Κάνουμε μισή κίνηση και αυτή η κίνηση δεν είναι απλά ένα λάθος αλλά είναι συνάμα και μια πληγή.
Πάμε το Σώμα μας στην Εκκλησία αλλά την ψυχή την αφήνουμε στο σπίτι.
Πάμε άρτους για να δείξουμε στον κόσμο ότι γιορτάζουμε αλλά την αγάπη για τον Χριστό την αφήσαμε στο σπίτι.
Πάμε ντυμένοι με το φαίνεσθαι στην Εκκλησία αλλά το “Είναι” το έχουμε κρυμμένο γιατί μας πονάει και είναι δύσκολο.
Ξέρουνε ότι είμαστε μέλη τους Σώματος του Χριστού αλλά μέσα στον Ναό, είμαι αποκομμένος με τους εν Χριστώ αδερφούς μου. Έχω ακρωτηριαστεί σαν μέλος και δεν το έχω πάρει χαμπάρι.
Πάμε να μεταλάβουμε για “ευλογία” το Σώμα και το Αίμα του Χριστού αλλά η ζωή μας δεν έχει κοινωνία με τον Χριστό αλλά μια χρήση με εκείνον και μια τρελή σχέση με τον εγωισμό μας.
Πάμε το χαρτάκι με τα ονόματα στον Παπά μόνο για λόγους σωματικής υγείας ή για λόγους καλυτέρευσης της κοσμικής ζωής, αλλά όταν η Εκκλησία μας μιλάει για Βασιλεία των Ουρανών σφυρίζουμε αδιάφορα.
Πάμε στην εικόνα του Κύριου μόνο για να ζητάμε , και όχι για να προσφέρουμε την ζωή μας.
Πάμε στην Εκκλησία να στολίσουμε Επιτάφιους και εικόνες αλλά η ψυχή μας είναι αστόλιστης από αγάπη και αρετή και μερικές φορές μυρίζει κιόλας δαιμονική δυσωδία.
Πάμε στα Καρναβάλια και λερώνουμε την εικόνα του Θεού με πρόσχημα το χαβαλέ, αλλά την Μεγάλη Πέμπτη θα ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα στην Θέα του εσταυρωμένου που στην ουσία έχουμε ρίξει και εμείς σφυριές στα καρφιά του.
Πάμε στον Χριστό και τον βλέπουμε σαν δικαστή από την μία ή σαν μαγικό τζίνι από την άλλη , αλλά αρνούμαστε να τον δούμε ως πραγματικό πατέρα γιατί μια τέτοια σχέση θέλει “καρδιακά κότσια” και πνευματική ευθύνη που δεν θέλουμε να πάρουμε.
Πάμε να βαφτίσουμε το παιδί για να του δώσουμε το όνομα του Παππού ή της γιαγιάς αλλά το όνομα του Χριστού απουσιάζει από την ζωή του παιδιού μας. Ο Χριστός θα γίνει απλά μια εικόνα που πηγαίνουμε μόνο αν αρρωστήσουμε σωματικά ή όταν θέλουμε να επιτύχουμε κάπου στην ζωή μας. Για προσωπική αληθινή σχέση με τον Θεό ούτε λόγος.
Πάμε να ξεκινήσουμε την νηστεία μας αλλά μένουμε μόνο στα φαγητά , διότι στα πάθη επιμένουμε να ακούμε την γαστριμαργία.
Πάμε να παντρευτούμε για χίλιους μύριους λόγους αλλά όχι για τον λόγο να αγαπήσουμε πραγματικά τον άλλον.
Πάμε χέρι – χέρι με τον άλλον στο Ναό να ενώσουμε την ζωή μας σε μία ζωή, αλλά στην ουσία πάμε τυπικά να ενώσουμε τον εγωισμό μας σε ένα ταξίδι που θα καταλήξει σε ναυάγιο.
Πάμε με την επιθυμία να κάνουμε παιδιά αλλά αντί να τα δούμε ως δώρα του Θεού με σκοπό να τα προετοιμάσουμε για την Βασιλεία Του τα βλέπουμε ως προέκταση τους εγωισμού μας και θέλουμε μέσα απο την δική τους ζωή να ζήσουμε την ζωή που δεν ζήσαμε. Στην ουσία τα προετοιμάζουμε για να γίνουν κοσμικές μαριονέτες και να καμαρώνουμε την φτιάξαμε. Και όταν δημιουργούμε ένα παιδί που είναι επιτυχημένο μεν στα πτυχία αλλά αποτυχημένο στην αγάπη τα ρίχνουμε στο Θεό.
Πάμε στον κόσμο και το παίζουμε τέλειοι γονείς , αλλά όταν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε στην ουσία μεγαλώσει ανάπηρα πνευματικά παιδιά τότε είναι αργά για δάκρυα.
Πάμε και διαδηλώνουμε ότι φταίει ο πολιτικός που εγώ ψήφισα, αλλά αρνούμαστε να κάνουμε την πραγματική επανάσταση της καρδιάς και της γνώσης ώστε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Πάμε και φωνάζουμε συνεχώς να αλλάξει ο άλλος αλλά αρνούμαστε να αλλάξουμε τον εαυτό μας.
Πάμε προς το γκρεμό, ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι πήραμε λάθος δρόμους, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε κατεύθυνση και ζωή. Ήρθε η ώρα θα βαδίσουμε την οδό του Κυρίου. Η μόνη οδός που είναι Γολγοθάς αλλά καταλήγει στην Ανάσταση.
Θα πάμε τελικά προς την Όντως ζωή ή θα επιμένουμε να πηγαίνουμε προς τον θάνατο ;
Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής
