τουλάχιστον σε ένα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς (αν όχι όλοι), έχουν στη σκέψη τους μία τουλάχιστον λογική συνεπαγωγή: Πιστεύουν ότι πολεμούν έναν ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ Θεό! Γιατί αν τον θεωρούσαν υπαρκτό, φυσικά δεν θα τολμούσαν ποτέ να γίνουν θεομάχοι!
Στη σκέψη τους, ο Θεός είναι ανύπαρκτος. Γι’ αυτό νιώθουν “σίγουροι” και “ασφαλείς”, όταν τολμούν να τα βάζουν μαζί Του και να τον μάχονται. Η περιορισμένης νοημοσύνης διανόησή τους, τους κάνει να θεωρούν την ανοχή του ως αδυναμία! Και τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα όσα λένε και κάνουν, δεν θα έχουν την ανάλογη αντιμισθία. Νιώθουν λοιπόν ελεύθεροι να λένε κάθε είδους παραμύθι και ψεύδος εναντίον του Θεού, και να βγάζουν τη μαυρίλα των ψυχών τους στους άλλους, χωρίς τύψεις.
Το δόγμα τους περί ανυπαρξίας του Θεού, επιχειρούν να το στηρίξουν σε κάποια δογματική βάση, που να κάνει την ψυχολογία τους να νιώθει ασφαλής από έναν εχθρικό (για τη σκέψη τους και τις πράξεις τους) Θεό. Και το συνηθέστερο καταφύγιό τους, είναι Η ΑΡΝΗΣΗ. Δεν πρόκειται για λογική άρνηση. Πρόκειται για ψυχολογικό ενστικτώδες ορμέμφυτο. Και για τους ίδιους ψυχολογικούς λόγους που τους κάνουν να θέλουν να νιώθουν ασφαλείς, παραβιάζουν το λογικό συνειρμό, και κάνουν πλήθος λογικά άλματα, μόνο και μόνο για να ξεγελούν τη λογική τους, και να μη νιώθουν τον κίνδυνο της θεομαχίας τους. Γιατί ενδόμυχα, αυτό που πολεμούν ΤΟ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ! Γι’ αυτό το πολεμούν!
Το ψυχολογικό καταφύγιό τους της επίπλαστης ασφάλειας λοιπόν, εστιάζεται στις εξής λογικεύσεις:
1. Παπαγαλίζουν το αστήρικτο παραμύθι, ότι δήθεν η επιστήμη έχει αποδείξει την ανυπαρξία του Θεού. Αυτό υπονοεί πρώτιστα, ότι δήθεν η επιστήμη έχει εξηγήσει επαρκώς τη δημιουργία του σύμπαντος και της ζωής. Αλλά όπως όλοι οι πιστοί γνωρίζουμε, δεν υπάρχει τίποτα απατηλότερο και ψευδέστερο! Αυτοί όμως πείθουν τον εαυτό τους ότι έτσι είναι, και ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ να σκεφθούν περισσότερο σε αυτό, ούτε να ερευνήσουν γι’ αυτό. Γιατί τότε θα χάσουν την ψυχική τους βεβαιότητα, βλέποντας ότι η επιστήμη έχει ως αντικείμενο μόνο το κτιστό, και ποτέ δεν θα μπορέσει να αποφανθεί με αποδείξεις για το Άκτιστο, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Και παράλληλα, πείθουν τον εαυτό τους και άλλους αφελείς ομοίους τους, ότι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν να διηγηθούν ένα προσωπικό θαυματουργικό περιστατικό γνωριμίας με τον Θεό, είναι φρενοβλαβείς. Και για να νιώσουν και “σωτήρες” της ανθρωπότητας μέσα στον ανόητο ναρκισσισμό τους, νομίζουν ότι είναι οι “Προοδευτικοί – Διαφωτιστές“, που πολεμούν τους “σκοταδιστές” πιστούς! Γιατί η ανοησία με την υπερηφάνεια συμπορεύονται.
2. Επειδή ο Θεός ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΣΕ, και η παρουσία Του εδώ ήταν τόσο συγκλονιστική που “έκοψε” την ιστορία της ανθρωπότητας σε προ Χριστού και μετά Χριστόν εποχή, οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να αρνηθούν όσο το δυνατόν αυτή την ίδια την ιστορική παρουσία του Θεού. Η ίδια η ιστορική εμφάνισή Του, τους χαλάει το παραμύθι ότι δήθεν πρόκειται για έναν “άγνωστο” και “κρυφό” θεό της φαντασίας. Πρέπει λοιπόν, για να βρει γαλήνη η διαταραγμένη ψυχολογία τους, να “σβήσει” το ιστορικό αυτό γεγονός, σαν να μην έγινε ποτέ! Κλείνοντας λοιπόν τα μάτια στις ιστορικές και προφητικές μαρτυρίες για τον Χριστό, δογματίζουν ότι δήθεν “ποτέ δεν υπήρξε”! Και δεν έχουν τη στοιχειώδη λογική να σκεφθούν, ότι αν δεν υπήρξε ο Χριστός, Αυτός που άλλαξε τόσο ριζικά την ιστορία όσο κανείς άλλος, τότε με την ίδια λογική, ΚΑΝΕΝΑ ιστορικό πρόσωπο δεν είναι δυνατόν να υπήρξε! Και όσοι απ’ αυτούς καταλαβαίνουν στοιχειωδώς τη λογική παγίδα της άρνησης αυτής, καταφεύγουν σε άρνηση της ανάστασης, θεωρώντας τον ως έναν απλό άνθρωπο, που εξυψώθηκε από τους μαθητές του. Αλλά και πάλι αδυνατούν να σκεφθούν λογικά, ότι δεν είναι δυνατόν οι απατεώνες να πεθάνουν χάριν της απάτης τους! Και ούτε μπορούν να σκεφθούν, ότι ένας νεκρός Χριστός, ΔΕΝ μπορεί ΣΗΜΕΡΑ να θαυματουργεί μεταξύ των Χριστιανών!
3. Το τρίτο καταφύγιο των αθέων αυτών, είναι η συκοφαντία! Εφευρίσκουν πλήθος συκοφαντιών εναντίον του Θεού, είτε ως Θεού, είτε ως ενανθρωπισμένου Χριστού. Και έτσι νομίζουν ότι θα αποδείξουν το παράλογο της πίστης των πιστών. Όμως αυτό είναι το θέμα που θα αναπτύξουμε στο επόμενο κεφάλαιο.
Υπαρκτές κατηγορίες εναντίον ανύπαρκτου Θεού;
Δεν θα αναφερθούμε εδώ στις παρερμηνείες Αγιογραφικών μαρτυριών για τον Χριστό, που οι άθεοι θέλουν να τις εκλαμβάνουν ως αντιφάσεις μέσα στην ερμηνευτική κακοήθειά τους. Έχουμε ασχοληθεί με αυτές σε ειδική ενότητα, αλλά έχουμε επίσης δείξει ότι τα ιερά κείμενα μιας πίστεως, ερμηνεύονται από την ίδια την πίστη, και όχι από τον κάθε άσχετο. Εδώ θέλουμε να τονίσουμε ένα συγκεκριμένο είδος κακοήθειας των αθεϊστών: Το να κατηγορούν έναν θεό που θεωρούν ανύπαρκτο, για ένα σωρό υπαρκτά πράγματα και γεγονότα!
Και ας αρχίσουμε από τον Χριστό: Αν ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν ανύπαρκτος όπως ισχυρίζονται, τότε πώς τον κατηγορούν για ένα σωρό πράγματα που είπε και έκανε; Ανεξαρτήτως της διαστρέβλωσης των λόγων αυτών και των πραγμάτων, είναι λογική συνεπαγωγή, ότι ένας ανύπαρκτος Χριστός, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για τίποτα! Γιατί αν δεν υπήρξε, πώς τα έκανε;
Ομοίως και στην Παλαιά Διαθήκη, κατηγορούν τον Γιαχβέ, τον αληθινό Θεό, για σκληρότητα, για φόνους, και πολλά ακόμα. Και εδώ έρχεται πλέον η λογική, και τους ρωτάει: Μα αν είναι ανύπαρκτος, πώς τον κατηγορείτε; Μπορεί ο ανύπαρκτος να κάνει οτιδήποτε κακό; Όμως αθεϊσμός και λογική δεν συμβιβάζονται!
Ας δούμε λοιπόν τα λογικά άλματα που κάνουν οι αθεϊστές, ώστε να τα εντοπίζουμε όταν τα συναντάμε:
1. Όταν λαμβάνουν ως δεδομένη την ανυπαρξία του Θεού, δεν μπορούν να απευθύνουν στον Θεό οποιαδήποτε κατηγορία.
2. Αν πάλι ο Θεός υπάρχει, και θελήσουν να τον κατηγορήσουν, λαμβάνοντας “χάριν συζήτησης” την ύπαρξή του ως γεγονός, και πάλι δεν μπορούν να τον κατηγορήσουν. Γιατί αν ο Θεός υπάρχει, τότε είναι φυσικό επακόλουθο έχει κάθε δικαίωμα να ενεργεί κατά τον τρόπο που Αυτός βούλεται, στην κτίση Του. Για τον Θεό, ακόμα και ο φόνος, παύει να είναι φόνος, μια και Αυτός έχει δώσει τη ζωή σε όλους και σε όλα. Και αν βουλή του είναι να διακόψει κάποια ζωή που Αυτός έδωσε, και πάλι έχει κάθε δικαίωμα, γιατί όλοι του χρωστούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, και Αυτός δεν χρωστάει σε κανέναν. Αδικία δεν μπορεί να καταλογιστεί στον Δημιουργό του σύμπαντος, μια και τα πάντα όσα υπάρχουν είναι ΧΑΡΗ δική του προς εμάς και προς την κτίση όλη. Και όταν σ’ εμάς δεν ανήκει τίποτα, ούτε καν η ζωή μας, αλλά τα πάντα ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ανήκουν στον Θεό, τότε έχει κάθε δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσει κατά τη βούλησή του.
3. Εδώ όμως είναι η τρίτη λογική παγίδα των θεομάχων. Ακόμα και όταν τους εξηγήσουμε ότι δεν είναι δυνατόν να τεθούν νομικοί και φραγμοί στον Δημιουργό των πάντων, κάνουν το επόμενο λογικό τους άλμα (και γκρεμοτσακίζουν τη λογική). Λένε, ότι ο Θεός των Χριστιανών, δεν είναι ούτε παντογνώστης, ούτε πάνσοφος, ούτε παντοδύναμος, ούτε δίκαιος. Επειδή οι αφηγήσεις των έργων Του δίνουν διαφορετική εντύπωση. Και φυσικά αναφέρονται σε διαστρεβλώσεις των αφηγήσεων, για τις οποίες μιλήσαμε πιο πάνω.
Πέρα όμως, από το θέμα των διαστρεβλώσεων, της κακοπιστίας τους, και της λογικής προϋπόθεσης, που θέλει τα ιερά κείμενα να ερμηνεύονται από την κοινότητα που τα συνέγραψε, και όχι από άσχετους, εδώ υπάρχουν και άλλοι παραλογισμοί, και είναι οι εξής:
α. Πώς μπορεί ένα ον περιορισμένης λογικής και γνώσης, να κατανοήσει από τις ενέργειες ενός ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ Παντογνώστη και παντοδύναμου, τις βουλές του; Και μόνο το ότι κάποιος με ελλειπή γνώση και λογική, πάει να κριτικάρει Τον Παντογνώστη και Πάνσοφο, είναι παραλογισμός!
β. Όταν αναφερόμαστε στον Θεό των Χριστιανών, ΚΑΤ’ ΑΝΑΓΚΗΝ αναφερόμαστε σε Αυτόν, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που του αποδίδονται από τους πιστούς Του. Πανσοφία, Παντογνωσία, Παντοδυναμία, κλπ. Και μόνο η προσπάθεια ενός θεομάχου να Τον παρουσιάσει με διαφορετικά από τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, εξ ορισμού είναι παράλογη! Γιατί τότε μιλάει πλέον για άλλον Θεό, και όχι για τον Θεό των Χριστιανών! Για να είναι λογική λοιπόν οποιαδήποτε συζήτηση γι’ Αυτόν, πρέπει κατ’ ανάγκην να του αποδίδει τα σωστά χαρακτηριστικά!
γ. Στο σημείο αυτό, συνήθως ο άθεος αντιτείνει, ότι για παράδειγμα μια θεϊκά διατεταγμένη γενοκτονία, είναι κάτι που δεν συμβιβάζεται με τις ανωτέρω ιδιότητες του Θεού. Και αυτό συνεχίζει να το λέει, έστω και αν του έχουμε εξηγήσει του λόγους, έστω και αν του έχουμε αναλύσει ότι ο Θεός έχει κάθε δικαίωμα πάνω στη ζωή των πλασμάτων Του. Και εδώ είναι ίσως το μοναδικό σημείο που δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον άθεο. Γιατί όσο παράλογη και αν είναι η σκέψη του, αν τη δούμε με την “ψυχρή λογική”, Ο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ του κόσμος, με την ανθρώπινη συναισθηματική και μυωπική αντίληψη, αντιδρά σε κάτι τέτοιο. Και όχι μόνο των αθέων, αλλά και ημών των πιστών!
Εδώ είναι η στιγμή που πρέπει να του εξηγήσουμε, τρία πράγματα:
Πρώτον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός δεν κάνει τίποτα χωρίς συγκεκριμένο και απαραίτητο λόγο. Η Παντογνωσία του είναι εγγύηση, ότι ακόμα και αν κάτι μας ξενίζει, είχε κάποιο λόγο να το κάνει. Και παράλληλα, η Παντοδυναμία Του, κάνει εφικτή την επούλωση οποιουδήποτε “τραύματος” στην ανθρωπότητα, από τέτοιες αναγκαίες ενέργειες. Πρέπει λοιπόν εφ’ όσον εξ ορισμού τον δεχόμαστε ως Παντογνώστη και Παντοδύναμο, να εμπιστευθούμε σε αυτές τις ΔΕΔΟΜΕΝΕΣ ιδιότητες, και όχι να προσπαθούμε να τις αναιρέσουμε με ανθρώπινες συναισθηματικές σοφιστείες.
Δεύτερον, η αγάπη του Θεού, (καθότι ο Θεός είναι εξ ορισμού ΑΓΑΠΗ), είναι εγγύηση, ότι οι άνθρωποι ή τα παιδάκια που υπέστησαν τις συνέπειες κάποιας δικής Του εντολής, μετέχουν παράλληλα σ’ ένα πρόγραμμα ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ απ’ Αυτόν. Έστω και αν δεν τους χρωστάει τίποτα, η αγάπη Του, εγγυάται ότι θα τους δώσει όσα τους στέρησε η εντολή του. Και η αγάπη του Θεού λοιπόν είναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ εκ των προτέρων, και μόνο λαμβάνοντάς την υπ’ όψιν, μπορούμε να κατανοήσουμε το θέμα.
Τρίτον, ΤΟ ΑΧΡΟΝΟ του Θεού, αποτελεί βασικό παράγοντα κατανόησης του θέματος αυτού. Γιατί ο Θεός είναι εξ’ ορισμού άχρονος. Αυτό σημαίνει, ότι βλέπει παρόν παρελθόν και μέλλον ομοιόμορφα, και ταυτόχρονα. Δεν υπάρχει χρονικό διάστημα, κατά το οποίο ο Θεός να νιώθει το θάνατο των πλασμάτων Του ως “έλλειψη”. Γιατί γι’ Αυτόν, το μέλλον, (άρα και Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ), είναι κάτι ΣΥΝΤΕΛΕΣΜΕΝΟ. Μπροστά Του υπάρχουν όλα εκείνα τα νεκρά παιδάκια, αναστημένα και αποκαταστημένα στα πλαίσια του ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ (για εμάς) ΑΙΩΝΟΣ. Γιατί για τον Θεό, ο αιώνας αυτός δεν είναι Μέλλοντας, αλλά ΠΑΡΩΝ. Για τον Θεό μια εντολή γενοκτονίας, σαν αυτές που δόθηκαν στην Παλαιά Διαθήκη, είναι απλή ΜΕΤΑΘΕΣΗ του κτίσματός του, από ένα σημείο του χρόνου, σε ένα άλλο μελλοντικό. Γιατί ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ, ότι “μέλλει να γίνει ανάσταση νεκρών, δικαίων και αδίκων” (Πράξεις 24/κδ: 15). Όλα λοιπόν βρίσκουν τη λύση τους σε αυτά τα πλαίσια της ανάστασης και της ΑΙΩΝΙΑΣ ΖΩΗΣ που ο Θεός έθεσε ως προοπτική για τα πλάσματά Του. ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΥΣ!
Μάλιστα, είτε από γενοκτονία πεθάνει κάποιος, είτε από αρρώστια, είτε από ατύχημα, είτε από οτιδήποτε άλλο, δεν διαφέρει για τον Θεό, που επέτρεψε να συμβεί αυτό στο πλάσμα Του! Γιατί είχε τη δύναμη να το σώσει, και δεν το έκανε! Συνεπώς, αν θέλουμε να ξεχνάμε ότι Αυτός είναι που έδωσε τη ζωή, και Αυτός είναι που έχει κάθε δικαίωμα να την αφαιρεί, τότε θα τον κατηγορούμε για κάθε τι κακό, με την κακοήθεια που διακρίνει τους θεομάχους!
Ας εξηγήσουμε ΛΟΓΙΚΑ στον άθεο, (γιατί συναισθηματικά ποτέ δεν θα το καταλάβει), ότι ο νεκρός απουσιάζει (προσωρινά) από αυτόν τον κόσμο, όπως απουσίαζε για δισεκατομμύρια χρόνια πριν γεννηθεί! Εάν λοιπόν η απουσία του από τη ζωή, για κάποιους αιώνες ή χιλιετίες, είναι κακό, τότε πόσο χειρότερο κακό είναι η απουσία του, στα δισεκατομμύρια έτη του σύμπαντος, ή από την αϊδιότητα μιας ύπαρξης χωρίς αρχή που θα μπορούσε να έχει! Και εφ’ όσον η ζωή που ο Θεός χαρίζει στα πλάσματά του μετά την ανάσταση, είναι ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ, στην ουσία το ότι δεν υπήρχαμε από πάντα, ή το ότι για κάποιο διάστημα θα λείπουμε ως νεκροί από αυτόν τον κόσμο, δεν έχει καμία σημασία. Τι σημασία έχει ένα διάστημα απουσίας μας, μπροστά στο άπειρο της μελλοντικής μας παρουσίας; Και αυτή η μελλοντική μας παρουσία, για τον Θεό είναι ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΗ, και όχι μελλοντική!
Παρατηρήστε το εξής: Στα όσα εκθέσαμε παραπάνω, απαντήσαμε με ΨΥΧΡΗ ΛΟΓΙΚΗ. Ενώ οι αθεϊστές, επιχειρηματολογούν με συναισθηματικά επιχειρήματα! Παρατηρήστε ότι η λογική είναι κτήμα των Χριστιανών, και όχι των αθεϊστών! Και στην πραγματικότητα, αυτοί που θέλουν να περνιούνται ως “ορθολογιστές”, και που κατηγορούν τους Χριστιανούς για δήθεν “ψυχολογική αναγκαιότητα να πιστεύουν σε θεό” πολεμούν την ψυχρή Χριστιανική λογική με συναισθηματισμούς!
Με άλλα λόγια, σε μια συζήτηση με βάση τη λογική, δεν έχουν καμία θέση συναισθηματικές σοφιστείες θεομάχων. Ή λογικά μιλάμε και είμαστε ορθολογιστές, και λαμβάνουμε υπ’ όψιν όλες τις παραμέτρους, ή συναισθηματικολογούμε σαν τους αθεϊστές, και κάνουμε όλα τα παραπάνω λογικά άλματα, προκειμένου να βγάλουμε τον Θεό κακό, και να δικαιολογήσουμε την απιστία μας!
Βεβαίως ένας αθεϊστής, δεν θα δεχθεί ποτέ ότι ο Θεός θα αναστήσει τους νεκρούς. ΑΛΛΑ όταν μιλάμε για τον Θεό των Χριστιανών, και πάμε να κρίνουμε τις πράξεις και τις εντολές Του, η λογική λέει ότι αυτό πρέπει να γίνει με όλες τις προϋποθέσεις που ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ υπάρχουν στο ζήτημα. Αν μιλάνε οι Αθεϊστές για τον Θεό των Χριστιανών, και θέλουν να κρίνουν τις πράξεις Του, θα το κάνουν λαμβάνοντας υπ’ όψιν ΟΛΕΣ τις παραμέτρους του θέματος. Διαφορετικά κρίνουν έναν άλλο “θεό”, που βρίσκεται μόνο στη φαντασία τους! Αυτό πρέπει να τους το τονίζουμε κάθε φορά που κάνουν τα ανωτέρω λογικά ατοπήματα. Το αν θέλουν ή όχι να δεχθούν την ύπαρξη της αναστάσεως και του Μέλλοντος αιώνος, είναι δικό τους πρόβλημα. Από τη στιγμή όμως, που “χάριν συζήτησης” θελήσουν να αναφερθούν στον Θεό των Χριστιανών, θα πρέπει να το κάνουν επίσης “χάριν συζήτησης”, και με όλα τα δεδομένα και τις ιδιότητες που έχει ο Θεός αυτός. Διαφορετικά, κάνουν ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ των δεδομένων, για να βγάλουν προκατασκευασμένα συμπεράσματα!
Είτε ο Θεός είναι Πάνσοφος, Παντοδύναμος, Αγάπη, Άχρονος και Πανταχού Παρών, και όσα κάνει είναι μελετημένα και προεγνωσμένα και σωστά, είτε φτιάχνουμε έναν “θεό” στα μέτρα του αθεϊσμού, για να μπορούμε να τον κατηγορήσουμε! Αλλά αυτός δεν είναι ο Χριστιανικός Θεός! Είναι ανύπαρκτος.
Μια πονηρή – πλην παράλογη – ερώτηση
Τελειώνοντας, ας απαντήσουμε εκ των προτέρων σε μια πονηρή σκέψη, που σίγουρα θα γεννηθεί στο μυαλό κάποιων θεομάχων που θα διαβάσουν ή θα ακούσουν τα ανωτέρω επιχειρήματα. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν τους τα λέμε αυτά, αντιτείνουν το εξής:
“Εσείς οι Χριστιανοί, κατηγορείτε εμάς ότι αποδίδουμε στον Θεό σας εσφαλμένα ελατήρια και προϋποθέσεις, και μας θεωρείτε γι’ αυτό παράλογους, και ότι αν τον θεωρούμε ανύπαρκτο, δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε επίσης. Εσείς λοιπόν, πώς κατηγορείτε τους θεούς άλλων, που για εσάς είναι ανύπαρκτοι; Και πώς τους αποδίδετε εσφαλμένα ελατήρια;“
Και πάλι όμως, αυτή η ερώτηση κρύβει πλήθος λογικά άλματα, και είναι τα εξής:
1. Αν υποθέσουμε ότι εμείς είμαστε παράλογοι κρίνοντας ξένους θεούς, αυτό δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τους θεομάχους, να πέφτουν στον ίδιο παραλογισμό εναντίον του δικού μας Θεού! Το ότι και κάποιος άλλος κάνει ένα ατόπημα, δεν είναι άλλοθι για να το κάνουμε κι εμείς!
2. Όσον αφορά όμως την περίπτωση ξένων “θεών”, εμείς οι Χριστιανοί ΔΕΝ τους θεωρούμε ανύπαρκτους! Στο θέμα αυτό έχουμε κατ’ επανάληψιν αναφερθεί σε άλλα μας άρθρα. Θεωρούμε τους ψευδείς “θεούς” ΥΠΑΡΚΤΟΥΣ ως οντότητες, αλλά ανύπαρκτους ως “θεούς”. Πιστεύουμε ότι είναι δαιμόνια ΥΠΑΡΚΤΑ, που λατρεύονται από ανθρώπους ως θεοί. Συνεπώς, δεν μιλάμε για ανύπαρκτες οντότητες, και έχουμε κάθε λογικό δικαίωμα να τους κριτικάρουμε.
3. Σε αντίθεση με τον ΕΞΩΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ Θεό των Χριστιανών, οι άλλοι “θεοί”, είναι ΕΝΔΟΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΙ, άρα υπόκεινται στον χώρο και τον χρόνο. Δεν είναι λοιπόν ούτε άχρονοι, ούτε παντογνώστες, ούτε παντοδύναμοι, ούτε αιτία των πάντων. Αλλά και αυτοί υπόκεινται σε νόμους και και “ανάγκες” της “ειμαρμένης”. Άρα, ούτε τους χρωστάμε τίποτα, ούτε μπορούμε να θέσουμε ως δεδομένο της ανάλυσής μας, το αλάθητο των ενεργειών τους βάσει πρόγνωσης. Και μόνο το ότι θεωρούμε ότι είναι δαιμόνια που εξαπατούν τους ανθρώπους, μας δίνει κάθε δυνατότητα να τους θεωρήσουμε ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ και όχι “θεούς”.
4. Ούτε οι άλλοι “θεοί” πλην του Χριστιανικού Τριαδικού Θεού είναι “αγάπη”, ώστε να θέσουμε την αγάπη ως προϋπόθεση συζήτησης για τις πράξεις τους και τις εντολές τους. Αφ’ ενός επειδή ως ενδοσυμπαντικοί “θεοί” ενεργούν βάσει “ανάγκης” και όχι “ανιδιοτελούς αγάπης”, άρα, ακόμα και αν είχαν κάποια συνεισφορά στη ζωή μας, αυτή θα οφείλετο στο ΣΥΜΦΕΡΟΝ τους ή στην ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ και όχι στην αγάπη τους. Άρα, δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε σε αυτήν. Αφ’ ετέρου, δεν μπορεί να ΕΙΝΑΙ αγάπη (όχι να έχει, αλλά να ΕΙΝΑΙ), κάποια οντότητα, που ενεργεί εξ ανάγκης και όχι εξ αγάπης. Ο δε Τριαδικός Θεός των Χριστιανών, υπάρχοντας ως αγαπητική κοινωνία προσώπων, ΕΙΝΑΙ αγάπη κατ’ ουσίαν, και μπορούμε να εμπιστευθούμε στην αγάπη Του.
5. Τέλος, εμείς οι Χριστιανοί, όταν κατηγορούμε κάποιους ψευτο – “θεούς” για τα έργα τους, δεν το κάνουμε με δικές μας πλασματικές κατηγορίες, αλλά επαναλαμβάνουμε τα ίδια με τα οποία “κοσμούν” τους ψευτοθεούς αυτούς, οι ίδιοι οι πιστοί τους! Για παράδειγμα, για τους ψευτοθεούς του δωδεκαθέου, απλώς επαναλαμβάνουμε αυτά που οι ίδιοι οι πιστοί τους κατέγραψαν γι’ αυτούς στα ιερά τους βιβλία. Και η κρίση μας είναι όμοια με την κρίση των ίδιων των πιστών τους.
Δείτε πόσα λογικά άλματα έχει η εν λόγω πονηρή ερώτηση!
Κατά συνέπειαν, αποτελεί επίσης λογικό άλμα το να εφαρμόζει κάποιος τις προϋποθέσεις της αθεϊστικής κριτικής, στην κριτική που ασκούν οι Χριστιανοί. Γιατί εμείς έχουμε εντελώς διαφορετικές προϋποθέσεις προσέγγισης του ζητήματος, και είμαστε συνεπείς προς αυτές. Και παραλογισμός στον Χριστιανισμό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Μόνο (ψυχρή) λογική!
Γ. Κ.
