Πήγα χθες να πάρω κάτι αντιπυρετικά για τα μικρά και περίμενα στην σειρά. Μπροστά από μένα μια κυρία έπαιρνε κάτι χάπια και αφού τα πλήρωσε και πήγε να φύγει γύρισε πίσω και ρώτησε την φαρμακοποιό με δυνατή φωνή «τι χάπια είναι αυτά;» – μάλλον τα αγόραζε για λογαριασμό κάποιου άλλου – και με συστολή η φαρμακοποιός απάντησε «αντικαταθλιπτικά»…
Αυτόματα όπως μου συμβαίνει συχνά τελευταία, αντιπαρέβαλα την σημερινή κατάσταση με τις προηγούμενες γενιές κι ένα ερώτημα μου γεννήθηκε «πάθαιναν οι παλιοί κατάθλιψη; Και αν ναι πως την αντιμετώπιζαν;». Η απάντηση ήταν ο ίδιος ο τρόπος ζωής τους, με την πολύ σωματική δουλειά μέσα στην φύση, με την δικαιοσύνη και την ισορροπία που φέρνει σε μια κοινωνία το πραγματικό ισοζύγιο εργασίας-απολαβών, με την ανάγκη που είχαν ο ένας του άλλου και την κοινωνικότητα που αυτό απέφερε, με τις ζωντανές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα.
Κι όταν συνέβαινε κάτι πολύ άσχημο στην ζωή τους, είχαν την δύναμη να το αντιμετωπίσουν γιατί η ζωή τους ήταν ποτισμένη με την ανασφάλεια του βίου και την βαθιά συνείδηση της ελαχιστότητάς τους απέναντι στην ζωή. Το εγώ τους ήταν διαχυμένο στην συλλογική συνείδηση της κοινωνίας τους και οι παραδόσεις τους, με άξονα την Εκκλησιαστική διαχρονική παράδοση, τους βοηθούσε να αντέχουν τον πόνο, με το ζωοποιό πένθος. Αν κάτι μάθαιναν από μικροί ήταν να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα και να σηκώνουν το βάρος αυτό αφού ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν και δρόμοι διαφυγής από αυτό.
Σήμερα, έχουμε χτίσει μια κοινωνία με θεμέλιο – την πάση θυσία – αποφυγή του πόνου κι αυτό φέρνει πολύ κι απότομο πόνο. Γιατί όταν αναχαιτίζεις διαρκώς κάθε τι επώδυνο στην ζωή σου, στην ώρα του, όταν έρχεται, τότε μένεις ανίκανος στο να αντέξεις δύσκολες καταστάσεις. Ο χρόνιος στρουθοκαμηλισμός κι ευδαιμονισμός κατέστησαν τους περισσότερους αδύναμους να ανταποκριθούμε στις σημερινές δυσκολίες, αυτοπεριχαρακωμένοι ο καθένας στο εγώ του και τον «κόσμο του».
Το έθνος μας λοιπόν είναι ψυχοπνευματικά άρρωστο κι αυτή η αρρώστια αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο γιατί η κατάθλιψη είναι σαν ένα φορτίο που όταν δεν μπορεί κάποιος να το σηκώσει μόνος του, επιβαρύνει και τους γύρω του με το βάρος αυτού του φορτίου οπότε απλώνεται με γρήγορους ρυθμούς.
Απέναντι σε αυτήν την λαίλαπα και κόντρα στους καιρούς, ευτυχώς κάποια μειοψηφία Ελλήνων, χαλυβδομένη με την ορθόδοξη παράδοσή μας διασώσανε το …φάρμακο. Αυτοί οι άνθρωποι στην καθημερινότητα που ζούμε είναι βράχοι αναχαίτισης της αρρώστιας και μεταδίδουν τα μοναδικά μηνύματα αισιοδοξίας πιστεύοντας στην θεϊκή λιακάδα που θα ακολουθήσει όπως μας έχουν αναφέρει πολλοί σύγχρονοι γέροντες, οι οποίοι έγκαιρα έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου και μας προειδοποίησαν γι’ αυτό που ζούμε. Όλοι αυτοί οι καθημερινοί κατά τ’ άλλα άνθρωποι, με οδηγούς κάποιους πνευματικούς που διασώσανε αυτήν την παράδοση είναι οι φορείς του λαμπρού αύριο που ακολουθεί. Όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Τότε που τα αντικαταθλιπτικά θα είναι ένας μακρινός εφιάλτης και θα βιώνουμε την αντικαταθλιπτική ορθοδοξία και τα σκοτάδια της ψυχής μας θα τα φωτίζουν τα κεριά των δεήσεών μας.
